Η αιώνια επιθυμία για καλοκαίρι ξεθυμαίνει;
Τα καλοκαίρια ήταν πάντα μαξιμαλιστικά ως προς τις προσδοκίες. Τα προσμέναμε. Συντηρούσαν το συλλογικό ''όνειρο''.
Ίσως είναι η πρώτη φορά που μπαίνει Ιούνιος και η ανάγκη των διακοπών μετά από έναν αβάσταχτο χειμώνα δεν με έχει χτυπήσει στο δόξα πατρί.
Που το ευφρόσυνο φαντασιακό μιας απολαυστικής ημέρας στην ακρογιαλιά, το άχρονο ξόδεμα χωρίς πρέπει, η γλυκιά σπατάλη των ωρών, χωρίς να δίνεις λογαριασμό, πρώτα από όλα στον εαυτό σου, γιατί δεν κάνεις απολύτως τίποτε, αλλά κάθεσαι αμίλητος μπροστά σε μια θάλασσα και περιμένεις το θεαματικό σούρουπο για να μαζέψεις την πετσέτα σου, που δεν θα πέσεις στο κρεβάτι πριν το τελευταίο τριζόνι δεν σταματήσει το νυχτερινό μουρμουρητό του, αφού δεν σε νοιάζει στην πραγματικότητα πώς σε λίγο θα ξημερώσει, ή θα σηκωθείς αχάραγα να δείς μια θεαματική ανατολή, χωρίς να αισθανθείς στη φλέβα των κροτάφων το χτύπο της υποχρέωσης να παλέψεις με νύχια και με δόντια μια ακόμα μέρα, που όλα αυτά που άλλα καλοκαίρια γινόταν η δικαίωση της επιθυμίας, φέτος σαν να απουσιάζουν.
Γιατί φέτος ειδικά θα μου πεις; Ίσως το πέρασμα του χρόνου, που μοιραία περιορίζει την προσμονή, ή της θέτει όρια, ίσως η συσσωρευμένη κόπωση, ψυχική και σωματική, ή ακόμα και συλλογική συζήτηση για την άδοξη προσμονή μιας ”αδειοδότησης” από μια καθημερινότητα που δεν θα επιφέρει τα επιθυμητά και άλλοτε δοκιμασμένα αποτελέσματα της απόδρασης. Διότι αποδράς μόνο από ότι δεν σε ακολουθεί εμφατικά στον τόπο της απόδρασης.
Με τις πραγματικές συνθήκες του κόστους να συμπιέζουν όνειρα, να συνθλίβουν προσδοκίες και να κατεβάζουν αναμονές σε χαμηλά στάδια, αυτή η έκπτωση του λίγου, μπρος στο πάμφωτο πολύ του καλοκαιριού, μοιάζει τόσο απογοητευτική.
Τα καλοκαίρια ήταν πάντα μαξιμαλιστικά ως προς τις προσδοκίες. Τα προσμέναμε. Συντηρούσαν το συλλογικό ”όνειρο”.
Με την διαρκή ανώμαλη προσγείωση και τις εκπτώσεις της ζωής μας όμως, η προσμονή γίνεται υποχώρηση, ο ενθουσιασμός συμβιβασμός.
Οι κουβέντες γύρω αποκτούν πιθανότητες: Αν τα καταφέρω, αν μου βγει, αν προκύψει, αν δεν στραβώσει…Αυτό το ”αν” λειτουργεί σαν τροχοπέδη, φρενάρει τη φαντασία, απομυζεί την ωραιότερη εποχή του χρόνου, στύβει σαν σφουγγάρι τους χυμούς της.
Δεν του αξίζει αυτό του καλοκαιριού…
*Εικόνα: Edward Hopper, Summertime
