Έξι –παρ’ ολίγον- συναντήσεις του καλοκαιριού

του Δάνη Κουμασίδη Εικόνα: Γιάννης Τζιμπρές

Κατεβαίνω βιαστικά τις σκάλες του μετρό. Τις κυλιόμενες, ακόμα πιο επικίνδυνο. Σακίδιο στην πλάτη, χάρτινη σακούλα με βιβλία στο ένα χέρι, δεν ξέρω τι να κάνω το άλλο. Κατεβαίνεις κι εσύ. Σχεδόν σκοντάφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο. Σκύβουμε μαζί να πιάσουμε τα γκρεμισμένα μου φύλλα. Η μουσική διαφήμισης που περιμένω ν’ ακουστεί, δεν ακούγεται ποτέ.

Μπαίνω καθυστερημένος στο θερινό. Αρκετός κόσμος, ο πολιτισμός είναι η τελευταία μας ελπίδα. Δεν με πειράζει να πηγαίνω σινεμά μόνος. Τόσος κόσμος παρελαύνει στην οθόνη. Το σινεμαδάκι έχει φυτρώσει ανάμεσα σε πολυκατοικίες, εν βρασμώ. Μερικές είναι χτισμένες πίσω απ’ την οθόνη του, οι ένοικοι δεν βλέπουν καν τις ταινίες! Φαντάζεσαι ατυχία; Στο διάλειμμα περνάς μπροστά μου, με σπιτική λεμονάδα και δημόσιο χαμόγελο. Οι τίτλοι τέλους περνούν ήδη πάνω  στο μέτωπό μου.

Φθάνω στην παραλία, αποκλειστικά απόγευμα. Τρεις τέσσερις βουτιές και αυτό ήταν. Μερικές Radler παραπέρα (ναι, υπάρχει τοποθέτηση προϊόντος) διασκεδάζεις με την παρέα σου. Δεν μ’ ενοχλούν καν οι ρακέτες. Μέχρι να μου ρθει κανά μπαλάκι κατακέφαλα. Στις παραλίες δεν υπάρχουν παράθυρα. Κι όμως, σ’ έχω καδράρει.

Σχεδόν όλα τα κτηνιατρεία που έχω επισκεφθεί είναι ημι-υπόγεια. Δεν ξέρω γιατί. Πάντως όποιο αδέσποτο βρω ταλαιπωρημένο, το πηγαίνω σ’ ένα συγκεκριμένο. Κάπου κάπου εμφανίζεσαι κι εσύ εκεί. Δεν έχω ουρά – εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια- να την κουνήσω από χαρά. Το μόνο που αναταράσσεται είναι το αίμα μου.

Είμαι στην ουρά του Α.Τ.Μ. και περιμένω να εμφανιστεί κανένα συνεργείο καναλιού για να το κατασπαράξω. Αντ’ αυτού, εμφανίζεσαι εσύ. Τα ήθη εξημερώνονται. Όριο καρδιακών παλμών: 60. Με σπρώχνουν δυο τρεις βιαστικοί. Ανοίγω το πορτοφόλι μου. Η κάρτα μου βγάζει φτερά και πετάει.

Στην είσοδο του καραβιού, πριν μπούμε στην κοιλιά του κήτους για να ξαναβγούμε αργότερα θριαμβευτές μέσα από τα μάτια του, στο κατάστρωμα. Φοράς από τώρα μαγιώ, αδημονείς μάλλον να φτάσουμε στο νησί. Μόνο που θα φτάσουμε χώρια. Ποτέ ένα συνταξίδεμα δεν σήμαινε τίποτα.

Πουθενά μαζί κι αυτό το καλοκαίρι.