Έξω ζουν αξιοπρεπώς. Εμείς νομίζουμε ότι ''ζούμε'' με αξιοπρέπεια
Μια βόλτα μια Κυριακή στη γαλλική επαρχία σε κάνει να νιώθεις ντροπή για όσα ζούμε
Πριν λίγες μέρες πολύ γνωστός εστιάτορας της πόλης μου έλεγε οργισμένος με αφορμή το νυχτερινό Μαραθώνιο: ”Αυτοί έχουν βαλθεί να μας κάνουν να κλείσουμε. Ποιο μυαλό μπορεί να σκέφτεται να κλείσει όλο το κέντρο ένα Σαββατόβραδο που περιμένουν τα μαγαζιά να δουλέψουν για έναν αγώνα;”.
Ξαναθυμήθηκα τα λόγια του χθες καθώς οδηγώντας σε κωμοπόλεις και χωριά της γαλλικής επαρχίας πέτυχα αγώνες δρόμου χιλιάδων ανθρώπων και ποδηλατοδρομίες. Όλες εξαιρετικά οργανωμένες έξω από κεντρικούς δρόμους, μέσα από παράδρομους, ακόμα και από γειτονιές, με άψογες συνθήκες και χωρίς καμία όχληση στον κατοικημένο ιστό.
Ο βασικός λόγος που το σκέπτομαι πια πού θα ταξιδέψω στο εξωτερικό είναι πλέον το πόσες φορές θα χαλαστώ παρατηρώντας τα αυτονόητα στοιχεία πολιτισμένων χωρών και θα μπω σε διαδικασία συγκρίσεων.
Για παράδειγμα πέρασα χθες πάνω από 50 χωριά στην ενδοχώρα της Γαλλίας και πλησίον της ακτής του Ατλαντικού.
Ένιωσα μια βαθιά θλίψη. Για την απίστευτη τάξη, τους κυκλικούς κόμβους κυκλοφορίας σε κάθε χωριό, τις οριοθετημένες με γραμμές στο έδαφος θέσεις στάθμευσης, την έλλειψη παράνομα παρκαρισμένων ή διπλοπαρκαρισμένων παντού, την απίστευτη καθαριότητα όλων των δημόσιων χώρων, τα ελάχιστα τραπεζοκαθίσματα στα πεζοδρόμια που αφήνουν τεράστιο χώρο για τους πεζούς, τους άψογους ποδηλατόδρομους ακόμα και μέσα στα δάση, τους περιποιημενους κήπους και τις αυλές των ανθρώπων, χωρίς ίχνος υπερβολής και κιτς, το σεβασμό στον πολίτη και πάνω από όλα στους ΑΜΕΑ.
Με κορυφαίο δείγμα τη σηματοδότηση που βλέπετε στην αρχή. Αλλά και άψογες σηματοδοτήσεις για τα πάντα, αγορές, μνημεία, κοντινά μέρη, ίχνος μουτζούρας πουθενά, παγκάκια που λάμπουν, ανταλλακτικές βιβλιοθήκες στο πουθενά, βενζίνη στα 1,60 παντού, απόλυτη τήρηση ορίων ταχύτητας, τα απίστευτα φροντισμένα παρτέρια και σωστά κλαδεμένα δέντρα, είναι μερικοί από τους λόγους που με έκαναν να αισθάνομαι μια βαθιά μειονεξία.
Σκεπτόμουν τα χωριά του θεσσαλικού ή μακεδονικού κάμπου που γνωρίζω καλά, τις ελληνικές κωμοπόλεις, τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας, την εικόνα τους.
Όχι φίλοι μου αυτό που εμείς ζούμε δεν είναι μια αξιοπρεπής ζωή. Οι πολίτες που καμωνόμαστε τους καμπόσους, οι τυχάρπαστοι πολιτικάντηδες που βγαίνουν σέλφι μπροστά σε τερατουργήματα και κάνουν τα στραβά μάτια στην ασχήμια, η χώρα ολόκληρη ως case study εγκατάλειψης και παρακμής, είναι αντικείμενο μελέτης ψυχιατρικής. Όποιος ταξιδεύει έξω βλέπει πια πόσο πολύ μεγαλώνει η απόσταση από τον πολιτισμένο κόσμο και μια τριτοκοσμική Ελλάδα που βουλιάζει σε λάθη δεκαετιών που συνεχίζονται…
