Για τη Μάρθη

Σήμερα, το κεντρικό αμφιθέατρο του ΔΙ.ΠΑ.Ε. ήταν γεμάτο κόσμο. Κόσμο όμως, διαφορετικό από αυτόν που συνηθίζουμε να βλέπουμε στις αίθουσες εκδηλώσεων των Πανεπιστημίων μας.

Οι φωνές ενθουσιασμού έγιναν δάκρυα, τα έντονα φώτα χαμήλωσαν και οι κάμερες των φωτογράφων που άλλοτε αποθανατίζουν καλοντυμένους φοιτητές κρατώντας το πτυχίο τους, αντικαταστάθηκαν με αυτές των καναλιών. Τα πανό με τα ευρηματικά συνθήματα καλής σταδιοδρομίας έδωσαν τη θέση τους σε χαρτιά που γράφουν λίγους στίχους του Ρίτσου και του Λειβαδίτη και τις λέξεις δικαιοσύνη, αλήθεια, ασφάλεια και αξιοπρέπεια.

«Αν με ρωτούσε κανείς πριν από δύο χρόνια, ποιος θα ήταν ο ρόλος μου στο αμφιθέατρο της Σχολής της φίλης μου με την οικογένειά της παρούσα, θα απαντούσα με σιγουριά, να τους συγχαρώ, να τους αγκαλιάσω με χαρά και με συγκίνηση για την επιτυχία της για την αποφοίτησή της, για το άνοιγμα των φτερών της στη ζωή. Αντί για αυτό, σήμερα στέκομαι εδώ για να τους συμπαρασταθώ στην απώλεια, για να τους μεταφέρω στιγμές και πτυχές της κόρης τους, που ίσως εκείνοι δεν είχαν συναντήσει», η φωνή της τρεμόπαιζε, αλλά η Γιολάντα, στρέφοντας το βλέμμα της στους γονείς της Μάρθης Ψαροπούλου, συνέχιζε να μιλά για την παιδική της φίλη, που λίγο πριν μπει στη δεύτερη δεκαετία της ζωής της, ο χρόνος της σταμάτησε στα Τέμπη.

Λένε πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε και αυτό το έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές η Γιολάντα. Ακριβώς πριν από ένα χρόνο, τη θυμάμαι στο αμφιθέατρο του ΠΑ.ΜΑΚ., με ακριβώς το ίδιο τρέμουλο, να αφιερώνει τα λόγια της στην επίσης κολλητή της φίλη, Φραντσέσκα, που ταξίδευε μαζί με τη Μάρθη στο Intercity 62, αλλά και στην αδικοχαμένη Ελισάβετ Χατζηβασιλείου, απόφοιτη του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου.

Πλέον, και οι δύο φίλες της, έχουν μια αίθουσα με το όνομά τους στις Σχολές τους, που δεν πρόλαβαν να αποφοιτήσουν.

«Δυστυχώς τα χρόνια θα περάσουν, και θα την θυμάμαι πολλά περισσότερα χρόνια, από όσα την γνώριζα. Οι άνθρωποι των Τεμπών δεν είναι απλώς νούμερα, ήτανε όλη μας η ζωή, ήταν η δύναμή μας και έτσι θα είναι πάντα. Είμαστε η φωνή τους, είναι η δύναμή μας. Μαρθούλα μου σ’αγαπάω και μου λείπεις τόσο πολύ. Δεν θέλω να σε σκέφτομαι πονεμένη, φοβισμένη και εγκλωβισμένη. Θέλω να σε θυμάμαι όπως σε γνώρισα και σε αγάπησα. Ήρεμη, χαρούμενη και κοντά μου. Σε γιορτάζω και σε μνημονεύω σαν να ήσουν εδώ. Παρά τις όσες διαστάσεις που μπορούν να μας χωρίζουν, θα σε ξαναβρώ. Μέχρι τότε ξεκουράσου, κοιμήσου», ψέλλισε, ενώ οι παρευρισκόμενοι την ζέσταναν με το χειροκρότημά τους.

