Η Αντιγόνη εναντίον όλων

της Λίας Καραμπατέα

Η Αντιγόνη, αποτελεί τον τρόπο του Σοφοκλή να εκφράσει τη δυσαρέσκεια και τις σκέψεις του πάνω σε διαχρονικά ζητήματα που αφορούν την εξουσία, με την ενίοτε αλαζονική αυθαιρεσία όσων την ασκούν. Όταν ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, γιοι του σκοτωμένου Οιδίποδα, σκοτώνονται, ο Κρέοντας ενταφιάζει με τιμές τον Ετεοκλή, αφήνει όμως άταφο τον Πολυνείκη κρίνοντάς τον ως προδότη της πατρίδας του, και διατάσσοντας να μην παραβεί κανένας την απόφασή του. Η Αντιγόνη τότε, αδερφή και των δυο, επαναστατεί τόσο απέναντι στον Κρέοντα θεωρώντας πως αυτός είναι που διαπράττει τη μέγιστη ασέβεια, όσο και απέναντι στην Ισμήνη, την τέταρτή τους αδερφή, για την υποχωρητικότητα και δειλία της. Θάβει κρυφά τον Πολυνείκη, ο Κρέοντας το μαθαίνει και την καταδικάζει σε θάνατο, όμως πολύ σύντομα το πληρώνει με μεγαλύτερο δικό του θρήνο.

Η παράσταση ανέβηκε σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη με κείμενα μετάφρασης της Παναγιώτας Πανταζή. Πρόκειται για μια προσπάθεια επικοινωνίας συναισθημάτων με το κοινό, με αμιγώς θεατρικό τρόπο, χωρίς πεπατημένες κινήσεις εμπορικής φύσης. Σκηνικά και κοστούμια (Παναγιώτα Κοκκορού) χωρίς περιττές υπερβολές και με έξυπνη αξιοποίησή τους στην κίνηση των ηθοποιών, αλλά και μια δυνατά συγκινησιακή μουσική υπόκρουση (Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος, Σχεδιασμός ήχου: Γιάννης Λαμπρόπουλος) που συνόδευε άψογα ακόμη και τους διαλόγους όπου χρειαζόταν, αποτελούν δύο από τα διθυραμβικά σχόλια της παράστασης.

Ερμηνευτικά, η εικόνα που αποτυπώθηκε συνολικά στο κοινό, θα χαρακτηριζόταν πιθανότατα διττή. Ο χορός υπηρέτησε τον ρόλο του προμηνύοντας και επεξηγώντας όπως συμβαίνει πάντα. Η επιλογή του Νικήτα Τσακίρογλου για τον ρόλο του Κρέοντα ήταν κάτι περισσότερο από ιδανική, όσο ταιριαστή και η Ιωάννα Παππά πλάι του, σαν Αντιγόνη. Ο Σταύρος Ζαλμάς θα ήταν η επόμενη άξια λόγου εμφάνιση στην παράσταση. Χωρίς κάποιο ψεγάδι συνολικά στις ερμηνείες όλων των ηθοποιών, το οποίο αποτελεί αναμφισβήτητα επιτυχία του έργου, ταυτόχρονα, δεν υπήρξε κάποια πιο χαρακτηριστικά ξεχωριστή ή συναισθηματικά ιδιαίτερη στιγμή τραγικής αποκορύφωσης.

Το κατάμεστο θέατρο εν τέλει, χειροκρότησε με θέρμη τους συντελεστές, ένδειξη πως μάλλον υπερίσχυσε η πρώτη σκέψη.

Περισσότερα για την παράσταση εδώ