H γυναίκα στο πρωϊνό

Την κοιτάζω από χθες διαρκώς. Κάθεται μόνη, στην άκρη του εστιατορίου του ξενοδοχείου. Παρατηρεί τους υπολοίπους με ένα ελαφρύ μειδίαμα, άλλοτε απορίας, άλλοτε λύτρωσης και άλλοτε λύπης. Τριγύρω κάθονται άνθρωποι κάθε είδους. Ηλικιωμένα ζευγάρια που πρόλαβαν και γέρασαν μαζί μετά από μια ολόκληρη ζωή. Νεαρά ζευγάρια που ξεκινούν μαζί αλλά κανείς δεν μπορεί να σε διαβεβαιώσει ότι θα συνεχίσουν. Νεαρές γυναίκες μόνες, που βρέθηκαν στο νησί για το τριήμερο με τις φίλες τους. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό της. Να φανταστώ τι σκέπτεται για τον καθένα. Υποθέσεις κάνω. Για όσα συλλογιέται. Για την προτέρα κατάσταση του βίου της. Θα στοιχημάτιζα ότι έμεινε μόνη από άποψη. Από επιλογή. Δεν μοιάζει το είδος της γυναίκας που χήρεψε και συνέχισε τα ταξίδια.

Έχει στα χέρια ένα κομπολόι. Κάθε τόσο χτυπά τις χάντρες του με στιλ. Ρίχνει μια ματιά τριγύρω και μετά το βλέμμα καρφώνεται στο μπλε της πισίνας. Η εικόνα της γυναίκας με το κομπολόι, αυτή η αδιόρατη θλίψη στο βλέμμα, η διαχείριση της μοναξιάς με κόσμο τόσο τριγύρω μου έχει μονοπωλήσει την παρατήρηση μου από χθες που την πρωτοείδα. Δεν έχει καν τηλέφωνο πάνω στο τραπέζι όπως όλοι οι υπόλοιποι. Σηκώνεται διακριτικά και γεμίζει το φλιτζάνι της ζεστό καφέ, γνέφει μια καλημέρα στην κοπέλα που σερβίρει και επιστρέφει στη σιωπή.

Δεν την λες πάνω από εβδομήντα, καλοστεκούμενη, ευθυτενής. Αστή. Το βλέμμα της, όσες φορές διασταυρώθηκε με το δικό μου έμοιαζε εξεταστικό όχι όμως με την ευκολία του κουτσομπολιού. Και για κάθε βλέμμα τριγύρω υπάρχει ένα παίξιμο του κομπολογιού. Θέλοντας και μη κρυφακούει τριγύρω. Άλλοι μιλούν για τα παιδιά τους, άλλοι για τα ταξίδια που έχουν πάει, άλλοι για πως είναι καλύτερα να φτιάχνεις τη βαλίτσα σου για να μην πιάνουν πολύ χώρο τα ρούχα. Εκείνη ατάραχη. Το ίδιο στέρεο βλέμμα, η ίδια σιωπή. Δεν επιχείρησε στιγμή να συνομιλήσει με κάποιον. Να γίνει μέρος του συνόλου.

Το εστιατόριο άδειασε από το πρωϊνό. Εκείνη έμεινε πίσω παρέα με το κομπολόι της. Μπήκα στον πειρασμό να τη φωτογραφήσω. Αν και η εικόνα της έγραψε εντός μου.