Επιστρέφει η δημοσιογραφία;

Είναι γνωστό και το έχουμε καταδείξει πολλές φορές την τελευταία δεκαετία πώς η δημοσιογραφία σε όλο τον κόσμο περνά μια απίστευτη κρίση, η ανάγκη της επιβίωσης έχει μετατρέψει εφημερίδες, περιοδικά, site, κανάλια σε παραμάγαζα πολιτικών, πως ένα μεγάλο μέρος των δημοσιευμάτων που διαβάζουμε είναι αποτέλεσμα διαπλοκής, χρήματος που φτάνει στο Μέσο με κάθε τρόπο, νόμιμο ή παράνομο και εξασφαλίζει την επιβίωση του, φόβου απώλειας της διαφήμισης αν γραφτεί έστω μια κριτική για έναν πελάτη, υπάρχοντα ή δυνητικό, στον καιρό της αυτολογοκρισίας από το φόβο του κλεισίματος.

Στην Ελλάδα φτάσαμε να ζούμε την χειρότερη στιγμή του λειτουργήματος εδώ και δεκαετίες.

Μια εποχή όπου τα Μέσα ομονοούσαν υπέρ μιας εξωραϊσμένης εικόνας των κρατούντων, χωρίς ίχνος ντροπής για την απώλεια της κριτικής ικανότητας. Πρωτοσέλιδα κατάπτυστα που θα ταίριαζαν στη Βόρεια Κορέα, καθημερινά αποκλειστικά που εξασφαλίζονται με αποστολή θεμάτων από υπουργικά γραφεία, ελεεινές συνεντεύξεις που εξωράιζαν εικόνες ανθρώπων που βαρύνονται με εγκλήματα, παρουσιαστές στην τηλεόραση που έρχονται σε οργασμό επειδή τους έκανε την τιμή να εμφανιστεί στην εκπομπή ή το δελτίο τους ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός, τοπικά μέσα που ζουν με τη διαρκή συναλλαγή με δημάρχους, περιφερειάρχες, αντιδημάρχους, προέδρους οργανισμών που εγκρίνουν κάτω από το τραπέζι κονδύλια, από ξεκάθαρη διαφήμιση μέχρι ”ενισχύσεις” ανύπαρκτων ημερίδων, στις οποίες τα μέσα αντί να καλέσουν ειδικούς να μιλήσουν καλούν τους ίδιους τους χρηματοδότες τους και όλα αυτά για να διατηρούν το μορατόριουμ της ατσαλάκωτης εικόνας, τη μη όχλησης με πληροφορίες σκανδάλων που δεν θα φτάσουν ποτέ στον αέρα. Παράλληλα με δελτία τύπου που παρουσιάζονται ως ειδήσεις, αφιερώματα εμπορικά που παρουσιάζονται ως δημοσιογραφική δουλειά και σιωπή παντού.

Και από την άλλη όποιος θα ήθελε να κάνει έρευνα, να αποκαλύψει, να στριμώξει, να παράξει δημοσιογραφικό έργο, κομμένος από κάθε διαφήμιση, από κάθε πόρο που θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα και την ανεξαρτησία του απλά μαραζώνει.

Μια εικόνα ατέλειωτης νοσηρότητας, παθογένειας και εδραίωσης της άποψης ότι η δημοσιογραφία αργοπεθαίνει.

Σε όλα αυτά τα απίστευτα να προσθέσουμε την ελεεινή απαξίωση ανθρώπων που μάχονται για το δίκιο από το Βασίλη Μάγγο μέχρι την Μαρία Καρυστιανού και τη Μάγδα Φύσσα από εγκάθετους δημοσιογράφους που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν χυδαίες εκφράσεις για να μειώσουν τον αγώνα τους.

Και φυσικά να θυμήσουμε τις περιπτώσεις των ”δημοσιογράφων” που γυμνοσάλιαγκες όντας με μοναδική άνεση μεταπηδούσαν σε ψηφοδέλτια, σε κοινοβούλια και ευρωκοινοβούλια, σε υπουργικές καρέκλες και αξιώματα,  εξαργυρώνοντας την αναγνωρισιμότητα τους από τα media για να τακτοποιηθούν στην πολιτική.

Πλάι σε όλη αυτή τη νοσηρότητα υπήρξαν αυτά τα πέτρινα για τη δημοσιογραφία χρόνια ελάχιστα, αλλά φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που πάλεψαν με απίστευτη γενναιότητα για να αποκαλύψουν τη σαπίλα, χωρίς φόβο και πολλές φορές χωρίς καν πόρους για τις έρευνες τους. Άνθρωποι που δεν δίστασαν να προτάξουν τις αρχές τους απέναντι σε πανίσχυρες πιέσεις, slapp αγωγές και εξοντωτικές δίκες που θα τους βούλωναν το στόμα. Χάρη σε κείνους αποκαλύφθηκαν σε αυτά τα χρόνια της φοβέρας και της μίας και μόνης αλήθειας που επιβάλλονταν μια σειρά από τρομακτικά σκάνδαλα.

Τον τελευταίο καιρό, με ναυαρχίδα τα Τέμπη ξεκίνησε μια μεταστροφή που μοιάζει πλέον μονόδρομος, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Ναι, σε μεγάλα συγκροτήματα υπάρχει εμφανής κόντρα με την διακυβέρνηση Μητσοτάκη, ένας εμφατικός αγώνας να γκρεμιστεί το υφιστάμενο status quo.

Αυτό δίνει ελευθερία σε ρεπόρτερ και παρουσιαστές μέχρι πρότινος παροπλισμένους να κάνουν τη δουλειά τους και έτσι ξεκίνησε ένα κίνημα αποκαλύψεων αλλά και αντιλόγου στα τραπέζια των τηλεοπτικών πάνελ απέναντι σε θρασύδειλους πολιτικούς που μέχρι τότε έμεναν αναπάντητα όσα έλεγαν.

Το ζήτημα πλέον είναι αν πρόκειται για ένα ευκαιριακό φαινόμενο, αν πήραν πρέφα οι μηντιάρχες ότι απλά τελειώνει η παράσταση Μητσοτάκη και σφύριξαν λήξη ή αν θα εδραιωθεί με σταδιακό χτίσιμο μιας νέας ισχυρής δημοσιογραφίας που δεν θα υποκύπτει πλέον σε εξαρτήσεις από τις εκάστοτε εξουσίες. Ίδωμεν…