Η επιδημία του φόβου

Λέξεις: Γιώργος Στάμκος

Ο κοροναϊός ήρθε πλέον και στην Ελλάδα -θα ερχόταν άλλωστε σύντομα, ήταν αναπόφευκτο. Το πρώτο κρούσμα του κοροναϊού (nCoV-2019) επιβεβαιώθηκε σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο οι πολύ πιο επικίνδυνοι “ιοί” της παράνοιας και του φόβου βρίσκονταν πάντα εδώ. Ενδημούν μέσα μας. Καταστρέφοντας όχι μόνον τις ζωές των φορέων τους, αλλά και των γύρω τους. Δηλητηριάζοντας ακόμη και τα όνειρά μας. Αν οι “ψύχραιμοι” βόρειοι Ιταλοί πανικοβλήθηκαν και κλείστηκαν σπίτια τους, φανταστείτε τι θα γίνει με τους πιο θερμόαιμους -και στα όρια πάντα της παράνοιας- Βαλκανομεσογειακούς Έλληνες. Θεωρήστε σχεδόν βέβαιο πως φαρμακεία και σουπερμάρκετ θα αδειάσουν, τα σχολεία θα κλείσουν για ένα μήνα, συγκεντρώσεις, συναυλίες και τουριστικές αφίξεις θα ακυρωθούν -ώσπου φυσικά να αρχίσει να κάνει ζέστη, που εύχονται πως θα αδρανοποιήσει τον nCoV-2019 για το καλοκαίρι- αλλά τουλάχιστον τα παστωμένα με ταλαίπωρους επιβάτες σκουριασμένα αστικά του ΟΑΣΘ θα δείξουν κάπως άδεια…

Προετοιμαστείτε για πολύ κωμικοτραγικές και σουρεαλιστικές καταστάσεις. Κι όλα αυτά για μια επιδημία, που χαρακτηρίζεται “ήπια”, με σχετικά χαμηλή θνησιμότητα, σε μια εποχή που η ιατρική και η φαρμακολογία έχει στη φαρέτρα της πολλά όπλα για την αντιμετώπιση των επιπλοκών, ακόμη και μιας ιογενούς λοίμωξης. Αλλά, είπαμε, οι ιοί της παράνοιας και του φόβου είναι αυτοί που θερίζουν πραγματικά, όπως κι εκείνος του μίσους, σκοτώνοντας του φορείς τους, αν και υποτίθεται βρίσκονται “εν ζωή” -είναι ζωντανοί-νεκροί αλλά δεν θέλουν να το παραδεχθούν.

Δεν ξέρω αν ένα χρόνο από τώρα θα είμαστε όλοι εδώ ή θα λείπουν κάποιοι από εμάς και λόγω του nCoV-2019. Αυτό που ξέρω είναι πως σήμερα ο 88χρονος Κώστας Βουτσάς μας “άφησε” από καρδιακή και αναπνευστική δυσλειτουργία. Έτσι πάει. Ένας άνθρωπος που μέχρι την τελευταία στιγμή έπαιζε στο θέατρο και αγαπούσε τη ζωή περισσότερο από την τέχνη. Ωστόσο ήρθε η μοιραία στιγμή που η ζωή πήρε οριστικό “διαζύγιο” μαζί του. Τίποτε το αξιοπερίεργο.

Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, όλοι θα φύγουμε από τη ζωή, αυτό είναι μαθηματικά βέβαιο. Το θέμα είναι τι κάνουμε στο ενδιάμεσο. Ζούμε άσκοπες, βαρετές, μιζερες και φοβικές ζώες, ή προσπαθούμε να ζήσουμε δημιουργικά και με νόημα, χωρίς φοβίες και κυνηγώντας τα όνειρά μας; Ο φόβος είναι μια απίστευτη σπατάλη ενέργειας, κατατρώει τα σωθικά μας και μας σκοτώνει εν ζωή. Όπως έγραψε πρόσφατα και ο Δημήτρης Νανόπουλος: “Μην αφήνεστε σε όσα δεν σας γεμίζουν ψυχικά. Ρισκάρετε. Προχωρήστε και μη φοβάστε την αποτυχία. Γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει”.

Υ.Γ. Φανταστείτε, αν το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα στην Ελλάδα ήταν κάποιος πρόσφυγας ή μετανάστης, ποια θα ήταν η εκδήλωση των “ιών” του φόβου, της παράνοιας και του μίσους, που έχουν “μολύνει” τεράστια τμήματα της κοινωνίας μας. Οι φοβικοί άνθρωποι ήταν πάντοτε δούλοι, που στρεφονταν ενάντια σε άλλους δούλους. Κάνεινας, που δεν ελέγχει τον εαυτό του, δεν είναι πραγματικά ελεύθερος.