Η γυναίκα με τα μαύρα
Η μάνα του Παύλου Φύσσα έχασε το γιο της άλλα υιοθέτησε αμέτρητα άλλα παιδιά που θα χάνονταν μέσα στο βουητό, την υποκρισία και την απελπισία του σήμερα.
Λέξεις: Στρατής Βογιατζής
Και όμως μέσα σε αυτό τον ξεπεσμό, μπροστά στην αμήχανη ενατένιση ενός δυστοπικού ορίζοντα, μέσα σε ένα λεηλατημένο από οράματα τοπίο εμφανίστηκε μια γυναίκα, να φωτίσει αυτή την άνυδρη γη, να βγάλει μια κραυγή λύτρωσης, αξιοπρέπειας και οράματος στον ουρανό και να ξυπνήσει τις ναρκωμένες ψυχές μας.
Η Μάγδα Φύσσα ήρθε να πάρει από το χέρι τον ηττημένο, αυτήν που δεν μπορεί να ταιριάξει, τον παραδομένο στο φόβο και να τον σύρει σε εκείνο το άχαρο ξέφωτο, να ενωθεί με τη ζωή με ένα τρόπο που δεν μπορεί να αντέξει.
Γιατί οι περισσότεροι μπορούμε όσο αντέχουμε, χωρίς να δοκιμαστούμε, επιρρεπείς στην ευκολία προσαρμογής σε ένα θλιβερό κόσμο. Η Μαγδα Φύσσα άντεξε, ήμουν νεκρή γράφει σέρνοντας το σώμα μου καθημερινά στο δικαστήριο. Πέρασε στην αντίπερα όχθη, μέσα από τη κόλαση της απώλειας και της μοναξιάς, του καθημερινού συγχρωτισμού με τους φονιάδες του παιδιού της, συνεπής σε μια μάχη με θύμα τον ίδιο της τον εαυτό.
Στο τέλος η γυναίκα με τα μαύρα αυτή όχι μόνο δεν λύγισε αλλά ανυψώθηκε πάνω από τα στενά όρια του εαυτού της, εξαγνίστηκε, έγινε τοτεμικό πνεύμα που στέκει ψηλότερα και καθαρότερα στην έρημο από τα ανδρείκελα που προσκυνά σαν πρότυπα η κοινωνία της συγκατάβασης. Οι απελπισμένοι που αντιστάθηκαν στο ανελέητο σφυροκόπημα από το λαίφ σταίλ, που επέζησαν από τη καταδίκη του εαυτού τους, είναι πλέον τα πρότυπα μας.
Η μάνα του Παύλου Φύσσα έχασε το γιο της άλλα υιοθέτησε αμέτρητα άλλα παιδιά που θα χάνονταν μέσα στο βουητό, την υποκρισία και την απελπισία του σήμερα. Ο φασισμός που είναι συνώνυμο αυτής της εποχής, θα αναμετριέται πλέον με ένα σύμβολο ταπεινής αξιοπρέπειας και λύσσας για δικαιοσύνη και παρόλο που η ασχήμια πάντα κλέβει στο ζύγι, όσο μολύβι και να προσθέσει στη δική της πλευρά της ζυγαριάς, δεν θα φτάσει ποτέ το ειδικό βάρος αυτής της γυναίκας με τα μαύρα.
Φορώ μαύρα όχι γιατί πενθώ αλλά γιατί το μαύρο είναι το χρώμα της ψυχής μου γράφει, και ίσως αυτή ακριβώς η απουσία χρώματος να είναι η αντίσταση στο πρόστυχο μπογιατίσμα που επιβάλλει η δημόσια κουλτούρα. Ανάμεσα στο χνώτο εκατομμυρίων ανθρώπων και το διαρκές σούρσιμο των ψυχών μας σε μια γλοιώδη επιφάνεια, τα πολιτικά μας αντανακλαστικά αχρηστεύονται καθημερινά, ο πολίτης, γίνεται θεατής στη κατρακύλα του χωρίς να χρειάζεται να απολογείται για αυτήν.
Και όμως πλέον μέσα σε αυτό το ζοφερό θεατρικό που οι ίδιοι είμαστε κομπάρσοι του εαυτού μας, σε ένα έργο που έχει γραφτεί εν αγνοία μας, στην άκρη του σκηνικού θα βρίσκεται πάντα καρφωμένη η εικόνα μιας μαυροντυμένης γυναικάς με υψωμένες τις γροθιές στον ουρανό, που όταν σβήνουν τα φώτα και φεύγει ο κόσμος, θα πηγαίνουμε κοντά της ζητώντας την ευλογία της.
