Για την πόλη που ζω. Και αυτήν που θα ‘θελα να ζω

του Αλέξανδρου Σαλαμέ

Περπατάω στη βροχερή- μουντή Θεσσαλονίκη.

Κίνηση, διπλοπαρκαρισμένα, κόρνες, λάσπες και μια αίσθηση υγρασίας που σου διαπερνάει το μεδούλι τόσο πολύ που περιμένεις από λεπτό σε λεπτό να βγάλεις λέπια.

Μόνη πολύχρωμη παραφωνία να σπάει τη μελαγχολική γκριζούπολη, οι βιτρίνες με τα εποχιακά είδη που θυμίζουν πως ήρθαν τα Χριστούγεννα. Καλά που υπάρχουν και αυτές αλλιώς το μπούκωμα που αισθάνομαι θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο.

Δεν την γουστάρω τη πόλη που ζω ιδιαίτερα.

Δε λέω. Και όμορφες γωνιές έχει εδώ και τη ζωή μου όμορφα την έστησα.

Αλλά και τη περιρρέουσα μελαγχολία δεν αντέχω πια και τη βλαχομαγκιά του αδικημένου Θεσσαλονικιού τη ξερνάω και την ωραιοποιημένη βαλκανιζατέρα θέλω να δώσω μια και να τη κλωτσήσω μακριά.

Έχω υποσχεθεί να μη ζήσω όλα τα χρόνια της ζωής μου στην Ελλάδα. Ενδεχομένως και στην Ευρώπη.

Γιατί όχι στη California. Γιατί όχι στο Los Angeles.

Εκεί που γεννιούνται όνειρα και στιγμές. Στιγμές που σε εμάς φτάνουν μόνο ως ταινίες σε κάποια σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου που την ώρα που τις βλέπουμε αναπολούμε τη πενθήμερη καλοκαιρινή μας άδεια στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής.

Ξέρω πως θα τα καταφέρω. Και θα το κάνω και αυτό το βήμα.

Γιατί η ζωή γίνεται αηδιαστικά βαρετή και στριμόκωλη αν δεν βρίσκεις τρόπο να τη γεμίσεις. Και σε κανένα άνθρωπο δεν αξίζει τέτοια μοίρα.

Χτυπάει το κινητό μου. Ακούγεται ο στίχος από το τραγούδι που έχω βάλει για ringtone: “California – don’t you wish that you could come, cause we’re never going home, until the summer’s all gone”.

Ονείρων συνέχεια μέχρι να το σηκώσω για να μου τα διακόψει η φωνή από την άλλη μεριά της γραμμής.

(Το κομμάτι που άκουγα γράφοντας τα “Δρόμικα”)