Γ’ Λυκείου: Χιλιάδες όνειρα αντανακλώνται στις οθόνες υπολογιστών

Η χρονιά της Γ’ Λυκείου είναι μία χρονιά που εκ των προτέρων δημιουργεί άγχος και αγωνία σε χιλιάδες μαθητές – υποψήφιους για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τους γονείς τους που θέλουν να δουν τους κόπους των παιδιών τους να ανταμείβονται.

Το άγχος και η αγωνία των μαθητών φέτος πολλαπλασιάζεται αν κρίνει κανείς τις ειδικές συνθήκες κάτω από τις οποίες προετοιμάζονται για να μπουν στη μάχη των πανελληνίων εξετάσεων.

Δεν θα ήταν υπερβολή να μιλάμε λίγους μήνες πριν από την έναρξη της διαδικασίας για μαθητές δύο ταχυτήτων, αφού οι σχολικές μονάδες και τα φροντιστήρια στις κόκκινες περιοχές λειτουργούν μέσω τηλεκπαίδευσης την ώρα που σε άλλες πόλεις της χώρας συνεχίζεται κανονικά η δια ζώσης εκπαίδευση.

Παιδιά που αναγκάζονται να είναι ακόμη και 13 ώρες την ημέρα μπροστά σε μία οθόνη, προκειμένου να παρακολουθήσουν online το μάθημα στα σχολεία και τα φροντιστήρια τους, ψάχνοντας ταυτόχρονα μία διέξοδο για να καθαρίσουν το μυαλό τους καταφεύγοντας όμως και πάλι σε κάποια οθόνη μιας και η ζωή εκεί έξω έχει σταματήσει.

Μια βόλτα σε πάρκο, ένας καφές στο χέρι και όλα αυτά με το ρολόι, για να επιστρέψεις πριν ξεκινήσει η απαγόρευση, για να μη χάσεις πολύτιμο χρόνο από το διάβασμα σου.

Υπνοδωμάτια που έχουν μετατραπεί σε σχολικές τάξεις. Όνειρα που αντανακλώνται στην οθόνη ενός υπολογιστή.

Πενθήμερες ή επταήμερες εκδρομές, δραστηριότητες στο σχολείο και εκτός αυτού, πλάκες με τους συμμαθητές, το να μοιραστείς το άγχος σου με τους κολλητούς σου, πράγματα που φαινόταν φυσιολογικά μέχρι πριν ένα – δυο χρόνια, τώρα είναι έννοιες άγνωστες για τα περισσότερα παιδιά. Είναι καταστάσεις τις οποίες δε θα βιώσουν. Είναι συναισθήματα και αναμνήσεις που ποτέ δεν θα έχουν, όταν ακούνε τους γονείς τους ή μεγαλύτερους τους να μιλάνε γι’ αυτά.

Εδώ και τέσσερις μήνες τα παιδιά παραμένουν εσώκλειστα. Τα διαδικτυακά μαθήματα μπορεί να τους προετοιμάζουν με τα κατάλληλα εφόδια που απαιτούνται για τη διαδικασία των εξετάσεων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποκαταστήσουν τη δια ζώσης εκπαίδευση.

Το να πετύχεις το στόχο σου και να μπεις στη σχολή της επιλογής σου μπορεί να σου ανοίξει το δρόμο για την επαγγελματική πορεία την οποία ονειρεύεσαι. Από την άλλη βέβαια δε σημαίνει ότι στα μισά της ακαδημαϊκής διαδρομής δεν αποκλείεται να βρεις άλλα ενδιαφέροντα αναζητώντας κάπου αλλού την κλίση σου.

Και το σημαντικότερο φυσικά όλων. Τίποτα δεν τελειώνει για τη ζωή σου στις πανελλήνιες εξετάσεις. Σε μία διαδικασία που δυστυχώς στη χώρα μας έχει μετατραπεί σε καθοριστικό παράγοντα για το μέλλον των παιδιών αποκτώντας πέρα από τις επαγγελματικές προεκτάσεις και κοινωνικές με τις γνωστές φράσεις σε όλους «Πάρε ένα χαρτί, δεν ξέρεις που θα σου χρειαστεί» ή το συνολικό «Περάσαμε» στην επιτυχία που γίνεται «Δεν τα κατάφερε» στο αντίθετο αποτέλεσμα.

