Η γυναίκα και το μοιρολόι
Μια παράξενη φωνή σε έναν πολυσύχναστο πεζόδρομο απόψε το βράδυ στην Κολωνία.
Καθώς περπατούσα πριν λίγο στον πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο της Κολωνίας, που έλαμπε από τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια, τους καλοντυμένους ανθρώπους, τις μπάντες που έπαιζαν τζαζ και τα πακέτα στα χέρια των παιδιών μια παράξενη φωνή με έκανε να σταθώ.
Μια γυναίκα από αυτές που δεν μπορείς να καθορίσεις ακριβώς την ηλικία τους, τραγουδούσε ένα παράξενο μοιρολόι. Καθισμένη κατάχαμα, τυλιγμένη με μια μαύρη μαντίλα. Στάθηκα και από μια γωνιά την άκουγα, τράβηξα και με το κινητό βίντεο με την αταίριαστη αυτή με τον λαμπερό πεζόδρομο εικόνα.
Οι περαστικοί την προσπερνούσαν, δεν σταματούσε σχεδόν κανείς. Όσο την άκουγα μου ερχόταν στο νου μια είδηση που είχα διαβάσει κάποτε σε ένα μονόστηλο. Η είδηση εκείνη έλεγε πως ένα κορίτσι από την Απχαζία που είχε φύγει στην Ευρώπη για να γλιτώσει ειδοποιήθηκε πως πέθανε ο πατέρας της. Τότε παρακάλεσε όταν θα είναι η κηδεία να έχουν κοντά του ένα κινητό. Μπήκε σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο στο Παρίσι και τραγούδησε σε κείνο το κινητό ένα αποχαιρετιστήριο μοιρολόι στον πατέρα της, στην άλλη μεριά του κόσμου.
Ασυναίσθητα μου ήρθε στο νου αυτή η είδηση απόψε εδώ στην Κολωνία, που δεν την ξέχασα ποτέ. Πλησίασα τη γυναίκα και της έδωσα όσα ψιλά είχα. Τη ρώτησα από που είναι. Πρόσφυγας μου είπε, από ένα μέρος που δεν το είχα ξανακούσει και κείνη την ώρα ήρθαν δυο αστυνομικοί και της είπαν να φύγει. Τη φωνή της ακόμα στα αυτιά μου την έχω.
