Φεστιβάλ ετών 60!

Η πρώτη φορά που πήγα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου ήταν στο Λύκειο. Αρχές δεκαετίας ’80. Μέχρι τότε χάζευα κάθε Οκτώβρη τις ουρές έξω από το θέατρο της ΕΜΣ που περίμεναν να βγάλουν εισιτήρια και τα πηγαδάκια στο Ντορέ μετά τις ταινίες.

Εκείνη την πρώτη φορά ένιωσα μέρος αυτής της υπέροχης κινηματογραφικής συνωμοσίας. Την επόμενη χρονιά, φοιτητής πλέον, έβαλα ξυπνητήρι στις πέντε το πρωί, πήρα το αστικό από την Τούμπα και κατέβηκα να πιάσω σειρά για όταν θα άνοιγε το ταμείο στις εννιά το πρωί μην τυχόν και δεν έβρισκα εισιτήριο. Σαν και μένα ήταν και άλλοι. Μερικοί μάλιστα κοιμόταν με υπνόσακο στα μαρμάρινα σκαλιά της ΕΜΣ.

Έκτοτε δεν νομίζω ότι έχασα κανένα φεστιβάλ. Με διάφορες ιδιότητες. Του θεατή, του επαγγελματία θεατή-κριτικού, του δημοσιογράφου, του εργαζόμενου στο φεστιβάλ και του μέλους του ΔΣ του τα τελευταία 4,5 χρόνια.

Όποια και αν ήταν η ιδιότητα και οι ευθύνες η στιγμή που το Φεστιβάλ πλησίαζε ήταν μια ευφρόσυνη στιγμή μέσα στη χρονιά.

Γιατί αυτό που κατάφερε αυτό το Φεστιβάλ, στα εξήντα χρόνια που συμπληρώνει φέτος, είναι να αποτελεί τη μεγαλύτερη γιορτή αυτής της πόλης. Να περνά από γενιά σε γενιά σαν κάτι πολύτιμο, να αυξάνεται και να πληθύνεται, σε εκδηλώσεις, ιδέες, ενδιαφέρον και κυρίως θεατές.

Το δικό μου Φεστιβάλ έγινε στη συνέχεια φεστιβάλ των παιδιών μου και υποθέτω μια μέρα και των δικών τους παιδιών. Αυτή η αόρατη κλωστή που ενώνει τόσες γενιές από το 1960 μέχρι σήμερα, αυτή η κινηματογραφική μέθεξη που συνοδεύεται πάντα από μια μοναδική ατμόσφαιρα που δεν χάθηκε ποτέ, έχει φέτος γενέθλια. Και μαζί του γιορτάζει μια πόλη που το αγαπά πιο πολύ από κάθε άλλη της διοργάνωση.

Καλό Φεστιβάλ.

*Το editorial του τεύχους 242