Η αλυσίδα του βιασμού

Κόκκινο! Στην Αθήνα τους συναντά κανείς σε κάθε φανάρι. Στη Θεσσαλονίκη κατακτούν ακόμη σιγά σιγά τους φωτεινούς σηματοδότες. Εξοπλισμός τους ένας κουβάς, λίγο απορρυπαντικό κι ένα «ταυ». Στόχος τους τα τζάμια κάθε οδηγού που θα σταματήσει. Ελπίδα τους ένα μεροκάματο στη γη της επαγγελίας… Στην προσπάθεια αυτή δε διστάζουν να επιστρατεύσουν ακόμη και ψυχολογική πίεση, μία μορφή βιασμού της όποιας ιδιωτικότητας προσφέρει το κλειστό περιβάλλον του αυτοκινήτου. Όμως η αλυσίδα του βιασμού έχει αλλού την αφετηρία της.

Το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης κατέχει σταθερά μία από τις υψηλές θέσεις στην ατζέντα με τις προτεραιότητες τόσο της Ελλάδας όσο και της ΕΕ. Σε θεωρητικό επίπεδο, βέβαια… Στην πράξη χιλιάδες άνθρωποι, τα τελευταία χρόνια κυρίως από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, περνούν παράνομα τα ελληνοτουρκικά και όχι μόνο σύνορα σε αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος στη Γηραιά Ήπειρο της ευδαιμονίας. Η πραγματικότητα διαψεύδει με τον πλέον οικτρό τρόπο τα όνειρά τους και τους μετατρέπει σε γενεσιουργές αιτίες μίας χειρότερης πραγματικότητας για τους γύρω τους. Η ανέχεια, η έλλειψη πρόνοιας και η περιφρόνηση πυροδοτούν ενστικτωδώς πολλές φορές την εγκληματικότητα αλλά και συμπεριφορές όπως αυτές στα φανάρια.

Άνθρωποι που έχουν τεθεί στο περιθώριο της κοινωνίας και δεν είναι σε θέση να δείξουν σεβασμό στο αρνητικό νεύμα του οδηγού σχετικά με το καθάρισμα των τζαμιών. Είναι ίσως και μία τελευταία μορφή αντίστασής τους στο συνεχές γύρισμα της πλάτης στις ανάγκες και τα όνειρά τους. Ανάγκες και όνειρα που έμοιαζαν καταδικασμένα στις ιδιαίτερες πατρίδες τους αλλά που εκφυλίζονται με οδυνηρό τρόπο στις χώρες που θα αποτελούσαν την ελπίδα τους. Ανάγκες και όνειρα που τους οδήγησαν στη φυγή. Τι γίνεται όμως στην άλλη άκρη των συνόρων;

Στην άλλη άκρη των συνόρων υπάρχει η ΕΕ, ένα μόρφωμα προσηλωμένο τα τελευταία χρόνια να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των τραπεζών και τα νούμερα των οίκων αξιολόγησης. Μία οντότητα χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά που έχει απεκδυθεί τον ανθρώπινο χαρακτήρα της. Ένα σύνολο πολιτικάντηδων που έχουν θυσιάσει την ποιότητα ζωής στο βωμό της λιτότητας. Και στο φουαγιέ υποδοχής της ηπείρου μια χώρα όπως η Ελλάδα, άβουλη και παραδομένη. Μία χώρα που είχε παραδώσει την εθνική της αυτοκυριαρχία πολύ πριν παραδώσει στους δανειστές της και την εθνική της κυριαρχία. Με κυβερνήσεις και αρχές που γυρίζουν την πλάτη στην ανθρώπινη ζωή, επιτρέποντάς της να συνεχίζεται χάρη στο μαύρο χρήμα που κέρμα με το κέρμα βγαίνει από τα κατεβασμένα παράθυρα.

Πριν από μερικούς μήνες ήταν ο φράχτης. Πριν από μερικά χρόνια ήταν η Frontex. Μετά από μερικά χρόνια θα είναι κάτι άλλο. Ανούσια μέτρα και φαύλες εξαγγελίες που πυροδοτούν την αλυσιδωτή εξάπλωση του βιασμού. Της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για όσους αναγκάστηκαν να την αναζητήσουν μακριά. Και της ήρεμης ποιοτικής καθημερινότητας όσων μόχθησαν να την αποκτήσουν στην Ελλάδα. Πρασίνισε…

* Ένα ρεπορτάζ του TRT που θέλησε να “αποτυπώσει” την κατάσταση στη Λάρισα…