Για τον Anas al-Sharif (και τους Δημοσιογράφους με Δέλτα κεφαλαίο)

Βλέπω τις φωτογραφίες των κατάκοπων, των πεινασμένων, των φοβισμένων μα και θαρραλέων, των αφοσιωμένων, των φανατισμένων με την αλήθεια, των ερωτευμένων με τη μετάδοσή της, των παθιασμένων με τη διάψευση των επίσημων ψεμάτων.

Βλέπω τις φωτογραφίες των ταγμένων στον μεγάλο βωμό της είδησης. Βλέπω στα μάτια του Anas al-Sharif τη φλόγα αυτού του βωμού.

Βλέπω τις φωτογραφίες των ανθρώπων με τα γιλέκα PRESS, με τα μικρόφωνα και τα κινητά και τις κάμερες και τις φωτογραφικές και τα κράνη και τα αλεξίσφαιρα και τα αρβυλάκια και τις μάσκες για τα χημικά και τα γυαλιά για τα δακρυγόνα και τα θραύσματα.

Βλέπω τις φωτογραφίες των Δημοσιογράφων χτυπημένων από τα γκλομπ, κυνηγημένων, δαρμένων από αστυνομίες και στρατούς και παρακρατικούς και φασίστες, συκοφαντημένων από εταιρείες και κυβερνήσεις, απειλημένων και εκφοβισμένων, διωγμένων, απολυμένων.

Βλέπω τη φωτογραφία αυτού του ανθρώπου που δολοφονήθηκε χτες μαζί με τους συναδέλφους του, μαζί με την ομάδα-οικογένειά του δημοσιογράφους και εικονολήπτες, μέσα σε ένα αντίσκηνο έξω από νοσοκομείο.

Σκέφτομαι πώς είναι να πεθαίνεις βομβαρδισμένος από ντρόουν σε ένα αντίσκηνο στην ισοπεδωμένη Γάζα ενώ ίσως μπορούσες να μην είσαι εκεί, ενώ ήσουν εκεί για να μαθαίνουμε εμείς πώς είναι να είσαι εκεί.

Βλέπω τη φωτογραφία και διαβάζω τη στρατιωτική ανακοίνωση που αναφέρει ότι ο Anas al-Sharif «παρίστανε τον δημοσιογράφο» και ότι ήταν «υπεύθυνος για επιθέσεις με ρουκέτες εναντίον Ισραηλινών πολιτών και στρατευμάτων των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων».

Βλέπω τη φωτογραφία του, ήταν 28χρονών με δυο παιδιά. Διαβάζω το τελευταίο του μήνυμα: «Έζησα τον πόνο σε όλες του τις εκφάνσεις και γεύτηκα τη θλίψη και την απώλεια επανειλημμένα. Παρά ταύτα, ποτέ δεν δίστασα να μεταφέρω την αλήθεια όπως είναι, χωρίς διαστρέβλωση ή ψευδή παρουσίαση, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα έβλεπε εκείνους που παρέμειναν σιωπηλοί και εκείνους που δέχτηκαν τη δολοφονία μας χωρίς αντίδραση. Μην ξεχνάτε τη Γάζα… και μην με ξεχνάτε στις προσευχές σας».

Πάνω απ’ όλα, σκέφτομαι πως ελάχιστος φόρος τιμής στον Anas al-Sharif είναι να μην ονομάζουμε δημοσιογράφους αυτούς που εμπορεύονται την είδηση, αυτούς που ντιλάρουν την αλήθεια από τα γραφεία τους, αυτές τις ομιλούσες κεφαλές, αυτούς τους spokepersons υπουργείων και εταιρειών, αυτούς που είναι στα payrolls, τους ερμηνευτές κυβερνητικών non papers. Αυτοί δεν είναι δημοσιογράφοι, δεν είναι καν υπάλληλοι συμφερόντων, είναι μαύρες κηλίδες στο σώμα της δημοσιογραφίας που σήμερα θρηνεί. Τους αξίζει χλεύη και περιφρόνηση.

*Ο Κωστής Παπαϊωάννου σπούδασε Ιστορία και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Πολιτικές Επιστήμες. Διδάσκει στην Ελληνογαλλική Σχολή Αγίας Παρασκευής. Έχει ασχοληθεί με την κατάρτιση ενηλίκων, τη διά βίου μάθηση και τη διαπολιτισμική εκπαίδευση. Ήταν πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και γενικός γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Υπήρξε πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Πρωτοστάτησε στη σύσταση του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, μετείχε στον συντονισμό του Παρατηρητηρίου στη Δίκη της Χρυσής Αυγής και διευθύνει το Σημείο για τη μελέτη και αντιμετώπιση της ακροδεξιάς.