Εσύ ζεις ή επιβιώνεις;

της Γιώτας Κωνσταντινίδου Εικόνα: Γιάννης Σιμητόπουλος

Είναι φορές που λόγω της ανυπέρβλητης κούρασης ή της συνεχής απογοήτευσης, θέτεις ερωτήματα στον εαυτό σου που γνωρίζεις καλά ότι ούτε με τρία διδακτορικά στη Διαχείριση Κρίσεων δεν μπορείς να απαντήσεις.

Στο τέλος της μέρας, τότε που έχει για τα καλά σκοτεινιάσει και αδυνατείς να στηρίξεις έλλογα πια τη δικαιολογία, «έχει φως ακόμη», εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή της ηχηρής μουγκαμάρας, στήνεις κάτι παραληρηματικά δικαστήρια με το δόλιο εγώ σου, τύφλα να ’χουν οι ατέρμονες εσωτερικοί διάλογοι ντοστογιεφσκικών ηρώων.

Βάζεις πλυντήρια, κάνεις μπουγάδα, εκείνη τη βραδινή που κοιτάς τον ουρανό και ταξιδεύεις σε άλλα μέρη και ακολουθείς πιστά όλα τα σύνδρομα του να τακτοποιήσω, βρε αδερφέ, τον έξω κόσμο γιατί ο μέσα, μόνο επανάσταση και αναρχία. Βάζεις σε χρονολογική σειρά τις οφειλές σου, αυτό το αναγάγω στο σύνδρομο, «θα πεταχτεί από το μέσα δωμάτιο ο Βαρουφάκης και θα με συγχαρεί» και φτιάχνεις πύργους ενοχικής δουλοπρέπειας.

Πάνε, αναλογίζεσαι, οι εποχές του, «θα τα βολέψω μωρέ, δε μπορεί», το «δεν αφήνει κανέναν ο Θεός» δεν το βάζω, γιατί σίγουρα το είπε κάποια μητέρα στο τηλέφωνο και συ το έκλεισες πριν ολοκληρωθεί η φράση. Μαζεύεις με ευλαβική αποταμίευση χρήματα, γιατί δεν γράφουμε τώρα εκείνη την καταναγκαστική, ευνούχου έμπνευσης έκθεση για την αποταμίευση του Δημοτικού σκέφτεσαι και επανέρχεσαι στο μάζεμα του αδηφάγου λογαριασμού. Εκείνον που όταν τον πληρώνεις, ξεκινάει ο επόμενος, έτσι απλά. Βέβαια, πριν την καταληκτική ημερομηνία, επαναστατείς, αρνείσαι αλλά το μότο του παραδειγματισμού και της αλλαγής για ένα καλύτερο μέλλον σε ξυπνάει από τα χαράματα για να στηθείς σε μια βασανιστική ουρά.

Σκέφτομαι που θα ήμουν τώρα και κυρίως τι όνειρα θα έκανα τουλάχιστον 3 χρόνια πριν. Ασχέτως κούρασης, τα καλοκαιρινά ποτά τις καθημερινές ήταν όνειρα θερινής νυκτός. Τα σχέδια για διακοπές, μόνιμες ονειρώξεις. Διήμερα-τριήμερα ίσως και παραπάνω, πάντως κάπου θα σε ξερνούσε το κύμα του καλοκαιριού.

Την τελευταία φορά που ασυναίσθητα και αυθορμήτως με ρώτησαν πού θα πάω διακοπές, τους έριξα μια καταδικαστική ματιά που τόλμησαν να συντάξουν την ερώτηση. Διακοπές, σχέδια, εισιτήρια; Πού απευθύνονται, σκέφτηκα. Μετά επανήλθα. Παράλληλοι κόσμοι, παράλληλες βιωμένες πραγματικότητες. Μπορεί εσύ και κάθε εσύ να λυσσάς να τα κουτσοφέρνεις βόλτα αλλά ναι υπάρχουν κι αυτοί που παραπονιούνται για την πληρότητα στη Μύκονο. Αυτοί που κάθε μέρα μπορούν και επιλέγουν να βγουν για ποτό, αυτοί που κάθε σαββατοκύριακο ανεβάζουν φωτογραφίες από πολυσύχναστα beach bars στη Χαλκιδική. Αυτοί που δε δουλεύουν 10 ώρες για να πληρωθούν τις 5. Δεν τους κατακρίνω, δε γειτονεύεις χτίζοντας χάσματα και διαφορές απλά κάποιες φορά αδυνατώ να τους κατανοήσω.

Λίγο ή πολύ πάντα έτσι ήταν τα πράγματα, το μότο « της άτιμης κοινωνίας» θα είναι ένα από τα πιο δυνατά brand names. Κάποιοι εκεί έξω θα νομίζουν ότι όλα θα είναι εύκολα, κάποιοι φορούν γυαλιά με πολύχρωμους καθρέφτες και δε μπορούν να διανοηθούν τη γκρίζα δυστυχία δίπλα τους. Το θέμα όμως είναι αν εσύ πιάνεις τον εαυτό σου να ζει πραγματικά ή να επιβιώνει. Κι αν όντως έχεις τρομακτικά ξεχάσει να το κάνεις, ήδη στα μέσα Ιούνη, σταμάτα να χάνεις άλλο χρόνο. Γράψε το, πες το, υπενθύμισέ το, αλλά κάνε το.

Κάνε πράγματα για τον εαυτό σου. Ναρκισσιστικά αναγκαία. Μια βραδινή βόλτα με τις σκέψεις σου, ξεφύλλισε εκείνο το βιβλίο στο κομοδίνο που κατάντησε ντεκόρ, πάρε τηλέφωνο την κολλητή βραδιάτικα όπως παλιά, στείλε εκείνο το μαιλ στο φίλο που ζει στο εξωτερικό, μοιράσου τα δύσκολα, όλοι το’ χουμε ανάγκη. Κάτσε στο μπαλκόνι και κοίτα αυτό τον ουρανό που είτε στα εύκολα είτε στα δύσκολα παραμένει γοητευτικός. Κανένα από τα προβλήματά σου δεν θα’ χει λυθεί, αλλά θα τα’ χεις λίγο ξορκίσει. Τελικά ζεις ή επιβιώνεις; Ίσως και τα δυο μαζί, πότε το ένα, πότε το άλλο.