«Μάρθη, αν μας ακούς, θέλω να σου πω πως σε έναν μήνα ορκίζομαι, και για αυτό είσαι υπεύθυνη εσύ. Για αυτό λοιπόν, αυτό μου το πτυχίο είναι αφιερωμένο σε εσένα». Με αυτά τα λόγια, ο Στέφανος Αλεξιάδης, ο πρώτος φοιτητής που πήρε την υποτροφία με το όνομα της 19χρονης που χάθηκε στα Τέμπη, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του.

Ο πατέρας της Μάρθης, Αντώνης Ψαρόπουλος, μίλησε επίσης για το παιδί του.

«Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα να επισκεφτώ αυτήν την αίθουσα καμαρώνοντας στην ορκωμοσία της κόρης μου, όταν θα έπαιρνε το πτυχίο της. Δυστυχώς η ζωή της στάθηκε πάρα πολύ άδικη για το κορίτσι μου και πάρα πολύ σκληρή για την οικογένειά της. Για εμάς σκοπός της ζωής μας είναι η δικαίωση της ψυχής της και η τιμωρία όσων έφταιξαν για τον άδικο χαμό της.

Αυτό το μπαμπάκα από τα χειλάκια της Μάρθης μου δεν θα το ακούω πια, και δεν θα το ακούσω μέχρι να πεθάνω.

Δυστυχώς αυτό το τελευταίο ταξίδι της ήρθε πάρα πολύ νωρίς. Το βιβλίο της ζωής της ήταν μικρό, όμως το βιβλίο της μνήμης σου είναι αιώνιο, αέναο και γεμάτο έμπνευση για όλους μας», δήλωσε μεταξύ άλλων ο ίδιος.

Η Μαρία Καρυστιανού, επέλεξε να κάνει λόγο για τη νιότη, καθώς, όπως η ίδια λέει, η κόρη της δεν θα ήθελε να μιλάει για τον θάνατο. «Θα μιλήσω για τη νιότη. Για αυτό που αισθάνθηκα, όταν είδα φοιτητές και μαθητές να βγαίνουν στους δρόμους ως ένα. Μια κοινωνία νέων ανθρώπων που αρνούνται να συνεχίσουν προσποιούμενοι ότι δεν συνέβη ποτέ αυτό το κακό. Που δεν θέλουν να ζήσουν χωρίς ελπίδα. Είναι αδύνατο για τη νιότη να μη διεκδικήσει τη ζωή που δικαιωματικά της ανήκει. Ευτυχώς».

Η ίδια λίγο πριν κατέβει από τη σκηνή, ανέφερε: «Ευχαριστώ την κόρη μου που υπήρξε, υπάρχει και με καθοδηγεί, ευχαριστούμε που στέκεστε δίπλα μας φως στο σκοτάδι τους».

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης μνήμης ακούστηκαν τραγούδια για τα Τέμπη, αλλά και μοιρολόγια. Στο τέλος, ανέβηκαν στη σκηνή, οι γονείς της Μάρθης, αλλά και ο Δημήτρης Μπέζας, πατέρας της Φραντσέσκας.

Οι τρεις γονείς αναφέρθηκαν στη στήριξη και τον μεγάλο αγώνα της δικαίωσης. Η Μαρία Καρυστιανού, κοίταξε τον Αντώνη Ψαρόπουλο και ανήγγειλε με τη γνωστή σε όλους μας αποφασιστικότητά της: «Μέχρι τέλους».

Αργότερα, ένα παιδί, γύρω στα 18, σηκώθηκε και είπε «Δεν θέλω να ρωτήσω κάτι, αλλά θέλω να πω σε εσάς τους γονείς και ιδίως στην κυρία Καρυστιανού, πως είστε πρότυπα για όλους μας». Εκείνη τον κοίταξε χαμογελώντας και του απάντησε: «Εγώ πάντως θα αντλώ δύναμη από εσάς».

Λίγη ώρα μετά το πέρας της εκδήλωσης, φοιτητές στριμώχτηκαν -όπως κάθε απόγευμα καθημερινής- στο λεωφορείο. Και από το Πανεπιστήμιο της Σίνδου, βρεθήκαμε στο τέρμα του 52, στον Σιδηροδρομικό Σταθμό· Εκεί που θα έπρεπε το τελευταίο βράδυ του Φεβρουαρίου, πριν από 750 ημέρες, να ήταν το τέλος αυτού του ταξιδιού.