Οι άνεργοι δεν κοιτούν τ’ αστέρια

του Γιάννη Τσολακίδη

Εικόνα: Διονύσης Μεταξάς της Light 16

…«όλοι στο βούρκο ζούμε, απλώς κάποιοι κοιτάζουν τ’ αστέρια» Όσκαρ Ουάιλντ

Αγαπημένε μου Όσκαρ, είναι κάποιες κατηγορίες ανθρώπων όπου κανείς δεν κοιτάει τ’ άστρα. Είναι οι άνθρωποι που έχουν το βλέμμα χαμηλά.

Είναι σχεδόν εύκολα αναγνωρίσιμοι μετά από λίγη παρατήρηση. Στο λεωφορείο, στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ στα καφέ. Κυκλοφορούν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, ένεκα … «ελεύθερου ωραρίου», συνήθως βιαστικοί και κάπως σε κάτι συγκεντρωμένοι, το βλέμμα κάτω, στο πλάι, σχεδόν ποτέ στα ίσια, ιδίως ποτέ ψηλά. Τους αναγνωρίζεις από την ευκολία με την οποία δέχονται να κάνουν τις πιο σκληρές ή βαρετές δουλειές του νοικοκυριού, την συγκατάβαση να εκτελέσουν θελήματα.

Τους αναγνωρίζεις ακόμη και από την παρατεταμένη απουσία τους ακριβώς από τα ίδια πράγματα και ασχολίες που άλλοτε είχαν, δεν βγαίνουν το βράδυ σε μια ταβέρνα ή  στα μπαρ, δεν πάν σε συναυλίες ή στο θέατρο ζουν εσώκλειστοι, κρυπτόμενοι.

Οι άνεργοι δεν κοιτούν ψηλά, δεν κοιτούν τα’ αστέρια.

Πριν ακόμη προκύψει η «κρίση», είμαστε μια μεγάλη παρέα σε ταβέρνα, μεσημέρι Κυριακής, αρκετοί άγνωστοι μεταξύ μας και κάποια στιγμή συστηνόμασταν. Όλοι έλεγαν εγώ είμαι αυτό, ο άλλος κάνω εκείνο, όταν ήρθε η σειρά μιας φίλης να πει, χαμογέλασε λίγο, κατεβάζοντας το βλέμμα και απάντησε: «εγώ …δεν είμαι τίποτα». Ένας –δυο γέλασαν, μια άλλη φίλη, φεμινίστρια κάπως παραπάνω, επαναστάτησε, της  είπε «μας πως, μην το λες, είσαι η… τάδε!!!»  Κι εκείνη, πάλι απλώς χαμογέλασε συγκατανευτικά…

Δεν ήταν βέβαια τόσο διαδεδομένη τότε η ανεργία ώστε να απασχολεί πρώτες σελίδες. Και όμως σε αυτή ακριβώς την αίσθηση «του να μην είσαι τίποτα» έχουν βρεθεί πάνω- κάτω 1.500.000 συνάνθρωποί μας σ’ αυτή τη χώρα, των πρωτογενών πλεονασμάτων. Κυρίως στον κυνισμό και τη μισανθρωπία θα πρόσθετα, εκεί κι αν έχει πλεόνασμα το σημερινό ελληνικό κράτος.

Η «ανθρωποφαγία» ανάμεσα στους πολίτες και η χαμηλή, έως μηδενική αυτοεκτίμηση του καθενός αλλά σε τεράστιο μαζικά επίπεδο τείνουν να αποτελούν συστημικά συστατικά της διαχείρισης  «υπηκόων» πια από τις κυβερνητικές εξουσίες στην Ελλάδα και με πειραματόζωο εμάς κατ’ επέκταση σε όλη την επικράτεια της ευρωπαϊκής ένωσης, του λεγόμενου… «πρώτου» ή και «πολιτισμένου» κόσμου.

Οι διαπιστώσεις σκληρές: κατ’ αρχήν ότι οι  κυβερνήσεις – συγκυβερνήσεις με διαβολές και συκοφαντίες μας οδήγησαν σε συλλογική αυτοενοχοποίηση που επέφερε και την ανθρωποφαγία  των αδυνάμων από τους δυνατούς, των συναισθηματικών από τα ρόμποκοπ, των ιδεολόγων από τους καιροσκόπους.  Και καιροσκόποι  είναι οι αδηφάγοι χαμαιλέοντες  παντός καιρού και κόμματος εξουσίας.

Ότι  πέρα από την ξεκάθαρη υπενθύμιση της ταξικής υποταγής και της τυπολατρικής ιεραρχίας, πώς και με πόσο χρόνο καθυστέρηση συναντά ο άνεργος  τη ζωή… Σα να του κάνουν χάρη συμμετέχει στα περισσεύματα και τις εκπτώσεις από  μάρκετ ως θεάματα.   Ότι η αναζήτηση εργασίας έχει μεταβληθεί σε μια συνεχή παραδοχή του «ξέρω ποιος είστε εσείς, κύριε κι εγώ δεν είμαι τίποτα»!!!

Διαπιστώσεις που γίνονται σκληρότερες και προϊδεάζουν ζοφερό μέλλον καθώς στρεφόμαστε στις αντιδράσεις και τις τάσεις των νέων ανθρώπων, των παιδιών μας.

Παρατηρείται έντονο το φαινόμενο οι νέοι, όσοι κουβαλάνε ακόμη φρεσκάδα και ομορφιά της νιότης τους, να αδυνατούν να συνυπάρξουν τόσο με την μαραμένη κουλτούρα του παρελθόντος μας , όσο και με τις στενές προοπτικές του τοπικού αύριο. Πολλοί επιλέγουν να αποφεύγουν και να ξεφεύγουν, επιχειρούν καριέρα στο εξωτερικό, ταξιδεύουν  ή χάνονται…

Και τέλος, ανάμεσα στους νέους που παραμένουν, όσοι εξελίσσονται πολιτικά, γίνονται περίπου…  ζόμπι των πολιτικών  που θάψαμε,  αριβίστες  και αναρριχησίες στην εξουσία, χωρίς όνειρα, απλώς  επιθυμώντας να ξεμπερδεύουν με το παλιό,  ανεξαίρετα  όλους τους … «μεγάλους»,  όπως ο Δίας με τον Κρόνο.

Γι’ αυτό σου λέω, αγαπημένε μου Όσκαρ, κανείς δεν σηκώνει τα μάτια ψηλά…

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.