Η αλήθεια του καθένα

Πιστεύω, ολοένα και περισσότερο, ότι, δυστυχώς, με την καθολική εισβολή του κινητού τηλεφώνου στη ζωή μας «η αλήθεια του καθένα» δεν «είναι η ίδια του η ζωή» και «η μεγάλη μοναξιά του» δεν είναι η «βασίλισσα του», όπως υποδεικνύει το τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα που τιτλοδοτεί το σημερινό κείμενο. Η ατομικότητά μου, βέβαια, δε θίγεται σε καμιά περίπτωση, όταν μοιράζομαι τα άγχη της καθημερινότητας με τον Γιάννη, φίλο που απέκτησα στη στάση του λεωφορείου, μια και κάθε πρωί, στις 7.20 ακριβώς, εδώ και δέκα περίπου χρόνια, συναντιόμαστε στο ίδιο σημείο σε ένα άτυπο καθημερινό ραντεβού. Τον Γιάννη, αλλά και ορισμένους άλλους ανθρώπους που συναντώ σχεδόν καθημερινά, αν και δεν με συνδέουν μαζί τους ακλόνητοι δεσμοί φιλίας, τους εμπιστεύομαι, γιατί τους περισσότερους τους συναντώ, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, στη γειτονιά, κυκλοφορούμε στους ίδιους δρόμους, ψωνίζουμε από το ίδιο σούπερ μάρκετ, αγοράζουμε εφημερίδα από το ίδιο περίπτερο, έχουμε μάλιστα την αίσθηση ότι η σχέση εμπιστοσύνης είναι αμοιβαία.

Όταν μπαίνω στο λεωφορείο νιώθω ανάλογη οικειότητα και με αρκετούς από τους επιβάτες με την παρουσία των οποίων έχω εξοικειωθεί από άλλα, προηγούμενα δρομολόγια. Ξέρω πώς ντύνονται, τι δουλειά κάνουν, αναγνωρίζω ακόμη και την ιδιαίτερη χροιά της φωνής τους. Άλλους όμως τους συναντώ για πρώτη φορά. Το πιο αναγνωρίσιμο σημάδι τους είναι, συνήθως, το ring tone που έχουν επιλέξει, το ring tone που, πολλές φορές, είναι δηλωτικό του τι είδους άνθρωποι είναι, τι μουσική ακούν και ποια ομάδα υποστηρίζουν. Η σχέση μου με τους δεύτερους είναι επιφανειακή, δε με συνδέει απολύτως τίποτε. Σφυρίζω αδιάφορα όταν, με το έτσι θέλω, με κάνουν κοινωνό των εργασιακών τους αγωνιών, όταν υπολογίζουν, μιλώντας στο κινητό τους τηλέφωνο, πόσα χρόνια τους απομένουν μέχρι τη σύνταξη, σύμφωνα με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Δεν δίνω δεκάρα για τις οδηγίες που απευθύνει η νύφη προς την πεθερά της, η οποία προσπαθεί μάταια, όπως πληροφορούμαι, να ταΐσει την κρέμα στο μωρό. Δεν μου καίγεται καρφί για τις εκρήξεις θυμού, τους όρκους παντοτινής αγάπης και αμετάκλητης αφοσίωσης που απευθύνονται συχνά από το κινητό τηλέφωνο, δε σχολιάζω τις παντός τύπου δημόσιες κοινοποιήσεις που μπορούν να αφορούν, ακόμη και την φαρμακευτική αγωγή που σύστησε ο θεράπων γιατρός.

Τη βρίσκω όμως αφάνταστα ακούγοντας τις από κινητού τηλεφώνου συνομιλίες που πραγματοποιούνται σε κάθε είδους χώρο αναμονής, σιδηροδρομικούς σταθμούς, αεροδρόμια και τερματικούς σταθμούς λεωφορείων, ακόμη και στο mini bus που μεταφέρει τους επιβάτες από την αίθουσα του αεροδρομίου προς τα αεροσκάφη. Κάθομαι αναπαυτικά, δυνατότητα που δεν έχω πάντοτε εξασφαλισμένη στο αστικό λεωφορείο, και παρακολουθώ, συχνά μαζί με αρκετούς άλλους συνεπιβάτες, επαγγελματικές τηλεφωνικές διενέξεις τρίτων. Έχει τύχει να αγχωθώ περισσότερο από τον άμεσα ενδιαφερόμενο που όφειλε να πάρει κάποια βιαστική απόφαση κάτω από το βραχνά της απογείωσης του αεροπλάνου, χωρίς μάλιστα να έχει τη σύμφωνη γνώμη όλων όσων είχαν παρακολουθήσει, με κάθε δυνατή λεπτομέρεια, την πορεία της συνομιλίας του. Η φαντασία μου οργιάζει όταν κλείνονται τηλεφωνικά ραντεβού, απογοητεύομαι σφόδρα όταν οι συνεπιβάτες μου παραιτούνται οριστικά από την ιδέα ότι θα βρίσκονται εγκαίρως στο προκαθορισμένο ραντεβού τους, νιώθω αλληλέγγυος σε όσους αποκαλύπτονται από τηλεφώνου ως νομοταγείς, συμμερίζομαι καλλιτεχνικές ανησυχίες, συμμετέχω, έστω και νοερά, σε πιθανά ερωτικά πάθη.

Το κινητό τηλέφωνο έχει αναδειχθεί στο απόλυτο φετίχ της τελευταίας δεκαετίας. Τα οικονομικά πακέτα προσφορών που κατέκλυσαν εδώ και καιρό την αγορά εξασφάλισαν προνομιακούς όρους συνομιλίας, ενώ η ανάγκη για άμεση επικοινωνία, σε συνδυασμό με την πρωτοφανή ταχύτητα που διέπει πλέον, σε μόνιμη βάση, την καθημερινότητά μας επέβαλλε την ακατάσχετη χρησιμοποίησή τους. Οι συνδιαλέξεις δεν περιορίζονται πλέον στην επισήμανση των απαραίτητων πληροφοριών αλλά επεκτείνονται και στην κοινοποίηση άλλων, ασήμαντων ή ακόμη και αυστηρά ιδιωτικών που καλό, σε κάθε περίπτωση, θα ήταν, να μην γίνονται αντικείμενο δημόσιας κριτικής και κακόβουλων σχολίων.

Στο πνεύμα αυτό προφανώς κινήθηκαν και οι πολίτες του Λονδίνου που, σε πείσμα της σοφής παροιμίας που υποστηρίζει ότι «Νταλγκάς πολλών μισή παρηγοριά», αποφάσισαν να απαγορεύσουν τη χρήση του κινητού τηλεφώνου στους συρμούς του μετρό, γεγονός που υποδεικνύει ότι η αποστολή του κινητού έχει εκτραπεί πλέον προ πολλού από τη σφαίρα της απόλυτης ανάγκης και αντιμετωπίζεται πλέον σαν μια ενοχλητική συνήθεια.

* Ο τίτλος του κείμενου είναι και τίτλος τραγουδιού του μέγιστου Σωκράτη Μάλαμα, σε στίχους της Φωτεινής Λαμπρίδη, που περιλαμβάνεται στο CD Δρόμοι που κυκλοφορεί από τη LYRA.