Η ένοχη σιωπή των ΜΜΕ

Πέρα από την συντριπτικά μονομερή, μονοθεματική θα έλεγα ενασχόληση, σε δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές των ΜΜΕ με την πανδημία, υπάρχουν τα καθημερινά προβλήματα που δεν έπαψαν να συμβαίνουν. Και άλλα που προέκυψαν ως παράπλευρες απώλειες, που προς το παρόν δεν φαίνονται πολύ, καθώς με ενέσεις επιδοτήσεων οι αντιδράσεις και κυρίως οι συνέπειες κρατούνται σε χαμηλό επίπεδο.

Μιλώ κι εγώ όπως τόσες και τόσοι, με τους όποιους εναπομείναντες εργαζόμενους. Με – πώς το λέει αυτό το πανέξυπνο γλυκύβραστο σποτάκι- τα παιδιά των ντελίβερι, τις γυναίκες των μάρκετς, τους ήρωες φαρμακοποιούς, νοσηλευτές και γιατρούς, τους …πολεμιστές που μας προστατεύουν – και δείχνουμε την πολιτική προστασία, την αστυνομία και άλλες προστατευτικές δυνάμεις (ποιος σατανικός διαφημιστικός νους το σκέφτηκε, είναι ευφυέστατο και συνάμα δραματικό, συγκινητικό κ.λπ. Εύγε! )

Ξέρετε τι μου λένε; Πόσο ανησυχούν για την ανεργία που ήδη ζούμε και την επόμενη μέρα, που έρχεται σκληρή. Για τη μείωση μισθών και εισοδημάτων. Για τα παιδιά τους, τα ανίψια τους, τα αδέρφια τους, τους συγγενείς και φίλες, φίλους, τους απολυμένους και τους πιο τυχερούς, που είναι σε αναστολή εργασίας. Κι όλοι έχουν ακόμη μπροστά τους μόνο καραντίνες και φόβους.

Οι άνθρωποι, οι ανησυχίες τους, οι φόβοι τους και οι θυμοί τους δεν φαίνονται πουθενά. Η σιωπή των ΜΜΕ είναι πραγματικά μοναδική και ιστορική, στον τόπο μας. Ίσως και στον κόσμο όλο.

Είναι τεράστια η απόσταση των εικόνων των τηλεοπτικών σποτς που μας βομβαρδίζουν όλα τα κανάλια για το πόσο ωραία περνάμε στο σπίτι παίζοντας και γελώντας με τα παιδιά μας στο τεράστιο, εξοπλισμένο με κάθε σύγχρονη ηλεκτρονική συσκευή διαδικτυακής επικοινωνίας και εικονικής πραγματικότητας σαλόνι μας, την απόλυτα καθαρή και υγιεινή κουζίνα μας, τα παραμυθένια υπνοδωμάτια από την πραγματική πραγματικότητα.

Που είναι από ανυπόφορη ως εφιαλτική… Γι’ αυτό βγαίνει ο κόσμος έξω. Και περπατάει και τρέχει σαν τρελός, όπως ποτέ δεν είχε ως τώρα γίνει. Γιατί δεν έχει όργανα γυμναστικής στο υπόγειο, ούτε πισίνα στο κτήμα, ούτε πολυθρόνες και τραπέζια στον κήπο, ούτε λαχανόκηπο, δεν έχει αυλή, δεν έχει κήπο, δεν έχει φως από το μίζερο παράθυρο, από το σκοτεινό στο φωταγωγό μπαλκόνι…

Κι ούτε θέλει- πέρα του ότι οικονομικά δεν μπορεί- να δώσει το 800άρι της επιδότησης, αν και όταν το πάρει, σε υπολογιστές και ipad για να «βλεπόμαστε καλύτερα». Ο κόσμος, από ζευγάρι και πάνω εννοώ- οι φτωχοί, οι μόνοι, ούτε γνωρίζω, ούτε μπορώ να σκεφτώ σε τι τρύπες είναι κλεισμένοι- ζει σε 40-90 τμ η συντριπτική πλειοψηφία του. Δεν έχει όμορφα σπίτια, ούτε σε ωραίες περιοχές και συνοικίες, δεν είχε άλλωστε χρήματα εδώ και δώδεκα τουλάχιστον χρόνια να τα κάνει αυτά κάπως καλύτερα..

Με χαλασμένα φουρνάκια, πλυντήρια που χάνουν νερά στο πάτωμα, ψυγεία που αγκομαχούν, βρύσες που στάζουν, λάμπες που καίγονται, μετασχηματιστές που χαλάνε, στόρια που πέσανε, με χωριστά κρεβάτια, με γονείς και τέκνα να σκυλοφαγώνονται, με μαλώματα για το ποιος φταίει για τι, ποιος θα πάει στο μπάνιο, ποιος κατούρησε πάνω ή έξω απ’ τη λεκάνη, ποιος τέλειωσε τις σοκολάτες, ποιος θα δει masterchef και πoιος Netflix, ποιος βγήκε και είδε άλλους χωρίς να μας ρωτήσει, ποιος κοιμάται νύχτα, ποιος μέρα… Χάλια ζωή, αλλά εκεί. Υπάκουη και φοβισμένη.

Ο έλεγχος της ανθρωπότητας δεν χρειάζεται πια τανκς και στρατιωτικές δικτατορίες. Αρκεί, ως φαίνεται η διασπορά του Φόβου. Για την Πανδημία.

Κι αλήθεια, ποιος από μας μπορεί να κρίνει με βεβαιότητα στην σημερινή ιστορική στιγμή, τι αξίζει πιο πολύ η σωτηρία της ζωής ανθρώπων ή η ελευθερία του κόσμου; ( Ή είναι Matrix όλο αυτό;;;)