H ατιμωρησία γεννά την ασυδοσία

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Ξεκίνησα χθες το πρωί από την Καλαμαριά για να κατέβω στο κέντρο, με το αυτοκίνητο. Η Βασιλίσσης Όλγας μποτιλιαρισμένη. Στη λωρίδα των λεωφορείων κάθε τόσο σταθμευμένα αυτοκίνητα. Άλλοι είχαν ξεμείνει από το βράδυ και άλλοι είχαν σταματήσει για να πάρουν καφέ ή να παραλάβουν κάτι από κάποιο κατάστημα και δεν έστεργαν να διασχίσουν τον δρόμο πεζοί. «Έλα ρε αδελφέ, εγώ σε ενόχλησα; Δεν βλέπεις τι γίνεται; Εγώ τρία λεπτά θα κάνω».

Καθώς στεκόμουν ακίνητος βλέποντας τα φανάρια να αλλάζουν χρώματα, παρατηρούσα τους βανδαλισμούς. Μουτζούρες με σπρέι και μαρκαδόρους. Αφίσες. Αυτοκόλλητα, το ένα πάνω στο άλλο που όσο δεν τα καθαρίζεις, τόσο κάποιος θεωρεί ότι είναι δικαίωμα του να πάει να κολλήσει και το δικό του.

Ασχήμια!

Το απόγευμα οδηγούσα στον περιφερειακό για να επιστρέψω στο σπίτι. Κίνηση μέτρια. Οδηγούσα με το κοντέρ κολλημένο στα ενενήντα χιλιόμετρα. Με περνούσαν σα να ήμουν σταματημένος.

Σκεφτόμουν ότι η ατιμωρησία γεννά την ασυδοσία.

Ο οδηγός που σταθμεύει στην λωρίδα των λεωφορείων, έχει την σιγουριά ότι κανένας δεν πρόκειται να τον ενοχλήσει. Ο ηλίθιος που κάνει την μουτζούρα με το σπρέι στον τοίχο, αυτός που κολλάει την αφίσα και το αυτοκόλλητο έχει αιώνια ασυλία. Αυτός που την είδε ραλίστας στον περιφερειακό, ξέρει ότι δεν τον ελέγχει κανένας.

Μόνο που ο ίδιος που σταθμεύει στην λωρίδα των λεωφορείων, θα παραπονεθεί που το λεωφορείο αργεί. Αυτός που μουτζουρώνει θα σου μιλήσει για την ασχήμια των πόλεων. Εκείνος που οδηγεί με 150 στον περιφερειακό θα σου πει για τα καθημερινά τροχαία ατυχήματα στον ίδιο δρόμο, πολλά από τα οποία είναι θανατηφόρα.

Ξέρω ότι του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει, κυρίως επειδή αυτός ο «ζυγός» της νομιμότητας δεν του έχει επιβληθεί ποτέ.

Πρόσφατα στη Γερμανία, πήραμε κλήση γιατί οδηγούσαμε με 37Km/h σε περιοχή που είχε οριστεί για 30. Οι Γερμανοί με τα φοβερά αυτοκίνητα πηγαίνουν σαν υπνωτισμένοι με 90Km/h στα σημεία που επιβάλλεται στις αούτομπαν. Δεν το κάνουν από καλό τους. Ξέρουν ότι, αν παραβιάσουν το όριο, οι πανταχού παρούσες κάμερες θα το καταγράψουν και σε λίγες μέρες το μπιλιετάκι θα έλθει στο σπίτι τους.

Ο μάγκας που μουτζουρώνει τους τοίχους με το σπρέι, αυτός που κολλάει τις αφίσες του κόμματος ή του ξενυχτάδικου, εκείνος που βάζει το αυτοκολλητάκι του κλειδαρά ή του ντεντέκτιβ, το κάνει επειδή η πολιτεία μας έχει φυτέψει την βεβαιότητα στο μυαλό του, ότι δεν θα υπάρξουν κυρώσεις. Αν τον έπιαναν από το αυτί και τον έβαζαν να βάψει αυτά που χάλασε και να καθαρίζει τους δρόμους σε όλο το τετράγωνο για ένα μήνα, μάλλον θα το ξανασκεφτόταν. Αν έβαφε ο δήμος τον τοίχο και του έστελνε τον λογαριασμό βεβαιωμένο στην εφορία, σίγουρα θα του έφευγε καλλιτεχνική – επαναστατική – διαφημιστική διάθεση.

Αγανακτούμε για την ιστορία με το στέγαστρο Καλατράβα και αρνούμαστε να δούμε ότι η πόλη μας έχει ρημάξει γιατί είναι γεμάτη με στέγαστρα Καλατράβα. Η νέα παραλία «συντηρείται» επιφανειακά λίγες μέρες πριν από τις εκλογές. Τα πλακάκια στους κεντρικούς δρόμους χοροπηδάνε καθώς περπατάμε επάνω τους. Η άσφαλτος μπαλώνει για λίγες μέρες τις τρύπες, που πριν ακόμα παλιώσει το video του δημάρχου στα social media, εμφανίζονται και πάλι. Οι διαβάσεις και οι διαγραμμίσεις, βάφονται μάλλον με όζα και σε μια εβδομάδα είναι αδύνατον να τις διακρίνεις.

Ας το πάρουμε απόφαση. Η καθημερινότητα μας θέλει συντήρηση. Η λωρίδα των λεωφορείων πρέπει να είναι ελεύθερη κάθε μέρα και όχι μια μέρα που μας έπιασε η προκοπή σε επιχείρηση αρετής. Ο τοίχος που δεν καθαρίζεται θα λερωθεί αύριο διπλά. Τα πλακάκι που δεν κόλλησες θα ξεκολλήσει και το διπλανό. Ο ραλίστας του περιφερειακού θα παρασύρει και τον διπλανό του.

Η διαχείριση του στεγάστρου Καλατράβα, είναι ο καθρέφτης της διαχείρισης του δημόσιου χώρου στην πατρίδα μας. Η Ελλάδα είναι γεμάτη από «στέγαστρα Καλατράβα», τα οποία θα συνεχίσουμε να βλέπουμε να «σκάνε» το ένα πίσω από το άλλο και εμείς να πέφτουμε από τα σύννεφα.