Έζησα 4 ώρες χωρίς κινητό και δεν μου άρεσε
Τελικά, τα πράγματα δεν ήταν όπως τα φανταζόμουν.
Η γενιά μας είναι εθισμένη στην οθόνη. Οι περισσότεροι δεν αντέχουμε να ζούμε offline. Τις περισσότερες φορές η κοινοποίηση του τι κάνουμε γίνεται με τόσο φυσικό τρόπο χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε.
Το κινητό μας έχει γίνει η προέκταση του χεριού μας αλλά και ολόκληρης της ζωής μας, Χωρίς αυτό δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας. Πολλές φορές το χρησιμοποιούμε και ασυναίσθητα. Ίσως και για να καλύψουμε το πόσο άβολα μπορεί να νιώθουμε σε κάποιο μέρος που δεν γνωρίζουμε κάποιον και δεν έχουμε τι να πούμε και να κάνουμε.
Αν κάποια στιγμή το αποχωριστείς, χωρίς να το θέλεις, τότε συνειδητοποιείς στην πραγματικότητα το πόσο σοβαρή είναι αυτή η κατάσταση. Εγώ πέρασα 4 ώρες χωρίς αυτό και μου φάνηκαν αιώνας. Στην αρχή ντρεπόμουν μέχρι να γράψω και τις ώρες γιατί μπορεί κάποιοι να γελάσουν αλλά για έναν άνθρωπο που κοιμάται και ξυπνάει με το κινητό του, πιστέψτε με είναι άθλος.
Πάμε στο θέμα. 25η Μαρτίου μετά την παρέλαση πηγαίνω για καφέ με τους φίλους μου. Αφού έχει περάσει περίπου ένα 2ωρο, φεύγω για να πάω να βρω τον μπαμπά μου έτσι ώστε να πάμε για φαγητό. Αφού μιλάω μαζί του στο κινητό για να συνεννοηθούμε, συνειδητοποιώ πως έχω 11%. «Καλά θα πάει αυτό» σκέφτομαι. Η σκέψη μου απευθείας είναι να πάω έως το σπίτι για να πάρω φορτιστή γιατί ο μπαμπάς μου ήταν ήδη έξω με το αυτοκίνητο. Βέβαια δεν προλάβαινα κιόλας, οπότε αποφασίζω να μείνω έτσι και «όσο πάει»
Το θέμα είναι πως δεν πήγε για πολύ. Φτάσαμε στη ταβέρνα και μόλις παραγγείλαμε το κινητό μας αποχαιρέτισε. Ρώτησα μήπως κάποιος από το μαγαζί είχε φορτιστή που να ταιριάζει, όμως η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου.
Είμαι ένας άνθρωπος που ξυπνάει και κοιμάται με το κινητό μου λόγω δουλειάς. Το θέμα έχει μπει στον αυτόματο πιλότο, οπότε ακόμα και όταν τρώω τσεκάρω διαρκώς και χωρίς νόημα πολλές φορές τι συμβαίνει στα social. Εκείνη την ημέρα δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Η αλήθεια είναι πως ένιωθα κάπως άβολα στην αρχή, πριν ετοιμαστεί ειδικά το φαγητό.
Στη συνέχεια όταν είχα με κάτι να ασχοληθώ (το να φάω), η κατάσταση έγινε πιο υποφερτή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κοιτούσα την κλειστή οθόνη του κινητού μου λες και θα αναστηθεί. Οι ώρες πέρασαν και εγώ μαζί με το κλειστό κινητό μου επιστρέψαμε στο σπίτι.
Όπως καταλαβαίνετε το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα στο σπίτι μου ήταν να βρω τον φορτιστή για να «δώσω ζωή» στο κινητό μου. Στην πραγματικότητα τις 4 ώρες εκείνες ώρες δεν έγινε τίποτα συνταρακτικό, πέρα από κάτι ειδοποιήσεις που είτε τις έβλεπα είτε όχι δεν θα άλλαζε η ζωή μου και κάτι μηνύματα από φίλους που αναρωτιόντουσαν γιατί δεν τους έχω απαντήσει τόσες ώρες.
Οι υπερβολές στη ζωή μας δεν είναι καλό να υπάρχουν ειδικά σε τέτοια ζητήματα, όμως δυστυχώς όλοι λίγο-πολύ έχουμε καταλήξει αντί να χειριζόμαστε εμείς την τεχνολογία, να μας χειρίζεται αυτή με ένα πολύ παράξενο τρόπο. Κατά τα άλλα ήταν μία καλή ευκαιρία για να μιλήσουμε ουσιαστικά με τους γονείς μου, που θα γινόταν ούτως ή άλλως, απλώς με διαλείμματα για ένα τσεκ στην οθόνη.