Τα έχουμε περάσει όλοι μας και τα ξέρουμε. Μπορούμε όμως να μπούμε για λίγο στη θέση αυτών των παιδιών που φέτος έχουν ακόμη περισσότερα εμπόδια να υπερπηδήσουν με φόντο τη γραμμή του τερματισμού στο μαραθώνιο που δίνουν;

Έχει συνυπολογίσει κανείς από τους αρμόδιους τον ψυχολογικό παράγοντα; Μιλάμε για παιδιά στην εφηβεία, που αντί να βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον στο σχολείο, αντί να κοινωνικοποιούνται και να συμμετέχουν σε δραστηριότητες που τους γεμίζουν ψυχολογικά, να αναγκάζονται εξαιτίας των συνθηκών να μένουν εσώκλειστοι λες και συμμετέχουν σε κάποιο κοινωνικό πείραμα.

«Παίζετε το μέλλον μας στα χαρτιά» ανέφερε μεταξύ άλλων η επιστολή μαθήτριας της Γ’ Λυκείου στον Πρωθυπουργό της χώρας και την υπουργό Παιδείας.

Έχει άδικο; Μπορεί να της απαντήσει κάποιος ότι δε συμβαίνει αυτό;

«Μάλλον δεν το καταλαβαίνετε αρκετά εκεί στο Υπουργείο, αλλά δεκατρείς ώρες οθόνης, σε συνδυασμό με πέντε-έξι -υποθετικά μιλώντας- ώρες διαβάσματος ισούνται, για να το πούμε λαϊκά, με ψυχοπλάκωμα» έγραψαν πριν λίγες ημέρες σε επιστολή τους προς το υπουργείο Παιδείας μαθητές της Γ’ Λυκείου από τα Άνω Πατήσια.

Μαθήτρια προς Μητσοτάκη – Κεραμέως: Παίζετε το μέλλον μας λες και παίζετε χαρτιά

«Φανταστείτε κυρία Υπουργέ πόσο ψυχοφθόρο είναι όλο αυτό που ζούμε!» συμπληρώνουν.

Αλήθεια; Το φαντάζετε κανείς;

Αντιλαμβάνονται οι ειδικοί που «παρελαύνουν» καθημερινά στους τηλεοπτικούς δέκτες και διατυμπανίζουν ότι προτεραιότητα τους είναι το άνοιγμα των σχολείων, αλλά οι αποφάσεις μετατοπίζονται από εβδομάδα σε εβδομάδα, πόσο επιβαρύνουν παραπάνω ψυχολογικά τους μαθητές.

Φτάνουμε στα τέλη Φεβρουαρίου και σε κάποιες περιοχές της χώρας μαθητές της Γ’ Λυκείου έχουν παρακολουθήσει μαθήματα δια ζώσης μόνο για ενάμιση μήνα.

Μόλις πριν μία εβδομάδα επετράπη στους υποψήφιους πανελλαδικών εξετάσεων για εισαγωγή στις Σχολές Επιστημών Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, στις Στρατιωτικές σχολές και στις σχολές του Λιμενικού Σώματος να χρησιμοποιήσουν και πάλι τα ανοιχτά κολυμβητήρια.

Οι μαθητές μετράνε αντίστροφα για να λάβουν μέρος σε μία διαδικασία που θα πραγματοποιηθεί σε πρωτόγνωρες συνθήκες, αλλά οι αρμόδιοι κάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που υπολειτουργούσε, μοναδική μέριμνα του υπουργείου ήταν πώς θα περάσει το νομοσχέδιο που φέρνει μπαράζ αλλαγών σε Λύκεια και Πανεπιστήμια.

Τα παιδιά μιλάνε και ζητούν κατανόηση.

Αλλά δεν τους ακούει κανείς.