Η απομάγευση του θέρους

Δεν νομίζω ότι υπάρχει εποχή που να έχει τόσες πολλές ονειρικές αναφορές, που να μην έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητο τόσων πολλών ανθρώπων ως η εποχή της απόλαυσης, που να μην συμπεριλαμβάνεται στα άλμπουμ της μνήμης κάθε ηλικίας ως το καταφύγιο της παρηγοριάς στα δύσκολα. Αχ, το καλοκαιράκι…

Φέτος κάτι έχει αλλάξει ξαφνικά. H βιωματική αντίληψη, στα όρια Αποκάλυψης, των δραματικών επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης, ένας δρόμος προς την Κόλαση χωρίς κανενός είδους υπερβολής, δημιουργεί μια συλλογική αποστροφή, από το συλλογικό μας μυθοποιημένο Καλοκαίρι. Τουλάχιστον αυτό του ευρωπαϊκού νότου που είναι σύμβολο παγκόσμιο. Ποθητό.

Το βλέπεις σε όλους τριγύρω, το ακούς διαρκώς από τους ειδικούς στην τηλεόραση, πέφτεις θέλοντας και μη σε χιλιάδες δραματικές εικόνες με φλόγες και ρεκόρ, με διαπιστώσεις που κυριαρχούν στα σόσιαλ, αλλά και ακόμα και να αποφεύγεις την πληροφορία, φτάνει να δεις πως αντιδρά το σώμα σώμα σου σε αυτή την εξαντλητική θερμική καταπόνηση.

Κάθε μαγικό στοιχείο του θέρους που βρίσκονταν εγγεγραμμένο στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου λες και ξεφλουδίστηκε, κιτρίνισε σαν παλιά φωτογραφία, χάθηκε σε ένα αβέβαιο παρελθόν που θυμίζει τις σκηνές μνήμης του Gattaca. Σέπια κόντρα σε ένα γκρίζο μέλλον.

H ακεφιά του φετινού καλοκαιριού οφείλεται αποκλειστικά σε μια αιτία. Στην απομάγευση του, στην απώλεια των ψευδαισθήσεων που φέρνει πάντα μαζί του.

Το θέρος, ο τόπος της υπαίθριας συνάντησης με τον άλλον ως παρηγοριά έχει τελειώσει. Δυστυχώς βίαια και οριστικά. Το φετινό καλοκαίρι λειτουργεί σαν ένα σοκ, σαν προάγγελος ενός δυστοπικού μέλλοντος που δεν είναι πια κάπου μακριά. Είναι αύριο.