Η κρίση των 25

Είναι γνωστό ότι η ζωή μας χωρίζεται σε 5 μέρη. Μωρό, παιδί, έφηβος, ενήλικας, γέρος. Αυτό που δε μας λέει κανείς είναι η κρυφή περίοδος, ανάμεσα στην εφηβεία και την ενηλικίωση. Όχι την ενηλικίωση που απλά σβήνεις 18 κεράκια σε μια τούρτα, αλλά τη διαδικασία ωρίμανσης που περνάει κανείς ώστε να μπορεί να αναφέρεται στον εαυτό του ως ενήλικα.

Διαβάστε επίσης: 5 ταινίες για τον έρωτα στα τριάντα σου χρόνια

Αυτή χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο είναι σε προστατευμένο περιβάλλον, και είναι τα φοιτητικά χρόνια. Τότε πιστεύουμε όλοι ότι είμαστε πλέον ενήλικες. Αλήθεια έχουμε περισσότερες υποχρεώσεις από πριν, και μαθαίνουμε πώς να επιβληθούμε στον εαυτό μας για να κάνουμε τα αυτά που πρέπει, καθώς πολλοί ζουν και μόνοι τους για πρώτη φορά. Ίσως το να σπουδάσεις μακριά από την πόλη σου και την ασφάλεια του σπιτιού που μεγάλωσες να σε προετοιμάζει καλύτερα για το δεύτερο βήμα. Έστω λοιπόν ότι τελειώνεις με τις σπουδές. Μετά τι; Μεταπτυχιακό; Όλοι κάνουν δε γίνεται να μην έχεις κι εσύ. Πάνω σε τι μεταπτυχιακό; Ελλάδα ή εξωτερικό; Με τι χρήματα; Μήπως να δουλέψεις ένα χρόνο να μαζέψεις λεφτά και μετά μεταπτυχιακό ή ταυτόχρονα με τη δουλειά χωρίς να έχεις χρόνο για οτιδήποτε άλλο; Και αν μπει και ο στρατός στην εξίσωση τα πράματα δυσκολεύουν. Ξαφνικά είσαι μόνος σου στον ωκεανό.

Εν τω μεταξύ συνεχώς συγκρίνεις τον εαυτό σου με γνωστούς, συμφοιτητές και φίλους, που «φύγανε στη Γερμανία και βγάζουν 2.000€ το μήνα» ή «βρήκαν υποτροφία και τελειώνουν το μεταπτυχιακό τους στο Imperial College London» ή «ξεκίνησαν μία τέλεια πρακτική στη Σουηδία». Ενώ εσύ δουλεύεις δεκάωρα σε καφέ για 20€, που είχες ξεκινήσει «μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο», και τελικά έμεινες 2 χρόνια και στέλνεις βιογραφικά, πλέον από συνήθεια, χωρίς να περιμένεις να βγει κάτι από αυτό. Έχεις ανθρώπους γύρω σου φαινομενικά πολύ πετυχημένους, που έκαναν όλα τα σωστά βήματα και πλέον μπορείς να τους χαρακτηρίσεις «κανονικούς ενήλικες», και από την άλλη αιώνιους φοιτητές που «παίρνουν πτυχίο» εδώ και 2 χρόνια.

Εσύ όμως βρίσκεσαι στο ενδιάμεσο και νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στο πουθενά.

Έχεις χάσει οποιονδήποτε ενθουσιασμό είχες ως πρωτοετής και νιώθεις να πνίγεσαι από τις προσδοκίες που έχεις εσύ από τον εαυτό σου αλλά και από τις προσδοκίες του κύκλου σου και της κοινωνίας.

Οι οικογενειακές γιορτές είναι ένα δράμα για σένα, αφού αναπόφευκτα θα σου γίνει η ερώτηση «πότε θα βρεις δουλειά» που αντικατέστησε το «πότε θα πάρεις πτυχίο». Που και να βρεις δουλειά στο κάτω κάτω μετά θα σε ρωτάνε «πότε θα παντρευτείς», αλλά αυτή είναι συζήτηση για άλλη φορά.

Αισθάνεσαι σαν να είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος και όχι 100% ο εαυτός σου.

Νιώθεις πολύ μακριά από τον εαυτό σου ως φοιτητή αλλά όχι ακριβώς και ικανός ενήλικας. Αναρωτιέσαι αν είναι και για τους άλλους τόσο δύσκολο ή μόνο εσύ είσαι μια αποτυχία που ποτέ δε θα βγει από αυτή την ενδιάμεση κατάσταση. Σκέφτεσαι όταν ήσουνα μικρός που πίστευες ότι οι 25άρηδες είναι άνθρωποι με στημένη και στρωμένη ζωή και γελάς με το πόσο έξω έπεσες.

Ξέρεις ότι η δεκαετία των 20 είναι για να φας τα μούτρα σου, να πέσεις, να ξανασηκωθείς, να μάθεις από τα λάθη σου και να κάνεις δουλειές «χαμηλότερα» από αυτό που θα ήθελες να κάνεις.

Απλά δε μπορείς να καταλάβεις πώς θα το κάνεις αυτό όταν κανείς δε σου δίνει την ευκαιρία να εργαστείς σε κάτι που έστω να ανήκει στον τομέα που σε ενδιαφέρει. Είχες στο μυαλό σου μια εικόνα για το πώς θα εξελιχθεί η ζωή σου μετά την αποφοίτησή και ανακαλύπτεις τελικά ότι η πραγματικότητα είναι μακριά από αυτό, ή τέλος πάντων χρειάζεται πολλά περισσότερα βήματα για να φτάσεις σε αυτό που εσύ θεωρούσες πρώτο βήμα.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν κάνουμε τέτοιες σκέψεις είναι το γιατί κάναμε αυτές τις επιλογές μέχρι στιγμής, να καταλάβουμε ότι ποτέ τίποτα δεν είναι όσο εύκολο φαίνεται, και κάποια πράγματα απλά δεν περνάνε από το χέρι μας και θα πρέπει να παίξουμε με το φύλο που μας έπεσε. Δε μπορούμε να ελέγξουμε όλες τις καταστάσεις και ακόμη και αν πάρουμε με κάποιο τρόπο αυτό που θέλαμε, μπορεί να καταλάβουμε ότι τελικά δεν ήταν για εμάς.

Δεν πρέπει να περιορίζουμε τον εαυτό μας σε μία επιλογή και να βλέπουμε το μέλλον μας ως ένα άκαμπτο κουτί, αλλά να αναθεωρούμε όποτε χρειάζεται και να πορευόμαστε ανάλογα με τις σύγχρονες καταστάσεις.

Το σημαντικό είναι να αποφασίσουμε να τολμήσουμε, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να κάνουμε το βήμα μπροστά χωρίς το προστατευτικό πλέγμα για να μας πιάσει. Γι’ αυτό είναι αυτή η δεκαετία, για να τολμάμε και να ρισκάρουμε! Έτσι ωριμάζουμε, μαθαίνουμε τα δύσκολα μαθήματα και ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και μια μέρα ξυπνάμε και είμαστε «ενήλικες». Με τον ίδιο τρόπο που μια μέρα ξυπνήσαμε και καταλάβαμε ότι δεν είμαστε πλέον 19 και ούτε θέλουμε να είμαστε.

Και όπως είπαν και δύο σοφοί της εποχής μας: