Έρωτας στα χρόνια του Eurogroup

Το δημοτικό συμβούλιο είχε διακοπεί με αφορμή τις διατάξεις του μεσοπρόθεσμου προγράμματος που προβλέπουν το μέτρο της διαθεσιμότητας. Εκείνον όμως, που ήταν ήδη άνεργος, υπάλληλος προπάντων της φυγής, δεν τον απασχολούσε τόσο το δίκαιο όσο το βίαιο αίτημά του. ‘Εκλεισε την τηλεόραση, πήρε χαρτί κι άρχισε να απορρίπτει.

«Ως πότε θα υπερασπίζομαι τον εαυτό μου ενάντια στον έρωτά σου»; Σκέτη ανασφάλεια. «Κάθε μέρα θα σου αφήνω ένα ραβασάκι κάτω από το μαξιλάρι να το μυρίζεις». Σκέτη τρέλα. «Θα ήμουν ο καλύτερος ακροατής των βογκητών σου». Δε θέλει να γίνουν γείτονες. «Πονούν οι λέξεις που δεν ακούς». Τι Παντελίδης. «Είσαι το μωρό μου. Είσαι το μπορώ μου». Πού τη θυμήθηκε τη Δρούζα; «Έχει πρωινή πτήση για Θεσσαλονίκη στις 11 κι ένα φτηνό εισιτήριο. Δεν πας δουλειά, το κλείνεις και στις 12 είσαι εδώ. Λεωφορεία σε λίγο ο Ο.Α.Σ.Θ δε θα έχει, οπότε θα έρθω να σε παραλάβω. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Πρέπει να κάνουμε σεξ». Ούτε ο Γκουσγκούνης. «Ξύπνησα αγκαλιά με τη σκέψη σου, κάτι μου έριξες στο όνειρό μου, δεν εξηγείται διαφορετικά». Ας μη μπλέξει στις γκομενοδουλειές του το Κέντρο δηλητηριάσεων. «Αφού δεν απαντάς στα μηνύματά μου, πες μου τουλάχιστον τι βρακάκι φόρεσες, να ξέρω, να κανονίσω κι εγώ το πρόγραμμά μου». Δεσμευτικό. Μπορεί να μη γουστάρει να βάλει σήμερα το κορίτσι.

Στροφή στην ποιότητα.

Τη λύση θα έδιναν οι ποιητές: «Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας. Πώς γίνεται αυτό, ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό, αφού μ’ αγαπούσες». Πολύ αλτρουιστικό. «Αξιώθηκα στιγμούλα της στιγμής σου. Δώρο πιο τίμιο δεν έχω να προσμένω». Πολύ κολακευτικό. «Κάτω απ’ τις ράγες του τραίνου, κάτω από τις γραμμές του βιβλίου, κάτω από τα βήματα των στρατιωτών, όταν όλα περάσουν – πάντα σε περιμένω». Υπερβολικά τελεσίδικο. «Απ’ το σ’ αγαπώ λείπουν πολύ, η περισπωμένη κι εσύ». Από το ’81 έχει καταργηθεί το πολυτονικό. «Αναστατώθηκε η πόλη απ’ τις συσπάσεις του σώματός σου και ψάχνει επειγόντως για ένα κρεβάτι, έστω και σε προθάλαμο νοσοκομείου να σε στριμώξει. Ας είναι και μπροστά στους άλλους. Δεν ακούς τ’ ασθενοφόρα»; Καραμπινάτη προσβολή της δημοσίας αιδούς.

Δεν έστειλε τίποτα από τα παραπάνω. Απελπίστηκε. «Ούτε ένα μήνυμα συμπαράστασης», της κάνει τελικά. «Γιατί, τι έγινε;», ρωτάει εκείνη.

«Δεν τα ‘μαθες; Σ’ αγαπώ. Και σα να μην έφτανε αυτό, πήραμε και τη δόση».