Ο φόβος του χειμώνα

Τη μέρα που φύγαμε από το βουνό η φλαμουριά είχε βαλθεί να ρίχνει τα ήδη κίτρινα φύλλα της πάνω στην φρέσκια ακόμα λίππια του κήπου. Το δυνατό πράσινο του χορταριού καλύπτονταν από το κίτρινο των φύλλων του δέντρου, ένα είδος επικυριαρχίας, της εποχής που βρίσκεται μπροστά μας.

Η γειτόνισσα μας αποχαιρέτησε λέγοντας πως το πανηγύρι του Αγίου Αντωνίου, του ασκητή της ερήμου, στην Αγιά που έρχεται κάθε καλοκαίρι, την τελευταία μέρα του Αυγούστου, κρατά πάντα πέντε μέρες. Σαν αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι και καλωσόρισμα της μάχης των μήλων ,που ξεκινά αυτή την εποχή και κρατά μήνες, πολλούς. Της μεγαλύτερης των μαχών του Κισσάβου, μέσα στη χρονιά.

Καθώς κλείναμε πίσω την πόρτα, μια βαθιά θλίψη με κυρίεψε. Καλύτερα με κυρίεψε ένας φόβος. Ο φόβος του Χειμώνα.

Είναι καιρός πια, χρόνια τώρα, που τα Σαββατοκύριακα των ενάρξεων του φθινοπώρου δεν μου λένε απολύτως τίποτε. Όλη αυτή η υπερτιμημένη λατρεία των σεζόν, των εγκαινίων, των υποσχέσεων στον εαυτό. Φέτος θα κάνω, θα ράνω. Θα ξεκινήσω και θα τηρήσω.

Οι κορδέλες εγκαινίων, οι σπουδαιοφανείς αφίξεις πολιτικών στην πόλη, οι προετοιμασίες για τα μεγάλα λόγια που θα τάξουν πάλι μεταμορφώσεις και θα διαψευστούν πριν καν το φθινόπωρο αναχωρήσει.

Για κάποιο μυστήριο λόγο ο χειμώνας που έρχεται δεν μου μοιάζει ο τόπος που θέλω να φωλιάσω. Θα προτιμούσα η ζεστασιά του ήλιου να καίει την άμμο μέχρι τα Χριστούγεννα, τα χαμόγελα των αγαπημένων να λάμπουν σε ανοιχτόχρωμα ρούχα, η ψάθινη τσάντα της θαλάσσης να μείνει ετοιμοπόλεμη και ο Νοέμβρης να ξεπλένει ακόμα τις ανασφάλειες, με αλμυρό νερό.

Η γάτα μας κρύφτηκε κάτω από ένα κρεβάτι και αρνείται να βγει από τη στιγμή που γυρίσαμε στην πόλη. Το δικό της ένστικτο έπραξε σωστά. Με αγριοκοιτά κάθε φορά που την πλησιάζω. Πάμε πίσω, μου λέει. Εκεί όλα είναι καλύτερα.

Έχω κολλήσει στο ίντερνετ σε ένα ραδιόφωνο που λέγεται Arctic Outpost. Εκπέμπει από τα μεσαία κάπου από το Βόρειο Πόλο, δεν μιλά ποτέ κανείς και παίζει υπέροχες μουσικές από το 1902 μέχρι το 1958. Ούτε μια μέρα παραπάνω. Και δείχνει ένα δελτίο καιρού στο site τους. Εκεί χιονίζει σχεδόν κάθε μέρα. Από το τέλος του καλοκαιριού. Είναι σαν άσκηση θάρρους. Μια φωνή κάθε μισή ώρα λέει από την κορυφή του κόσμου. Από την καρδιά του αιώνιου χειμώνα.

Ο δικός μου χειμώνας θα ήθελα να είναι ήπιος. Θα ήθελα να έχει λιγότερη σκληράδα από αυτή που ξημερώνει παντού. Να έχει λίγη από την τρυφεράδα των ημερών του καλοκαιριού. Από την απλότητα τους και τη γαλήνη τους.

Ο φόβος του χειμώνα είναι ο φόβος των καλοκαιριών που λιγοστεύουν. Των ημερών που μικραίνουν. Των φίλων που χάνονται στην τρέλα της καθημερινότητας. Των πρέπει που σκοτεινιάζουν τα θέλω. Της επανάληψης.

*Το editorial του τεύχους Οκτωβρίου 2019