Επαναληπτικό ”μάθημα” εικαστικών στο ΑΠΘ

Χθες την Τρίτη 5 Οκτωβρίου φοιτήτριες και φοιτητές προχώρησαν σε μια αισθητική ”επιδίορθωση” στο κτήριο της ΝΟΠΕ. Στην ουσία πρόκειται για μια επίμονη υπεράσπιση και υπερασπιστική επιμονή τους στο δικαίωμα της πολιτικής μνήμης, αλλά και της ελευθερίας της έκφρασης και της τέχνης, που πρέπει να είναι πάντα προστατευμένες μέσα σε έναν πανεπιστημιακό χώρο.

Σε απάντηση του σβησίματος της τοιχογραφίας της Andrea Luis από τη διοίκηση του ΑΠΘ,  του έργου “Greece all time classic” που ήταν εμπνευσμένο και συνιστούσε την καλλιτεχνική και συμβολική αποτύπωση της εικόνας που μας προσέφερε ο φωτογράφος Δημήτρης Τοσίδης, από τη βίαιη σύλληψη που έγινε εντός του πανεπιστημίου το Φλεβάρη, πραγματοποιήθηκε η εικαστική του αναστήλωση.

Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές με εργαλεία και μεράκι και μια πολύ όμορφη συνολική, ομαδική δουλειά επιμελήθηκαν το έργο της Ισπανίδας καλλιτέχνιδας και το τοποθέτησαν σε ένα vintage κάδρο με προστατευτικό από μπροστά, ώστε να μη φθαρεί. Ακριβώς δίπλα τοποθέτησαν και μαι επιγραφή που συνοδεύει το έργο, καθιστώντας το κατά αυτόν τον τρόπο και κάνοντας το να θυμίζει ένα άτυπο έκθεμα στο μουσείο της συλλογικής μνήμης του πανεπιστημίου.

Το εξής υπόμνημα συνοδεύει την κορνίζα:

A. Luis (καλλιτέχνιδα από την Ισπανία) “Greece all time classic”, 2021

Πλαστικό χρώμα και σπρέι, τοιχογραφία στα πλαίσια του Open Call στο 2ο Ελευθεριακό Φεστιβάλ Συλλογικοτήτων & Κατειλημμένων χώρων.

Μετά απόφαση της Πρυτανείας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μόλις δύο μέρες μετά την ολοκλήρωσή της, καλύφθηκε με το χρώμα των τοίχων. Προφανώς η εν λόγω τοιχογραφία και το περιεχόμενό της, που απεικονίζει την έφοδο των δυνάμεων της ΕΛ.ΑΣ. στην φοιτητική κατάληψη της Πρυτανείας Α.Π.Θ. (Φεβρουάριος 2021) και την βίαιη προσαγωγή ενός εκ των αγωνιζόμενων φοιτητών/τριών, ενόχλησε την διοίκηση του Α.Π.Θ., η οποία «αναγκάστηκε» να λάβει ακραία μέτρα. Οι πανεπιστημιακές αρχές αποφασίζουν να σβήσουν τις δημιουργικές και επαναστατικές ιδέες ελεύθερων ατομικοτήτων πετώντας τους γκρι χρώμα. Και επειδή μάλλον τα graffiti δεν αρμόζουν στον καθωσπρεπισμό σας, ορίστε ένα έργο τέχνης που «χωράει στα καλούπια σας». Σε χρυσή κορνίζα και συνοδευόμενο από μουσειακό υπόμνημα. Θα το ξανακαταστρέψετε;

Γιατί, εμείς θα είμαστε κάπου εκεί με ένα τρυπάνι ή μια μπογιά στο χέρι για να διαλύσουμε ξανά τα συντηρητικά σας «κάδρα».

Με την κατακλείδα αυτή λαμβάνεται και μια θέση που θέλει να δηλώσει και να σαρκάσει πως τέχνη δεν είναι μόνον ό, τι αναπαρίσταται σε πίνακες, πινακοθήκες, εκθέσεις, όπως μάλλον νομίζουν αυτοί που έσβησαν την τοιχογραφία, αλλά οποιαδήποτε δημιουργία έχει κάτι να πει, όποια επιλογή έκφρασης μέσω και μέσα από την τέχνη.

Το Πανεπιστήμιο πρέπει να ανοίγει, να χωρά πράγματα και να μην κλείνει ούτε τις πόρτες του ούτε το πνεύμα του. Όλα αυτά τα περιστατικά (το σβήσιμο), οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν με τους χώρους οι θεατρικές ομάδες φοιτητριών και φοιτητών, για να κάνουν τις πρόβες τους, εκπέμπουν ένα χαρακτήρα συντηρητικό, κλειστό που θέλει να παίρνει φώτα και να αντλεί κύρος μόνο από θεσμικές και επίσημες δράσεις με άλλους κρατικούς φορείς. Όμως, έτσι, μένουν εκτός οι δράσεις, οι πρωτοβουλίες και οι σκέψεις των φοιτητών, που θα έπρεπε αυτοί να διαμορφώνουν την εικόνα και το χαρακτήρα του χώρου τους. Δεν γίνεσαι ανοιχτό πανεπιστήμιο, όταν εγκρίνεις και στηρίζεις μόνο ό, τι ταιριάζει στην εικόνα σου. 

Διαβάστε επίσης: