H Θεσσαλονίκη μέσα από τα μάτια μου

Λέξεις: Γιάννης Αγγελάκας

Εικόνα: Χρήστος Δημητρίου

Είδαν πολλές Θεσσαλονίκες τα μάτια μου. Από την υπνωτισμένη και μελαγχολική γόησσα της δεκαετίας του ’60, με τα αρχοντικά της και τις ζωηρές φτωχογειτονιές της μέχρι την σημερινή κακοφτιασιδωμένη πόρνη του τουρισμού, πολλές Θεσσαλονίκες παρέλασαν μπροστά από τα μάτια μου. Γιατί να σας μιλήσω για την σημερινή; Από το ΄93 ζω στην Επανομή. Ελάχιστα πράγματα γνωρίζω πια γι’ αυτήν και αδυνατώ να καταλάβω που αρμενίζει ή δεν θέλω να καταλάβω.

Νοιώθω ευτυχής που ξόδεψα την παραφρονημένη μου νιότη στους δρόμους και στα στέκια της από την μεταπολίτευση μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε που η πόλη ήταν ονειρική, έδινε χώρο στα παράξενα και ανήσυχα παιδιά της. Όλη η παραλιακή από το Ματζέστικ μέχρι τον Λευκό Πύργο έσφυζε καθημερινά από τις μύριες αντεργκράουντ και εναλλακτικές φυλές της.

Οι παρακρατικοί, οι παραεκκλησιαστικοί, οι ακραίοι δεν τολμούσαν να φανούν. Αυτή την πόλη κρατάω ζωντανή μέσα μου, μ’ αυτήν πορεύομαι και γι’ αυτήν τραγουδάω ακόμα. Θα μου πείτε: “Τραγουδάς για κάτι που δεν υπάρχει;”. “Σιγά το πράμα!” Θα σας απαντήσω “Πάντα τραγουδούσα για κάτι που δεν υπάρχει, πόσο μάλλον σήμερα που υπάρχουν μόνο αυτά που δεν θα ‘πρέπε να υπάρχουν”

Βέβαια είναι παρηγορητικό το ότι και σήμερα στην πόλη κυκλοφορούν τρελλόπαιδα με ταλέντο, οράματα, με καλλιτεχνικές και ουτοπικές αναζητήσεις, μόνο που πολεμούν πια με μια πραγματικότητα σκληρή αδυσώπητη και κυνική, πολιορκούνται ασφυκτικά από την ανέχεια, την απάθεια και την οικονομική υπερδραστηριότητα (οι περιοχές με τα στούντιο και τα προβάδικα ήδη μεταμορφώνονται σε air b’n’b και ξενοδοχειακά γκέτο). Αν ηττηθούν αυτοί οι “τελευταίοι των Μοϊκανών” της πόλης μας τότε η Θεσσαλονίκη θα υποβιβαστεί σε μια παγερή και άχαρη μυρμηγκούπολη.

*Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι τραγουδιστής, μουσικός και συγγραφέας.