Έτσι δεν προχωράει η πόλη µάγκες µου

του Γιώργου Τούλα

Η αποκεντρωμένη διοίκηση της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας πήρε την απόφαση να µπλοκάρει την πρωτοβουλία του ∆ήµου για κοινόχρηστα ποδήλατα. Θαυµάσια ιδέα. Την ίδια στιγµή που οι πόλεις στη Σκανδιναβία, µε µέσο όρο θερµοκρασίας κάτω από το µηδέν, προωθούν πλέον το ποδήλατο ως το βασικό µέσο µεταφοράς δίνοντας κίνητρα στους ποδηλάτες, εδώ επιστρέφουµε εκατό χρόνια πίσω. Στην ίδια λογική της στείρας αντιπαράθεσης σταµάτησαν τον ποδηλατόδροµο της παραλίας και προσπάθησαν πέρσι να χαλάσουν τον πεζόδροµο της Αγίας Σοφίας.

Στη Θεσσαλονίκη ο Περιφερειάρχης, που υποθέτω θα ήθελε να είναι δήµαρχος της πόλης, αγαπά τις κόντρες. Όπως και το νέο αστέρι της τοπικής σκηνής, ο Γ. Γραµµατέας δηµοσίων έργων, που ανέλαβε και αυτός ρόλο τοπάρχη. Μπορεί να µην έχει λύσει κανένα ουσιαστικό πρόβληµα ή έργο, άποψη όµως και χρόνο να τσακώνεται µε το δήµαρχο βρίσκει. Ο δήµαρχος συχνά τσιµπάει και απαντά. Και τσακώνεται και ζητά συγνώµες µετά και ο καιρός περνάει. Πρόσφατα έκανε και µια ανοιχτή συνέλευση της παράταξής του. Κανονικό σώου. Με προσωπικές διαφωνίες, κόντρες και αντιπαραθέσεις που στα µάτια ενός προσεκτικού παρατηρητή αποκαλύπτουν µόνο φιλοδοξίες. Ποιος θα είναι ο δυνατός. Μια υπόθεση ξεκαθαρισµάτων που ξεγυµνώνει ένα σύστηµα που διαιωνίζει το ατοµικό και την ίντριγκα. Κόντρα στο συµφέρον της πόλης.

Αν παρακολουθήσει κάνεις το δηµοτικό συµβούλιο σε απευθείας µετάδοση από την τηλεόραση µπορεί να φρίξει. Η πλειοψηφία των ανθρώπων εκεί µέσα, από όλες τις παρατάξεις είναι από άλλον πλανήτη. Αν δεν είναι παλαιοί κοµµατικοί ή γιοι και κόρες παλαιών κοµµατικών, είναι άνθρωποι ανίδεοι, πολλές φορές επικίνδυνοι που η µαταιοδοξία τους τους οδήγησε στις εκλογές και τα έδρανα. Καριέρες δηµοσίου βίου που βασίζονται στη στείρα αντιπαράθεση και την αδυναµία συνεννόησης και συνεργασίας. Περνούν ατέλειωτες ώρες να στέλνουν ανακοινώσεις καταγγελίας των αντιπάλων, να διαρρέουν σε φίλους τους δηµοσιογράφους και ρυπαρά blogs κουτσοµπολιά για να δηλώνουν απλά την παρουσία τους. Ο λόγος των ελάχιστων σκεπτόµενων χάνεται µέσα στην αίθουσα σε έναν ορυµαγδό εντάσεων και αυτοβαυκαλισµού.

Και παρακολουθεί κάνεις άλλες πόλεις να προχωρούν, να συνεννοούνται, να συνεργάζονται και την αθλιότητα της δικής µας πόλης στο θέµα των αρχόντων της και θέλει να χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο ή απλά να φύγει. Θα µου πεις όλους αυτούς τους ανθρώπους κάποιος τους ψηφίζει, τους εκλέγει τους εµπιστεύεται και µετά τους καµαρώνει να τρώγονται σαν τα κοκόρια. ∆ιότι οι σώφρονες άνθρωποι αρνούνται να µπουν στο ίδιο κλουβί µαζί τους, διαφυλάσσουν την ψυχική τους υγεία και ιδιωτεύουν. Οι πόλεις δεν προχωράνε έτσι, αυτό είναι σίγουρο. Σκεφτείτε το.

*Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους 191 της Parallaxi.