Για την Τέχνη

Λέξεις: Xριστίνα Μπαλή

Χώρεσε η ζωή μας στην Τέχνη και ακόμα να της το ξεπληρώσουμε. Η Τέχνη έχει ανάγκη τον άνθρωπο και ο άνθρωπος έχει ανάγκη την Τέχνη. Σχέση τοξική μα αναγκαία – λύτρωση. Θυμάμαι να ψάχνω νόημα, η Τέχνη ήταν εκεί.

Κι ας νιώθω δέος μπροστά της, δε μπορώ παρά να είμαι και εγώ εκεί. Μες το σκοτάδι που έπεσε σαν πέπλο πάνω από το χώρο του φωτός δε μπορώ παρά να θυμηθώ τον λόγο που με έφερε στο δρόμο της, βρήκα το φως. Σε αυτούς που βάλανε σε λόγια εκείνα που εγώ ακόμα πασχίζω και για τα δάκρυα που σπάσαν το φράγμα των ματιών μου, οφείλω ένα ευχαριστώ. Και είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.

Είναι χρέος μας να φωτίσουμε τα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής μας κι ας είναι το βάρος αβάσταχτο στους ώμους, προχωράμε. Η Τέχνη μας έχει ανάγκη αλλά ουδείς αναντικατάστατος. Θα επιζήσει χωρίς εμάς όσο κι αν ο εγωισμός μας δεν το βλέπει. Ούσα καλλιτέχνης – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό – ένιωσα χρέος μου να υπερασπιστώ την Τέχνη κι ας ξέρω πως δεν μου ανήκει. Ίσως υπερασπίζομαι τον εαυτό μου τελικά γιατί είναι το μόνο που μπορώ να κάνω.

Διαχώριζα το έργο από τον άνθρωπο μα ως εδώ. Βαφτίσαμε την φρικαλεότητα Τέχνη και τα τέρατα καλλιτέχνες. Και για αυτούς που κρύφτηκαν πίσω από τον όρο “εκκεντρική προσωπικότητα” πραγματικά λυπάμαι. Ορίζω την Τέχνη επανάσταση και επικοινωνία, δεν χωράει τέτοιους ανθρώπους. Και είμαι δίπλα στους άλλους, τους φωτεινούς, που πόνεσαν και είναι ακόμα εδώ. Γιατί πιστεύουν στο όνειρο και αφήσαν και εμάς να αγγίξουμε λίγο από αυτό, τους ευχαριστώ.

“Δεν έχω άλλη διαφυγή ούτε και άλλη επιλογή. Κρατάω μόνο το συναίσθημα, αυτό το  φτερούγισμα της ψυχής, και είναι, νομίζω, το καλύτερο μέσον για να πλησιάσω το όνειρο. Δηλαδή την Τέχνη.” (Τζένη Καρέζη – “Τετράδια ζωής”)

ΥΓ. Αυτό το κείμενο γράφτηκε για αυτούς που θα το διαβάσουν.