Γράμμα σε έναν μαζοχιστή

Έχοντας συνηθίσει στη σάπια αλλά εξαιρετικά αποτελεσματικά σαδιστική συμπεριφορά, το μυαλό σου λειτουργεί σε σκοτεινά μονοπάτια. Μονοπάτια αυτοκαταστροφικά, ενοχικά που δείχνουν πάντα το δάχτυλο της ενοχοποίησης σε εσένα. Είναι γνώριμα και οικεία. Τόσο πολύ μάλιστα που δεν σου περνάει καν από το μυαλό πως ο ένοχος δεν είσαι εσύ. Ξέρεις, έχει κάθε δικαίωμα κι ο άλλος!

Γιατί του το αφαιρείς; Γιατί μπαίνεις μπροστά και ζητάς το δάχτυλο να δείχνει εσένα; Γιατί αυτοθυσιάζεται έτσι απερίσκεπτα και εντελώς εγωκεντρικά ζητώντας το δάχτυλο να δείχνει εσένα, χωρίς να αφήνεις να δείχνει τον πραγματικό ένοχο; 

Αντέχεις να φύγεις από τη μέση; Αντέχεις να δικαιωθείς; Να μην επιλέγεις ανθρώπους με σαδιστικές τάσεις που και την ανάσα σου είναι ικανοί να κατηγορήσουν, εάν το αποφασίσουν. Όταν δεν τους κάνεις τη δουλειά τους -και δεν είσαι χρήσιμος πια- μπορούν να βρουν πολλές άκυρες και θεατρινίστικα υπέροχες κατηγόριες! Άσπρο θα συμφωνείτε μαύρο θα υποστηρίζουν. Το νου σου, μπορούν να σε πλανέψουν αν δεν διατηρείς τη διαύγεια του νου σου. Αν δεν μείνεις στην ουσία της διαπραγμάτευσης και πιστέψεις τις κεντημένες εξαιρετικά, μία-μία, ενοχές!

Και πού θα πας; Σε έναν κόσμο ήρεμο και γαλήνιο; Σε έναν κόσμο που δεν θα σε πιάνει υπερδιέγερση μπροστά στον δυνατό άλλον, που θα διαλέξεις να ενθρονίσεις με το στανιό; Σε έναν δυνατό άλλον που θα σου προσέφερε ψευδοασφάλεια κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου; Στα μέτρα, που εσύ σαν επαίτης, είχες ζητήσει να σου φτιάξει το κοστούμι του δούλου. Λυπάμαι, αλλά δούλος είσαι στα μάτια του βασιλιά που επέλεξες. Διότι συμβιβαστικές με την ψευδοασφάλεια, νομίζοντας πως είναι ανιδιοτελής. Λυπάμαι, αλλά ο λογαριασμός έχει τη μορφή της βδέλλας που, χωρίς να το καταλάβεις, σου ξεζουμίζει αργά-αργά, μεθοδικά και σταθερά το αίμα, τη ζωτική σου ενέργεια. Έτσι κι αλλιώς, ο φαύλος κύκλος της αυτοκαταστροφής σταματάει με το τέλος. Το τέλος της κακοποίησης και την έναρξη της θεραπείας, της ανάσας, της ζωής. Εκεί να πας.