Για τον Κώστα Σημίτη

Στη σοσιαλ-μηντιακή αρένα όπου τα πράγματα είναι μόνο μαύρα ή μόνο άσπρα…

Εδώ όπου τα “μεγάλα εγώ’ των κλικ-ακτιβιστ(ρι)ών αδυνατούν να διανοηθούν το μέγεθος της άγνοιας που περιέχει η γνώμη τους, εδώ όπου η πολυσημία και η πολυπλοκότητα επιχειρημάτων, ιστορικών στιγμών και προσωπικοτήτων δεν χωράνε, εδώ όπου χρήστες και χρήστριες απλοποιούν πολύπλοκες πραγματικότητες για να μπορέσουν να τις χωρέσουν στις λίγες λέξεις των αναρτήσεων τους.

Εδώ όπου δεν υπάρχει χώρος για ψύχραιμο διάλογο παρα μόνο ένα πεδίο άσκησης (επίδοξων) πολιτικών αναλυτών που τις περισσότερες φορές χωρίς μεθοδολογικά εργαλεία και αναστοχασμό παρουσιάζονται ως τιμητές και αξιολογητές των πάντων, εδώ όπου η τυραννία της ατάκας “γνώμη μου” συναντά την ραγδαία και καταλυτική δύναμη της ιστορίας αντιλαμβάνοναι πως είναι πολύ δύσκολο να χωρέσει η πολύπλευρη προσφορά και το καθοριστικό αποτύπωμα στην ελληνική ιστορία του Κώστα Σημίτη.

Είναι αδύνατο να χωρέσει το πολυδιάστατο πολιτικό αποτύπωμα του Κώστα Σημίτη σε μια ανάρτηση μερικών εκατοντάδων λέξεων.

Ο αντιδικτατορικός αγώνας στη διάρκεια της χούντας και η οργάνωση του κινηματικού ΠΑΣΟΚ κατά την μεταπολίτευση με επισκέψεις σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας, οι παραιτήσεις του από τις κυβερνησεις του κραταιού ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 και η δημιουργία του “ρεύματος” και του Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας την δεκαετία του ’90, οι διακοπές στη Σίφνο τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου, οι ταραχώδεις διαδηλώσεις-συγκεντρώσεις για τις “ταυτότητες” με τα λάβαρα της Μονής της Λαύρας στα χέρια του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, οι συγκινησιακές τελετές συλλογικής οδύνης στις συναυλίες για τον Οτσαλάν, τα γεγονότα στα Ίμια, η εισδοχή της χώρας στην ΟΝΕ (με πολιτική ερμηνεία των κριτηρίων του Μααστριχτ και τη βοήθεια των Μπλερ και Σρέντερ), η διοργάνωση της ελληνικής προεδρίας της ΕΕ στην Θεσσαλονίκη (και Χαλκδική) το 2003, η εισδοχή της διαμελισμένης Κύπρου στην ΕΕ μαζί με άλλες 9 χώρες στην ιστορική τελετή στην Πνίκα, η παρουσίαση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος επεξεργασμένου από τον Ζισκάρ Ντ Εστιέν και η απόρριψη του από μερικούς ισχυρούς λαούς της ΕΕ, η συζήτηση και η στήριξη στον Ευρωπαϊκό δρόμο της Τουρκίας τον οποίο τελικά αρνήθηκαν αυτοί (Γερμανοί) που αργότερα επιχείρησαν να αποβάλουν και την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Οικογένεια, το όραμα του Εκσυγχρονισμού και το πρόκριμα της Κοινωνίας Πολιτών ως πυλώνα της Ελληνικής Δημόσιας Σφαίρας, η Εγνατία Οδός, το Ελευθέριος Βενιζέλος και η Αττική Οδός, τα περιφερειακά Νοσοκομεία, το ενισχυμένο ΕΣΥ και τα περιφερειακά ΑΕΙ και ΤΕΙ, οι μάχες με τους συνδικαλιστές της αγροτιάς και του δημόσιου τομέα, οι απαξιωτικές ατάκες και τα προσωνύμια της τηλεοπτικής νομενκλατούρας τύπου Μαλβίνας που εστίαζε στα σαρδάμ και τα φυσιογνωμικά και σωματικά χαρακτηριστικά του (κινέζος, τάπερμαν κ.ο.κ.), οι θέσεις του για τα εθνικά, τα δημοσιονομικά και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας του 2000, οι σταθεροί του συνεργάτες όπως ο Νίκος Θέμελης και ο Σωκρατής Κοσμίδης, τα σκάνδαλα στα οποία ενεπλάκησαν άτομα που συνδέθηκαν μαζί του και άτομα που στάθηκαν απέναντι του, οι προσπάθειες να ρυθμιστεί το χάος του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, ο σεβασμός στην πολυφωνία και την κριτική από τα δεξιά και τα αριστερά μέσα στο κόμμα και έξω από αυτό, το απατηλό όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων, η όψιμη διαγραφή του από τον ΓΑΠ κ.ο.κ..

Είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με ένα πολιτικό που άφησε εποχή με τις στρατηγικές επιλογές του και τα αναπόφευκτα λάθη του, άφησε ένα στίγμα που λοιδορήθηκε ή υποτιμήθηκε με σοσιαλμηντιακούς όρους από αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες.

Ας μη κρυβόμαστε, είναι εύκολο να αποδομήσεις την προσφορά του Κώστα Σημίτη αν εστιασεις στα δεδομένα του Χρηματιστηρίου και αν προκρίνεις στον λόγο σου την συμπόνια για τον φτωχό μεροκαματιάρη περιπτερά που έχασε το χωράφι του στο Χρηματιστήριο, να δείξεις ότι πονάς τον λαό είτε είσαι anti-woke alt-right είτε ανακαλύπτεις την εξωτική αριστερά.

Είναι εύκολο να αποδομήσεις το πολιτικό του στίγμα αν εστιάσεις στην παράδοση του Οτσαλάν και τον μη-πόλεμο στα γεγονότα των Ιμίων που συνοδεύτηκε με ένα ευχαριστώ στις ΗΠΑ και αργότερα με τη συγνώμη του Κλίντον για την επταετή χούντα, θα τονίσεις έτσι την εθνικοφροσύνη και το αντιτουρκικό μένος και θα κλέψεις το χειροκρότημα των ακολούθων σου και τα μπράβο των ακτιβιστών του πληκτρολογίου.

Αναρωτιέμαι τι θα έκαναν οι ακτιβιστές του διαδικτύου, του ποντικιού αν είχαμε μια χούντα σαν αυτή των συνταγματαρχών στην οποία αποδεδειγμένα ο Κώστας Σημίτης αντιστάθηκε.

Αν εστιάσεις στα εσωκομματικά και πάλι είναι εύκολο να αποδομήσεις τη μεγαλύτερη προσφορά του στο ΠΑΣΟΚ καθώς το κράτησε ενωμένο σε μια εποχή που ήταν πιο διχασμένο από ποτέ, έδειξε στιβαρότητα και συνεργάστηκε με τους κομματικούς τους αντιπάλους και τους εμπιστεύτηκε καίριες θέσεις στον κομματικό και κρατικό μηχανισμό.

Σεβάστηκε απόλυτα την αριστερά και την ιστορία της και κατάφερε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη σε κεντροδεξιούς ψηφοφορους προτείνοντας συνήθως το αυτονόητο και την κοινή λογική.

Θεωρώ πως πολλοί (σοσιαλμηντιακοί) σχολιαστές αδίκησαν με τις αναφορές τους την προσφορά του Κώστα Σημίτη καθώς είναι βέβαιο πως η οκταετία του αποτελεί αλλαγή παραδείγματος στην διακυβέρνηση αυτής της χώρας και είμαι σίγουρος πως πολλοί και πολλές αγνοούν τις τομές που προσέφερε σε επίπεδο διακυβέρνησης. Δεν μπορούμε άλλωστε να αγνοήσουμε το γεγονός πως στη διάρκεια των οκτώ ετών της πρωθυπουργίας του η Δεξιά έχασε κάθε ηγεμονία και πρωτοβουλία στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.

Αν με ρωτήσετε τώρα 20 χρόνια μετά το 2004 θα έλεγα πως αν δεν είχε αποδεχτεί το βάρος των Ολυμπιακών αγώνων τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. θα ήταν εξίσου διαφορετικά και για το ΠΑΣΟΚ αν δεν είχε αποφασίσει να δώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής τον Ιανουάριο του 2004 πριν τις πρόωρες εκλογές του Μαρτίου εκεινου του έτους, αν άφηνε ανοιχτό το πεδίο της διαδοχής τα πράγματα και για το ΠΑΣΟΚ και για τον ίδιο αλλά και για τη χώρα θα ήταν διαφορετικά καθώς οι ιδιοκτησιακές νοοτροπίες της χώρας και του κόμματος θα είχαν αμβλυνθεί και θα είχε αποφύγει και την διαγραφή του στην πρώτη διαφωνία 4 χρόνια μετά.

Ευτυχώς, η ιστορία δεν γράφεται από τις αναρτήσεις μας στα κοινωνικά δίκτυα και είμαι σίγουρος πως δεν θα αδικήσει τον Κώστα Σημίτη και θα του αναγνωρίσει μαζί με την προσφορά του και το δικαίωμα στο λάθος.

Κάθε ηγέτης δικαιούται να κάνει λάθη και όταν η προσφορά του είναι πολύ σημαντικότερη των λαθών που διέπραξε τότε η ιστορία το αναγνωρίζει αυτό και είμαι βέβαιος πως θα το κάνει και για τον Κώστα Σημίτη.

Νιώθω ειλικρινά λυπημένος και στεναχωρημένος.

Ας αναπαυθεί εν ειρήνη.