H γλυκιά ρουτίνα
Μια εικόνα, ένα μάθημα ζωής.
Η πιο όμορφη εικόνα που συνάντησα στο φετινό καλοκαίρι είναι αυτή εδώ. Την τράβηξα σε ένα καφενείο, στο λόφο του κάστρου της Τεργέστης. Πριν λίγες μέρες. Σε μια άκρη του άδειου καφενείου, λίγο πριν το σούρουπο, 4 ηλικιωμένοι άνθρωποι, δυο ζευγάρια, έπαιζαν χαρτιά. Καλοντυμένοι, περιποιημένοι, βρέθηκαν εκεί στο τακτικό τους ραντεβού με μια συνήθεια που πιθανά κρατά δεκαετίες.
Έχει μια απίστευτη γαλήνη αυτή η εικόνα. Έχει μια σπουδαία δύναμη, τη δύναμη της ρουτίνας, της επανάληψης που μπορεί στα μάτια κάποιων να μοιάζει βαρετή, επαναλαμβανόμενη, ισοπεδωτική, στα δικά μου μάτια όμως μοιάζει τόσο υπέροχα ζωντανή. Ανεκτίμητη.
Αυτή η επανάληψη μιας αγαπημένης συνήθειας, η δύναμη της συντροφιάς, οι σχέσεις που άντεξαν στον χρόνο και συνεχίζουν, το πείσμα για ζωή που γεννά αυτή η εικόνα είναι κάτι που εκτιμώ αφάνταστα.
Αυτοί οι 4 άνθρωποι σε αυτό το γνώριμο για αυτούς περιβάλλον του καφενείου, με αυτές τις παλιές φωτογραφίες, τα τρόπαια, τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής, αυτό το ραντεβού που κλείνεται και εκπληρώνεται χωρίς περιττές συνενοήσεις, παραπανίσιες κουβέντες και chat, το παιχνίδι ως αφορμή για συνεύρεση, για ένα σινιάλο πως είμαστε ακόμα εδώ, είμαστε καλά και εκτιμάμε το σπουδαίο δώρο της ζωής.
Αυτή την εικόνα θα κουβαλάω μέσα μου αυτό το καλοκαίρι. Την βρίσκω τόσο τρυφερή και τόσο συγκλονιστικά όμορφη.
