Γράμμα στον Παύλο

Φίλε Παύλο, άγνωστε φίλε που δεν είχα την τύχη να σε γωρίσω, αλλά την ατυχία να μάθω για σένα μέσα από την θλιβερή είδηση του θανάτου σου. Δεν άκουσα ποτέ πριν τα τραγούδια σου, το ομολογώ , και αυτό κάνει τον πόνο ακόμα μεγαλύτερο. Όχι διότι αισθάνθηκα πως αδιαφορούσα, αλλά επειδή εμμέσως μοιραία και ακούσια γύρισα την πλάτη μου στο έργο σου.

Το έργο σου αυτό, φίλε πράγματι σημάδεψε την γενιά μου και συνοδεύει την ενηλικίωση ενός κόσμου, που ενώ δείχνει πρόθυμος να αφυπνιστεί, εν τέλει δεν το κάνει. Εάν δεν ήσουν εσύ πολύ φοβάμαι πως δεν θα είχε καν συνειδητοποιήσει την επιτακτική ανάγκη της αφύπνισης.  Και αυτή η δυσοίωνη κατάσταση με ωθεί να εύχομαι να σε είχαμε ακόμη κοντά μας, κι ας ήταν η δόξα σου μικρότερη, ας ήταν τα τραγούδια σου λιγότερο δημοφιλή. Δυστυχώς, ο θάνατός σου δεν αποτέλεσε ανάχωμα για μια ριζική αλλαγή , αντιθέτως για την εξακολούθηση μια γάγγραινας που μας εξουθενώνει και ενδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο. Τα γεγονότα στο Κερατσίνι σε αδίκησαν Παύλο, όχι μονάχα διότι σου στέρησαν το ουσιαστικότερο και πολυτιμότερο όλων δώρο της ζωής, αλλά επειδή σε κατέστησαν καλλιτέχνη για διαφορετικούς λόγους από αυτούς που άξιζες.

Ο κόσμος είναι πράγματι ανήμερο θεριό, όπως και εσύ ο ίδιος τραγουδούσες, όμως τα ώτα δεν υπήρξαν ευήκοα. Τα κτήνη με αμετροέπεια που στις 18 Σεπτεμβρίου τραυμάτισαν  για ακόμη μία φορά την σύγχρονη πραγματικότητα,  κοιτούν στον καθρέπτη και βλέπουν όλους εμάς που σιωπηλά συναινούμε στην εγκληματική τους δράση. Ξέρεις, Παύλο πολύ θα ήθελα να κοιτώ στον καθρέπτη και να βλέπω εσένα και τον καθένα σαν εσένα, αλλά δεν σε βλέπω. Μονάχα μια ένταση, μία μανία, ένας παροξυσμός που δεν οδηγεί παρά στην αναπαραγωγή των ίδιων και των ίδιων θηριωδιών.

Φίλε Παύλο, δεν μπορώ ούτε να μην κλάψω ούτε να μην φοβηθώ όποτε διαπιστώνω πως η μνήμη σου είναι πιο εφήμερη και από τις εφημερίδες, ανακυκλώνεται πιο εύκολα και γρήγορα από τις φυλλάδες τους και τέλος, αφήνει μια μαυρίλα , ένα στίγμα, το οποίο όμως ξεπλένεται την επόμενη στιγμή. Δεν σου αξίζει αυτό, φίλε, είναι ύβρις και αισχύνη να σε μνημονεύουμε σε τίτλους, σε πρωτοσέλιδα και σε τηλεοπτικά παράθυρα κάθε 18^η του Σεπτέμβρη. Αισθάνομαι ότι σε δολοφονούμε για ακόμη μία φορά , σε αποτελειώνουμε εκεί που αναπαύεσαι, σου στερούμε την πνοή και την μιλιά.  Σε δαγκώνουμε και εσύ σωπαίνεις. Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις άλλωστε;  Έκανες ήδη πολλά σε  έναν κόσμο που αρνείται κατηγορηματικά να υπερασπιστεί τα δίκια του, σε έναν κόσμο που μονάχα τεχνηέντως  θρηνολογεί .

Ο άγριος περήφανος χορός που ονειρευόσουν,  Παύλο χρειάζεται χορευτές .Από εκείνους τους θεόρατους που προκαλούν δέος μονάχα με το ανάστημά τους.  Αναλογίζομαι την απογοήτευσή σου τώρα που διαπιστώνεις πως δεν υπάρχουν τέτοιοι χορευτές , αρνούνται να διαδραματίσουν τον ρόλο του αετού που θα πετάξει πάνω από τις λύπες. Μάλλον, βαδίζουν δίπλα σε αυτές και συνήθως  του αλώνουν, δίχως αντίσταση. Καμία μολότοφ, καμία αιματοχυσία, κανένας ξυλοδαρμός,  κανένα κατά παραγγελία αφιέρωμα  δεν ανταποκρίνεται στο είδος της δικής σου αντίστασης. Εσύ ο ίδιος μας δίδαξες  πως ο φασισμός νικιέται όχι με τον πόλεμο ούτε και με τα όπλα. Μπορεί να ηττηθεί με μία φωνή. Αρκεί αυτή να είναι δυνατή , συλλογική, ρυθμική και καθαρή. Από εκείνες τις φωνές που καθαγιάζουν τα βρώμικα ύδατα μέσα μας. Με συγχωρείς Παύλο, που η δική μας φωνή είναι βραχνιασμένη και θα συνεχίσει να είναι όσο τα αντίδοτα είναι ληγμένα .