Για τη δικαίωση του παιδιού σου, για τη μελλοντική ζωή των δικών μας παιδιών

Αγαπητέ Πάνο,

Δεν σε γνωρίζω προσωπικά. Ξέρω μόνο το όνομά σου, τη μορφή σου καθισμένη μπροστά στη Βουλή και την απόφασή σου, που είναι σιωπηλή αλλά εκκωφαντική. Από τότε που διάβασα για την απεργία πείνας σου στο Σύνταγμα, η σκέψη μου τριγυρίζει ασταμάτητα σε σένα – κι ας μην έχουμε ανταλλάξει ποτέ λέξη.

Ως πατέρας, συχνά αναρωτιέμαι: τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση σου; Τα σενάρια που πλάθει το μυαλό μου είναι πολλά, σχεδόν κινηματογραφικά. Άλλοτε με βλέπω να φωνάζω, άλλοτε να σιωπώ, άλλοτε να σηκώνω πανό και να βαδίζω. Μα όταν φτάνω στην εικόνα που έχεις εσύ επιλέξει –την έσχατη πράξη αντίστασης, την απεργία πείνας– νιώθω να κολλάω. Φοβάμαι πως δεν θα είχα ούτε τη δύναμη ούτε την αντοχή να το κάνω. Και τότε η συγκίνηση με κατακλύζει.

Κι όμως, όσο δυνατή είναι η πράξη σου, άλλο τόσο θρασύτατη είναι η στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι σε σένα. Μια στάση σκληρή, αδιάφορη, που κάνει τον πόνο σου ακόμα πιο οξύ. Λες και δεν έχουν μάθει τίποτα από την Ιστορία, λες και η αδιαφορία μπορεί να κρύψει τη φωνή της δικαιοσύνης.

Χθες το βράδυ, μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, συνέβη κάτι που με σημάδεψε. Είδα τα νέα παιδιά να στέκονται σαν τσολιάδες, όχι για να φυλάνε ένα μνημείο, αλλά για να φυλάνε τα ονόματα των παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη. Να φυλάνε και εσένα τον ίδιο. Δεν φώναζαν, δεν επιτίθονταν. Στέκονταν σιωπηλά, μα η σιωπή τους έβγαζε φλόγες. Ήταν ένα από τα πιο συγκλονιστικά και ταυτόχρονα πιο ελπιδοφόρα πράγματα που έχω δει εδώ και χρόνια.

Και ήταν συγκλονιστική η ψυχραιμία τους, όταν είδαν πως οι τσολιάδες είχαν αποσυρθεί. Κατάλαβαν τη σοβαρότητα της στιγμής και, για να μη δοθεί αφορμή για χημικά που θα επιβάρυναν την ήδη δοκιμασμένη υγεία σου και θα δυσκόλευαν την ήρεμη αποχώρηση του κόσμου, μας κάλεσαν –με το πέρας της δικής σου ομιλίας– να καθίσουμε όλοι οκλαδόν στο έδαφος. Και έτσι έγινε. Εκείνη την ώρα ξεγυμνώθηκαν οι προβοκάτορες, με κράνη, κουκούλες, γάντια και ρόπαλα. Εκεί που προσπαθούσαν να κρυφτούν ανάμεσά μας, βρέθηκαν ξαφνικά εκτεθειμένοι στο φως, μπροστά στα μάτια όλων.

Συνάντησα, βέβαια, και ανθρώπους που ήρθαν ίσως να εκμεταλλευτούν το γεγονός, να κλέψουν κάτι από τη δύναμή του. Μα το συλλογικό αίσθημα, το αυθεντικό, έπνιξε τις προσπάθειές τους. Γιατί όταν η κοινωνία ενώνεται γύρω από την αλήθεια και την αξιοπρέπεια, τίποτα δεν μπορεί να την αμαυρώσει.

Και αυτό είναι το πιο μεγάλο μάθημα που μας αφήνεις: πως η στάση σου δεν είναι μόνο για τη δικαίωση του παιδιού σου, αλλά και για τη μελλοντική ζωή των δικών μας παιδιών. Για να μην ζήσουν ξανά τον ίδιο πόνο, για να μην μεγαλώσουν σε μια χώρα που ξεχνά και συγκαλύπτει.

Δεν ξέρω αν θα το μάθεις ποτέ αυτό το γράμμα. Μα θέλω να σου πω ότι η πράξη σου δεν είναι χαμένη. Ότι ακόμη και κάποιος σαν κι εμένα, που πιστεύει πως δεν έχει τη δύναμη να κάνει κάτι τόσο μεγάλο, βρίσκει μέσα του –έστω για λίγο– ένα κομμάτι από το θάρρος σου.

Με σεβασμό και συγκίνηση, Πάνος

*Ο Πάνος Κοντογιώργος είναι δημοσιογράφος και δάσκαλος γιόγκα

**Πηγή Εικόνας: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI