H ζωή μας Αλλιώς

Πριν δυο μήνες συζητώντας στο γραφείο για τη γενέθλια δράση του Θεσσαλονίκη Αλλιώς έπεσε η ιδέα του παράκτιου μετώπου. Αυτής της Tera Incognita που συναντάμε καθώς μπαίνουμε στη πόλη από το αεροδρόμιο και που ποτέ δεν πλησιάζουμε. Πήραμε επιτόπου το αυτοκίνητο, με την Κατερίνα και το Μιχάλη, ένα απόγευμα που ο ορίζοντας ήταν βαμμένος πορτοκαλί και στις ειδήσεις έπαιζαν θλιβερά νέα και ξεκινήσαμε το σουλάτσο από την πόλη προς τα έξω.

Σταματήσαμε στο Καλαμάκι. Είναι στο τέλος της Σοφούλη, μέσα στο Καραμπουρνού, εκεί που κολυμπούσαν οι γονείς μας. Πρώτη μεγάλη έκπληξη. Μετά κάτω από το νοσοκομείο Παναγία, ψαράδες μόνο χαίρονται εκείνο τον υπέροχο τόπο, και μετά η μεγάλη έκπληξη του Ιππικού ομίλου στη Μικρά, τα απωθημένα των Καρνάγιων, η ακτή-σκουπιδότοπος πίσω από το Φλόριντα και τέλος το Αγρόκτημα του ΑΠΘ, που φτάνει μέχρι τη θάλασσα.

Σε κάθε στάση μέναμε και πιο έκπληκτοι και πιο γοητευμένοι. Έχουν μια μοναξιά αυτοί οι τόποι. Μια αίσθηση εγκατάλειψης και αξιοπρέπειας μαζί. Κάποτε ήταν η θερινή συνέχεια της ζωής της πόλης, που μετά γύρισε επιδεικτικά την πλάτη της στη θάλασσα. Εκείνο το απόγευμα χωρίς πολλές κουβέντες είχαμε συμφωνήσει τι θέλαμε να κάνουμε στα δύο χρόνια.

Σήμερα που το project είναι έτοιμο να ξεκινήσει σκέφτομαι πως το Θεσσαλονίκη Αλλιώς είναι μια αληθινή μηχανή ονείρων. Που ρίχνεις μέσα αντί για κέρματα μια ιδέα και κείνο στην πραγματοποιεί. Ένα παιχνίδι που κάνει το ανέφικτο, δυνατό. Δυο χρόνια τώρα κάθε φορά που πάω να πέσω στη συλλογική κατάθλιψη έρχεται ένα νέο στοίχημα που βάζουμε και με συνεπαίρνει. Και το αστικό μας πείραμα εξελίσσεται.

Αν κοιτάξω πίσω στις 15 μέχρι σήμερα δράσεις αυτής της περιπέτειας λέω πως το ταξίδι μας έβγαλε σε ωραίες στεριές, αξιωθήκαμε μέρες και νύχτες εσωτερικής περηφάνιας, γιατί σε καιρούς άδοξους και αβέβαιους το πείσμα και η πίστη στο ακατόρθωτο σε οδηγούν σωστά. Δυο χρόνια τώρα, λίγο λίγο η ζωή μας Αλλιώς. Ραντεβού στις Ακτές.

Υ.Γ. Το κείμενο είναι το editorial του τεύχους 181 της Parallaxi.