Γιατί η δεκαετία μεταξύ 20 και 30 (δεν) είναι η καλύτερη της ζωής σου

Γύρω σου όλοι χαρακτηρίζουν τη δεκαετία των 20 ως τα «καλύτερα χρόνια της ζωής σου», όμως στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι που βρίσκονται σε αυτήν την υποτιθέμενη ξέγνοιαστη περίοδο, θα συμφωνούσαν ότι θέλουν να περάσει όσο γρηγορότερα γίνεται.

Πριν καν κλείσεις τα 20, όταν είσαι ακόμα στην εφηβεία και μένεις στο σπίτι των γονιών σου, έχεις συνδυάσει αυτή τη «χρυσή» δεκαετία με τη λέξη ανεξαρτησία. Ανυπομονείς να μείνεις μόνος σου, να φεύγεις και να γυρνάς από το σπίτι όποια ώρα εσύ θέλεις, να μη δίνεις λογαριασμό σε κανέναν για τίποτα, να έχεις το δωμάτιο σου όσο ακατάστατο γουστάρεις, νομίζεις ότι θα ενηλικιωθείς και όλα θα αλλάξουν μαγικά.

Περνάς στη σχολή που (νομίζεις ότι) θέλεις – ή μπορεί και όχι, μετακομίζεις σε μία διαφορετική πόλη, αν είσαι τυχερός και κάνεις το νέο ξεκίνημα που τόσο επιθυμούσες. Σύντομα όμως, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα φανταζόσουν. Ναι, υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν δέκα διαφορετικές παρέες, βγαίνουν κάθε μέρα με άλλο άτομο, ζούνε για να παρτάρουν μέχρι το πρωί, φλερτάρουν χωρίς αύριο, κάνουν one night stands, μπαίνουν και βγαίνουν από σχέσεις. Για πολλούς όμως, η φοιτητική ζωή μπορεί να είναι μοναχική, να μην έχει καμία σχέση με τα χρόνια που όλοι περιγράφουν ως τα πιο ξέγνοιαστα της ζωής σου. Μπορεί να μην ταιριάξεις με τα άτομα στη σχολή σου, να δυσκολευτείς να δημιουργήσεις φιλίες, ακόμα περισσότερο ερωτικές σχέσεις, τα dating apps να μη σε καλύπτουν και η ξέφρενη ζωή να σου είναι βαρετή, όχι και πολύ του στυλ σου και μέσα σε όλα να παλεύεις με ψυχολογικά προβλήματα που δεν ήξερες ότι είχες κρυμμένα μέσα σου.

Κάπως περνάνε τα χρόνια, έχεις καταφέρει με τον τρόπο σου, να βρεις τα πατήματά σου και τότε, πάνω που λες ότι «όλα πάνε καλά», είναι που τα πράγματα αρχίζουν να μπερδεύονται πάλι από την αρχή. Το αύριο είναι μία άγνωστη χώρα. Οι άνθρωποι γύρω σου, ακολουθούν διαφορετικά μονοπάτια, χωρίς να καταλαβαίνεις ποιο είναι το «σωστό» – αν αυτό υπάρχει καν. Άλλοι παλεύουν να τελειώσουν τη σχολή τους εδώ και δύο χρόνια, άλλοι ψάχνουν να βρούνε το αντικείμενο για το μεταπτυχιακό τους και άλλοι έχουν ήδη αρχίσει να δουλεύουν. Μερικοί έχουν ξεμείνει στην εστίαση για τρεις και εξήντα, μόνο και μόνο για να βιοποριστούν, «μέχρι να βρουν κάτι καλύτερο». Άλλοι δια μαγείας, έκαναν όλα τα σωστά βήματα και βρήκαν δουλειά πάνω στο πτυχίο τους με την πρώτη, την ίδια ώρα που παλιοί συμφοιτητές σου στέλνουν μαζικά βιογραφικά και βιώνουν τη μία απόρριψη μετά την άλλη. Και όσο εσύ προσπαθείς να αποφασίσεις αν θέλεις να ακολουθήσεις το αντικείμενο που σπούδασες, αν θες να φύγεις από την πόλη ή τη χώρα που ζεις, αν θέλεις να γυρίσεις στο πατρικό σου, ο κόσμος γύρω σου προχωράει μπροστά και εσύ μένεις πίσω – ή τουλάχιστον έτσι νιώθεις.

Νιώθεις ότι κάποιος σε κυνηγάει, υπάρχει μία βιασύνη να «πετύχεις» – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Και πώς να μη συμβαίνει αυτό αφού είμαστε η γενιά που μεγάλωσε αγκαλιά με το Facebook και σήμερα, ζούμε μέσα από τα likes του Instagram και τις προβολές του Tik Tok. Καταναλώνουμε διαρκώς περιεχόμενο, βίντεο και ποστ με 20άρηδες από διάφορα σημεία του κόσμου, Αμερική, Ευρώπη, Ασία, που ζούνε για το «grind», μένουν σε βίλες και ξοδεύουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε αυτοκίνητα και brands. Βλέπεις story από συμφοιτητές και φίλους που φεύγουνε στο εξωτερικό, κάνουν πρακτικές με υποτροφίες, βγάζουν 2.500 το μήνα, ταξιδεύουν κάθε δυο βδομάδες και «η ζωή στο Παρίσι είναι τέλεια».

Γι’ αυτό και κρύβουμε τις πτυχές του εαυτού μας που είναι γεμάτες με ανασφάλεια και αμφιβολία. Δείχνουμε στα social media πόσο πολύ δουλεύουμε και πόσο καλά περνάμε τα ΣΚ μας, τα πιο ακριβά ταξίδια – που με το ζόρι πληρώσαμε και όταν γυρίσαμε πίσω δεν είχαμε να φάμε – και τις απίστευτες εκδρομές μας, ένας καθρέφτης των καλύτερων στιγμών μας, θαμπωμένος από φίλτρα και αυθόρμητες – στημένες φωτογραφίες.

Συγκρίνουμε τους εαυτούς μας διαρκώς, ψάχνουμε απεγνωσμένα τη σωστή καριέρα, κάτι που θα μας γεμίζει, θα μας εκφράζει δημιουργικά, ενώ ταυτόχρονα μας κρατά άνετους οικονομικά. Κάτι που ακούγεται σαν ανέκδοτο στα αυτιά μας πια. Ζηλεύουμε τους αυτοδημιούργητους, αλλά από την άλλη δεν θέλουμε να κοπιάσουμε, δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε.

Και μετά, σκεφτόμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε στην Ελλάδα του σήμερα, που διώχνει τα παιδιά της στο εξωτερικό γιατί εδώ δεν μπορούν να επιβιώσουν. Κανένας από εμάς δεν τα βγάζει πέρα αν δεν γίνεται χίλια κομμάτια σε δύο και τρεις δουλειές, για να συντηρήσει οικονομικά τον εαυτό του. Μας έχουν «φυτέψει» στο μυαλό ότι μέχρι τα 30 πρέπει να τα έχουμε όλα στρωμένα, δουλειά, φιλίες, οικογένεια, μέχρι και παιδιά και γελάμε στο πόσο εύκολα ξεγελαστήκαμε από αυτήν την ιδέα.

Όσοι έχουν παραμείνει single σε έναν κόσμο γεμάτο situationships, τοξικές σχέσεις και τη μάστιγα των dating apps, τότε, καλή τύχη. Βλέπεις τους φίλους σου να μπαίνουν και να βγαίνουν από σχέσεις, μερικοί να κάνουν περιστασιακό σεξ ενώ άλλοι να βρίσκουν τον έρωτα της ζωής τους από τα 20 και μετακομίζουν μαζί με τους συντρόφους τους στους 6 πρώτους μήνες. Όλα αυτά την ώρα που εσύ ακόμα προσπαθείς να επιβιώσεις σε μία θάλασσα, γεμάτη ψάρια, το ένα πιο ακατάλληλο από το άλλο και νιώθεις ότι αντί να κολυμπήσεις, τελικά θα πνιγείς.  Η επικοινωνία είναι ανύπαρκτη, το σεξ μέτριο και ξαφνικά όλοι λατρεύουν να γίνονται κάσπερ το φαντασματάκι. Ανοίγεις το Instagram και βλέπεις παλιές συμμαθήτριές σου να ανεβάζουν φωτογραφίες με μονόπετρα, άλλες με μακριά λευκά νυφικά φορέματα και την περιγραφή «Just married!». Μία στο τόσο θα δεις και φωτογραφίες από υπέρηχους και ζευγάρια να αγοράζουν μωρουδιακά και θα αρχίσεις να σταυροκοπιέσαι, με μία φωνή να τσιρίζει από μέσα σου: «ΣΤΑ 24;». 

Καταλήγουμε να παθαίνουμε κρίση ηλικίας στα 25 μας, γιατί νιώθουμε ότι ο χρόνος μας εξαντλείται, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιόμαστε: «Αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου;».