Εθνική κουλτούρα ασέβειας

Ένας τόπος που έχει την ευλογία να είναι γεμάτος σπάνιας ομορφιάς γωνιές, αλλά που την ίδια στιγμή έχει την ατυχία την εκμετάλλευσή του να έχουν αναλάβει οι χειρότεροι δυνατοί “manager”. Αυτή είναι η Ελλάδα, μία χώρα ανίκανη να μετατρέψει τα εκατομμύρια των επισκεπτών της σε ευχαριστημένους τουρίστες. Μία απόπειρα για μία αποστασιοποιημένη ματιά στην υποτιθέμενη “βαριά βιομηχανία” της χώρας…

Το φετινό καλοκαίρι περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο απέδειξε πως η Ελλάδα διαθέτει ανθρώπους και μηχανισμούς που είναι ανίκανοι να υποστηρίξουν τις φυσικές της ομορφιές και να ενισχύσουν την εθνική οικονομία βάσει σχεδίου. Οι απεργίες των ιδιοκτητών ταξί κατά κύριο λόγο με όλα τα παρελκόμενά τους- αποκλεισμοί λιμανιών και αεροδρομίων, δακρυγόνα από την αστυνομία κτλ.- δημιούργησαν ένα χάος άνευ προηγουμένου με πρωταγωνιστές τους Έλληνες και ξένους τουρίστες. Αλλά η έννοια του τουρίστα είναι μάλλον κολακευτική για τις παροχές που απολαμβάνει ένας επισκέπτης αυτής της χώρας. Το θέμα είναι πως δεν είναι μόνο φέτος ήρωες όσοι επέλεξαν την Ελλάδα για τις διακοπές. Έχουμε δημιουργήσει τις… κατάλληλες υποδομές ώστε κάθε χρόνος να είναι μία ξεχωριστή εμπειρία.

Επιλεκτικά θα σταθώ σε τρία σημεία που αποδεικνύουν πως κάποιος πρέπει να κερδίσει το δικαίωμα να απολαύσει τις φυσικές ομορφιές αυτού του τόπου:

1) Στο καράβι

Τα ελληνική πλοία είναι μία ιστορία από μόνα τους. Αρχικά, τα περισσότερα από αυτά που εκτελούν τα δρομολόγια προς τα ελληνική νησιά μεταφέροντας χιλιάδες επιβάτες καθημερινά είναι πολύ παλιά, κακοσυντηρημένα και αργά σε πείσμα όσων προβλέπουν οι συμβάσεις των εταιριών με το υπουργείο. Τι να κάνεις, όμως, που αυτός είναι μοναδικός τρόπος να προσεγγίσεις τα νησιά αφού τα αεροπορικά εισιτήρια κοστίζουν όσο περίπου ένα υπερατλαντικό ταξίδι; Ανεβαίνεις στο καρυδότσουφλο και ξεκινάς. Στο κατάστρωμα έρχεσαι αντιμέτωπος με τον Έλληνα ταξιδιώτη. Ο τελευταίος συνήθως είναι τόσο μάγκας και άνετος που δεν κοιτάει εισιτήρια, θέσεις και συνεπιβάτες, αλλά καταλαμβάνει χώρους με το έτσι θέλω για τον ίδιο, τους φίλους του, το σκύλο του, τα πράγματά του και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, στήνοντας πρόχειρα παραπήγματα λίγο πολύ παντού. Εσύ, αν θέλεις, κάτσε στο αμπάρι… Αν πάλι δε θέλεις να κοιμηθείς και τις 11 ώρες που διαρκεί το ταξίδι σου, αλλά π.χ. να διαβάσεις κάτι, τότε ατύχησες, γιατί οι λάμπες έχουν αφαιρεθεί από τους νυσταλέους.

2) Στην παραλία

Έχοντας φτάσει στον προορισμό σου, είναι η ώρα να ξεχυθείς στις μαγευτικές παραλίες. Βέβαια, σε πολλά νησιά όπως και στη Χαλκιδική οι παραλίες είναι ιδιοκτησία των beach bars, οπότε πάρε πορτοφόλι μαζί σου, γιατί θα χρειαστείς για ομπρέλα, ξαπλώστρες και καφέδες ένα ωραίο, ατσαλάκωτο, κυανό χαρτονόμισμα των 20€. Επιπλέον, θα γίνεις εθελοντικά πειραματόζωο στις μουσικές ορέξεις του εκάστοτε dj που έχει την ενίσχυση δεκάδων ηχείων.

3) Στην τσέπη

Το καλοκαίρι φαίνεται πως όσοι είναι μόνιμοι κάτοικοι τουριστικών προορισμών κατοχυρώνουν αυτομάτως και το δικαίωμα της ανεξέλεγκτης αισχροκέρδειας. “Αφού, λοιπόν, έχεις το θράσος να κάνεις διακοπές στον τόπο μας, θα το πληρώσεις ακριβά” πρέπει να είναι το μότο αυτής της εθνικής στρατηγικής που έχει στηθεί μαεστρικά και ανεμπόδιστα. 15-20 cents ανά λίτρο ακριβότερη η βενζίνη, 10-15% ακριβότερα τα φαγητά στα εστιατόρια, 15-20% ακριβότερα τα προϊόντα στα σούπερ μάρκετ σε σχέση με τα αστικά κέντρα. Για να μην μπούμε στα χωράφια των τοπικών συγκοινωνιών, των σκαφών που κάνουν ημερήσιες κρουαζιέρες και στους οδηγούς ταξί…

Αυτό το πακέτο τριών σημείων δείχνει πως πέρα από την ανυπαρξία του αρμόδιου υπουργείου, είναι πρωτίστως ευθύνη του καθενός μας ξεχωριστά η κατάντια του ελληνικού τουρισμού. 10.787.690 άνθρωποι, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, έχουμε αναδείξει την απόλαυση των διακοπών σε πολυτέλεια. Ελλείψει άλλης, έχουμε αναγάγει τον τουρισμό σε βιομηχανία. Καμία αντίρρηση. Αφού όμως πρόκειται για τη μοναδική βιομηχανία με τόσο ευρεία μετοχική σύνθεση, ας κοιτάξουμε να κάνουμε τη λειτουργία της ορθολογικότερη. Και κυρίως, να μη διαγράφουμε από το καταστατικό της την έννοια του σεβασμού…

* Η φωτογραφία είναι του Αλέξανδρου Μιχαηλίδη, Stereosis.