Η επιδημία

Λέξεις: Αδριανή Κεφαλά

Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω πάρει ελαφρά. Φοβάμαι. Αν ήμουν είκοσι ή τριάντα χρονών ίσως να μη φοβόμουν.

Όμως λυπάμαι κιόλας. Λυπάμαι όλους αυτούς που έκαναν σχέδια και όνειρα για την φετινή, φωτεινή Άνοιξη. Την πραγματική και την συμβολική στη ζωή τους.

Όλους αυτούς που περίμεναν, που πέρασαν έναν μαρτυρικό μακρύ χειμώνα, (που ποιος ξέρει πόσα χρόνια κράτησε), ή που ετοίμαζαν κάποιο πρόγραμμα, βιβλίο, θεατρικό έργο, ταινία, ομιλία, δουλειά, αθλητικό πρόγραμμα, σπορ, μαγαζί, παρουσίαση, συνεργασία Οτιδήποτε στο οποίο είχαν επενδύσει όνειρα, σχέδια ,φιλοδοξία ή και χρήματα Και ενώ η πολυπόθητη Άνοιξη ήρθε, όλα πρέπει να ανασταλούν, να ακυρωθούν, να ματαιωθούν, να μετακινηθούν ή να καταργηθούν.

Το χειρότερο από όλα, είναι ότι δεν έχουμε μια στοιχημένη εικόνα και θέση ως κοινωνία, ώστε να διευκολύνουμε λίγο ή ελάχιστα τις δυσκολίες οι οποίες θα προκύψουν Κάποιοι δεν ενημερώνονται καθόλου γιατί «δεν τους αφορά το θέμα»!

Άλλοι φοβούνται τόσο πολύ, που δεν θέλουν να μαθαίνουν! Όλα θα περάσουν σε λίγο! Άλλοι ασχολούνται με την προέλευση του ιού. Προσπαθούν να τεκμηριώσουν «τι παίζεται» «πού παίζεται» και πόσο φοβεροί και τρομεροί είναι αυτοί, που «Τα ξέρουν κάτι τέτοια Και δεν πιάνονται κορόιδα!!»

Άλλοι ασχολούνται με το να κάνουν κριτική. Κριτική σε όλα. Στα μέτρα που παίρνονται. Στα μέτρα που δεν παίρνονται. Στους χρόνους που παίρνονται τα μέτρα. Στους υπεύθυνους. Στους γιατρούς. Στις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Στους διάφορους φορείς και ιδιώτες που λένε ό, τι θέλουν/νομίζουν/γουστάρουν, στα κανάλια.

Άλλοι, συνεχίζουν ατάραχοι, ό, τι έκαναν, ταβέρνες, καφετέριες, σινεμά, μπαράκια, εκδρομές κλπ και δηλώνουν: «αφού έτσι κι αλλιώς θα αρρωστήσουμε όλοι, γιατί να σταματήσουμε να ζούμε;»

Και ναι, υπάρχουν και κάποιοι που δηλώνουν: «Και τι έγινε; Ας κολλήσουμε, θα καθόμαστε και θα πληρωνόμαστε!»

Τι εξοντωτικά, κουραστικά και απογοητευτικά είναι όλα αυτά.

Ακόμα και στο fb νομίζω ότι πρέπει να γράφονται πέντε πράγματα, από ανθρώπους συγκροτημένους και συνειδητούς, που να επηρεάσουν όσο γίνεται το σύνολο των ανθρώπων, να ακολουθήσουν ήρεμα και πειθαρχημένα τις οδηγίες και τις επισημάνσεις των αρμοδίων οργάνων για να κρατήσουμε ως κοινωνία, ένα ανάχωμα, όσο το δυνατόν, κάποια αντίσταση σε επερχόμενες άσχημες καταστάσεις.Η επιδημία, ερημικές βόλτες και μοναχικές σκέψεις

Η τεχνολογία που κατάπιε με τα ηλεκτρονικά της σαγόνια την ποίηση, τη λογοτεχνία, τα ιδανικά, τη ζωγραφική, τους ζωγράφους, τα ηλιοβασιλέματα, τα αισθήματα, τα συναισθήματα, τις ιδέες, τα ιδανικά.

Και άφησε μόνο κάποιους ειδικούς, ή παράξενους, ή ιδιόρρυθμους, ή περιθωριακούς, να ασχολούνται Ο υπολογιστής, το διαδίκτυο ,τα κοινωνικά δίκτυα, όλα αυτά που μας έφεραν κοντά τον κόσμο και μας απομάκρυναν από τη ζωή, το εικονικό, που φάνταζε ασφαλές, από τον έξω εχθρικό, απειλητικό κόσμο.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που μεγάλωσαν κάποιες, πολλές πια, γενιές, και τους πότισαν με έννοιες όπως: εξόντωση, τρεις ζωές, υπεράνθρωπος, υπερδύναμη Και μετά ακολούθησαν οι αμάσητες ιδέες που ταίστηκαν, παιδιά και παιδιά: «Όλοι τα ίδια είναι» «Δεν αξίζει κανείς και τίποτα τίποτα» «Μην τρως τις ώρες σου με αυτά» «Διάβασε» «Διάβασε, διάβασε, διάβασε» «Οι μονάδες» «Οι σχολές που πιάνεις» «Οι σχολές που έχουν επαγγελματική αποκατάσταση» «Το μεταπτυχιακό» «Το διδακτορικό» «Το μεταδιδακτορικό» « Να πετύχεις» «Να γίνεις, να γίνεις, να γίνεις…» Η πολύχρωμη σημαία που χειροκροτήσαμε, οι γκευ που αγαπήσαμε, ενώ ταυτόχρονα πόσο «φλούφλικα» θεωρήσαμε, το τραγούδι, το συγκρότημα, το χορό, την ηθοποιία, τη ζωγραφική, την ποίηση ,την επιστημονική φαντασία τους, τις παραμονές και τις προπαραμονές και τις προ-προ-παραμονές των πανελληνίων, των «ιερών» πανελληνίων, που οδηγούσαν στο «Άγιο Δισκοπότηρο»(Των παιδιών μας ή το δικό μας; Δεν είχε τότε σημασία). Και μετά εισπράξαμε το αποτέλεσμα των κόπων μας.

