Για την “απανθρωποποίηση” και το κτήνος που έχουμε μέσα μας…
Το τρεμάμενο χέρι που κρατούσε το γραπτό μήνυμα που διάβασε ο Γκλέιζερ για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, είπε περισσότερα από όσα ανέφεραν οι γραπτές λέξεις του λόγου του...
Το “Zone of Interest” έχεις πολλές αρετές κινηματογραφικές, αισθητικές, σεναριακές, ερμηνευτικές και σκηνογραφικές. Η μεγαλύτερη όμως όλων είναι η αρετή να υπογραμμίζει την “απανθρωποποίηση” στο τότε και το τώρα με τον πιο ταπεινό και σεμνό τρόπο, αυτόν της σιωπής, της σιγής και του ψιθύρου που γίνεται κραυγή όταν κατανοείται επαρκώς.
Το τρεμάμενο χέρι που κρατούσε το γραπτό μήνυμα που διάβασε ο Γκλέιζερ στη σκηνή κατά την βράβευση του για το ξενόγλωσσο Όσκαρ είπε πολλά περισσότερα από όσα ανέφεραν οι γραπτές λέξεις του λόγου του που όλες μαζί μας καλούσαν να γίνουμε άνθρωποι ξανά, επίσης είπε πάρα πολλά για το ποιόν των Όσκαρ και το αμήχανο και καχεκτικό χειροκρότημα των καθήμενων στις πρώτες σειρές του venue της βράβευσης…
Η απανθρωποποίηση είναι το πρόβλημα της εποχής μας και η “Ζώνη Ενδιαφέροντος” εξηγεί πως επέρχεται… Όταν ένα παιδικό Κυριακάτικο πάρτι εκτυλίσσεται μεσοτοιχία με τα καμίνια του Άουσβιτσ καθώς οι καμινάδες του ξερνάνε εξαϋλωμένες ζωές, σκόνη και μίσος…
Η χαμένη ανθρωπινότητα, η αναστοχαστικότητα, η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα εξατμίζονται κάτω από την καταλυτική επίδραση της θεοποίησης της ατομικής ευτυχίας σε βάρος της συλλογικής, της προσωπικής επιτυχίας σε βάρος της κοινότητας, η θεολογία της ευδαιμονοκρατίας και της ευτυχιοκρατίας υπνωτίζει τον άνθρωπο που έχουμε μέσα μας…
Το “Zone of Interest” μας λέει πως ό, τι συμβαίνει έχει ξανασυμβεί, ό, τι μοιάζει νέο είναι παλιό και δοκιμασμένο, ό, τι μοιάζει σύγχρονο είναι ετεροχρονικό και οπισθοδρομικό. Οι τεχνολογίες της θανατοπολιτικής μπορεί να σίγησαν αλλά ο ¨θάνατος¨ πια είναι συμβολικός.
Αφορά εκείνη τη διαδικασία που μας ωθεί στον κυνισμό και μας αφαιρεί την πίστη πως ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για κάτι υψηλό. Ο συμβολικός θάνατος του ιδεαλιστή εαυτού που προκρίνει τον κυνισμό, είτε της επιβίωσης, είτε της επιτυχίας, είναι η απανθρωποποίηση που ταΐζει το κτήνος που έχουμε μέσα μας.
Το κτήνος που προσδοκά μια στιγμή αδυναμίας για να ξεπροβάλει έξω και να κατασπαράξει το(ν) άλλο(ν).
Καληνύχτα και καλή τύχη σε όλες και όλες μας…