Φεστιβάλ Δράμας: Από το ΠΑΣΟΚ μέχρι τα χιονισμένα βουνά

Το Noi του Νεριτάν Τζιτζιρία ξεδιπλώνει με ωριμότητα το πένθος ενός αγοριού που καλείται να σηκώσει στις πλάτες του το βάρος της απώλειας του μεγάλου αδελφού του, θύματος ενός ατυχήματος με άλογο. Η αφήγηση δεν εστιάζει μόνο στη θλίψη αλλά και στην πρόωρη ενηλικίωση, στην αίσθηση ευθύνης που συντρίβει και καθορίζει τον ήρωα.

Μέσα από εικόνες άγριας, χιονισμένης φύσης, βαλκάνιες νύφες και ανδρικούς επιτελεστικούς ρόλους, ο σκηνοθέτης συνθέτει έναν κόσμο σκληρό και ποιητικό, όπου η απώλεια και η μνήμη γίνονται ο καμβάς μιας βαθιάς ανθρώπινης εμπειρίας. Η ταινία λειτουργεί ως στοχασμός πάνω στη δύναμη και το βάρος των δεσμών αίματος, αλλά και στην αμείλικτη ωριμότητα που επιβάλλει η ίδια η ζωή.

Ο Άρρωστος 1789 της Ελένης Καραγκιοζίδου είναι μια ιδιορρυθμη και απρόβλεπτη ταινία. Ένας αφοσιωμένος καλλιτέχνης, κατάκοιτος και ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο, μετατρέπει την εμπειρία της φθοράς σε περφόρμανς, σε μια σπουδή πάνω στον ίδιο του τον θάνατο. Το φιλμ κινείται ανάμεσα στο παράδοξο, το σουρεαλιστικό και το χιουμοριστικό – ακόμη και στο σαρκαστικό – χωρίς να παραλείπει την αμηχανία, καθώς ο θάνατος είναι πάντα μια δύσκολη στιγμή να αποδοθεί. Η στιβαρή παρουσία των ηθοποιών Πηνελόπης Τσιλίκα, Μαρίας Σκουλά και Παναγιώτη Θανασούλη κρατάει την ταινία και της δίνει το βάθος μιας θεατρικής εμπειρίας στην οθόνη.

Τα 100 Χρόνια Μπροστά του Μιχάλη Γιγαντή είναι μια ταινία που δύσκολα περιγράφεται με λόγια, καθώς κινείται στα όρια του σουρεαλισμού και της πολιτικής σάτιρας. Ο Ανδρέας Τσιοτσιόπουλος, σε έναν από τους πιο απρόσμενους και τολμηρούς ρόλους της καριέρας του, υποδύεται έναν χαρακτήρα του οποίου η ζωή διαπλέκεται με τον Ανδρέα Παπανδρέου και την ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Ο σκηνοθέτης στήνει ένα φιλμ που συνομιλεί με την κληρονομιά του Νίκου Περάκη, την τρυφερότητα του Σταύρου Τσιώλη και την κωμική υπερβολή του Αλέξανδρου Ρήγα (ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια), δημιουργώντας έναν ιδιότυπο κινηματογραφικό κόσμο. Το χιούμορ εδώ δεν μένει στην επιφάνεια, αλλά αποκτά μια σχεδόν μεταφυσική διάσταση, καθώς η πολιτική, η μνήμη και η ταυτότητα συνυφαίνονται με το παράλογο. Πρόκειται για μια ταινία που τολμά να δει το κωμικό μέσα από το πρίσμα της ιστορίας και να φέρει το ελληνικό σινεμά σε ένα απρόβλεπτο, ανατρεπτικό πεδίο αφήγησης.

Στο Οι Λύκοι Επιστρέφουν του Στέλιου Μωραϊτίδη σε έναν χιονισμένο επαρχιακό δρόμο, η ανακάλυψη ανθρώπινων οστών από εργάτες συντήρησης γίνεται αφορμή για να αποκαλυφθεί το πρόσωπο της τοπικής εξουσίας. Ο δήμαρχος, η αστυνόμος και ο παπάς καλούνται να αποφασίσουν πώς θα διαχειριστούν την εύρεση, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στην ευθύνη και στην ανάγκη να διατηρήσουν το κύρος τους. Η ταινία λειτουργεί ως αιχμηρό σχόλιο πάνω στην προσποίηση και την υποκρισία όσων κρατούν την εξουσία, φωτίζοντας τις μικρότητες και τους συμβιβασμούς τους. Με σαρκασμό και λεπτή ειρωνεία, μετατρέπει μια απλή ανακάλυψη σε αλληγορία για τη σιωπή και την συγκάλυψη που συχνά χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες μας.

Ο Σπυράκος, σαραντάρης σε χωριό, ζει με τη μητέρα του και κρατούν μαζί ένα καφενείο που έχει μείνει πίσω από την εποχή. Ονειρεύεται το ποδόσφαιρο, πάθος που καθορίζει τη ζωή του, κι όταν του προτείνεται να παίξει στον Πυρσό, την τοπική ομάδα, βλέπει την ευκαιρία να μεταμορφωθεί από Σπυράκο σε Σπύρο. Ο Αλέξανδρος Χαντζής στο Φούιτ, βασισμένος σε δικό του θεατρικό, συνδυάζει τρυφερότητα, χιούμορ και πίκρα, στήνοντας μια ταινία που αποτυπώνει την επαρχία με τρυφερότητα. Ο Βαγγέλης Στρατηγάκος λάμπει στον πρωταγωνιστικό ρόλο.