Ανθρώπους μόνους. Μοναχικούς και μόνους. Άλλους, γιάπις στο κυνήγι του αρουραίου Άλλους πικραμένους, από αυτό που δεν κυνήγησαν, που δεν έγιναν Άλλους μπερδεμένους,εγκλωβισμένους σε μια αργοπορημένη μαρτυρική, επώδυνη εφηβεία, σαν παιδική αρρώστια σε ενήλικη ζωή. Και μετά, το ανηλεές κυνήγι της επιτυχίας. Μια επιτυχία που είναι πάντα κάτι μεγάλο, κάτι υπέρ, κάτι έξω από εδώ, κάτι λαρτζ. Κάτι που να αποτιμάται σε λίρες, σε δολάρια, σε ευρώ και να επιβεβαιώνεται κάθε τόσο με άνοδο, με αύξηση, με κάποιον τίτλο Και μετά,έρχεται ένας ιός. ¨Ένα άθλιο ελάχιστο μικρό στατόπραμα. Που μπορεί και να σκοτώνει. Αδιακρίτως.

Που διαπερνάει τα σύνορα χωρίς διαβατήριο/ Που μπαίνει στα σπίτια, χωρίς να το σταματάνε κάμερες ,κλειδαριές ασφαλείας, πίροι, συναγερμοί. Που μπαίνει στα αεροπλάνα, τα τραίνα, τα πλοία, τα πούλμαν χωρίς εισιτήριο Που δεν σε αφήνει να φύγεις ή να έρθεις Που μπορεί να σε σκοτώσει, χωρίς καμία προειδοποίηση Και μια κοινωνία που πρέπει να αμυνθεί.

Δύσκολο, αδύνατον ακόμα να επιτεθεί Μια κοινωνία που χάνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα την μέχρι τώρα εικόνα της και τα κρατήματα της. Φόβος Άμυνα Απόσταση Απώλεια Επιφυλακή Αναστολή σε χαρές και λύπες. Θα ζεις απομονωμένος, μόνος Όποιος αρρωστήσει θα πάει μόνος Όποιος πεθάνει. Θα φύγει μόνος Όχι επαφές. Όχι αγκαλιές Όχι φιλιά Όχι αφή Άρα όχι συναισθήματα. Όχι νοσταλγία Όχι λαχτάρα Όχι επανένωση Όχι στήριξη Όχι αγάπη, εκφρασμένη. Συναισθήματα, πάθη, έκφραση, όλα σε αναστολή Κλείσιμο στα ανασφαλή, διαβλητά, σπίτια Χωρίς την επαγγελματική ζωή που είχε τη θέση της ζωής Χωρίς τις κοινωνικές, επαγγελματικές επαφές που είχαν τη θέση της ανθρώπινης επαφής Χωρίς το γυμναστήριο που είχε τη θέση της φυσιολογικής κίνησης Χωρίς τα εκτονωτικά φιλικοερωτικοεπαγγελματικά ποτάκια Χωρίς τις ακόρεστες δοκιμές των νέων γαστριμαργικών γεύσεων, από τις κουζίνες όλου του κόσμου Χωρίς, χωρίς, χωρίς όλα αυτά, που με τόσο κόπο γέμιζαν τις ζωές Μόνος στο σπίτι Μόνος με τον εαυτό Μόνος με τον υπολογιστή Μόνος με την απουσία Μόνος με τον φόβο Μόνος με την ερήμην σου αλλαγή των όρων Χωρίς την ποίηση, το τραγούδι, τη λογοτεχνία, την παρηγοριά και τον πλούτο των συναισθημάτων, χωρίς το βιβλίο, χωρίς την τέχνη Μόνος χωρίς την ελπίδα που σου δίνει ό, τι, σε ταξιδεύει σε χρόνους, εποχές, εμπειρίες, χώρες, αγώνες, γλώσσες, άλλων, από όπου μπορείς να πιαστείς και να αντέξεις τη δοκιμασία ό, τι σε πλουτίζει ό, τι σου δίνει την δυνατότητα της υπέρβασης Μόνος χωρίς τη δυνατότητα να ταξιδέψεις μέσα σου ,να συναντήσεις τον εαυτό σου και να κρατήσεις αντίσταση. Μόνος και χωρίς. Δύσκολη Δύσκολη η επιδημία Επίφοβη Επικίνδυνη Βασανιστική Όχι για τα συμπτώματα Αλλά για τις επιπτώσεις Για όσους, έζησαν χωρίς Έμαθαν χωρίς έμειναν χωρίς μεγάλωσαν χωρίς, επέλεξαν χωρίς. Όταν ο πραγματικός, ρεαλιστικός κόσμος που χτίζουμε, καταρρέει πρέπει να έχεις κάποια εσωτερικά θεμέλια να κρατηθείς.

Υ.Γ Λίγες εικόνες από μια μεγάλη αυτοκινητοβόλτα, στην ερημιά, που ελπίζω να μην ήταν έρημη, λόγω βροχής.

*Η Αδριανή Κεφαλά είναι συγγραφέας