Η χρονιά του αφανισμού

του Χρήστου Γιαννούλη

Ένα χρόνο μετά και το μόνο που δεν επιθυμώ είναι να συμμετάσχω κατά κανένα τρόπο σε μνημόσυνο ή συλλογή φορτίσεων και συναισθημάτων. Ο καθένας από εμάς έχει κρατήσει από εκείνη την ημέρα και για πάντα, την ΕΡΤ που ήθελε να κρατήσει.

Σε μία χώρα που βρίθει ατομικών και συλλογικών δραμάτων, πόνου απελπισίας και αγωνίας, θεωρώ εγωιστικό να μείνω στην διάσταση που μας αφορά ως εργαζόμενους, αδιευκρίνιστα ακόμη απολυμένους, κατασυκοφαντημένους και προδομένους εκ των έσω.

Το κλείσιμο της ΕΡΤ όμως και ο αφανισμός της ΕΡΤ3 που αποδίδεται και ως ευθύνη σε εργαζόμενους και τους εκπροσώπους τους (για το χυδαίο αυτοματισμό τους αποκαλούν συνδικαλιστές) ήταν και παραμένει πληγή της Δημοκρατίας που ανοίχτηκε από την Νέα Δημοκρατία. Με φυσικό και πρόθυμο ακόλουθο το ΠΑΣΟΚ που έτεινε κλάδο ελιάς στον κυβερνητικό του εταίρο. Πρόθυμα, Αβίαστα και με περίσσια υποτέλεια. Προσέφερε μάλιστα και ως κυβερνώσα δεξιοαριστερά, ένα πολύτιμο κλαδί από την ελιά του, τον μέχρι πρότινος υφυπουργό Δημόσιας Ραδιοτηλεοπτικής προπαγάνδας, Παντελή Καψή. Αυτό το παγκόσμια μοναδικό φαινόμενο, να υπάρχει υπουργός για να σταματήσει η διασύνδεση της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης με τους υπουργούς.

Κάποιο παιδικό τραύμα, σχετιζόμενο με τον μήνα Ιούνιο, πρέπει να έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στον σημερινό πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Κάθε Ιούνη, κάτι θέλει να κλείνει ανορθόδοξα. Πέρυσι την ΕΡΤ, φέτος την Βουλή. Και πάντα θέλει να πληγώνει την Δημοκρατία, με όχημα την Νέα Δημοκρατία που κρατά με νύχια και με δόντια για να μην ενσωματωθεί στους συνομιλητές του στενού του φίλου Μπαλτάκου.

Και όταν σε ενδιαφέρει μόνο η Νέα Δημοκρατία ως φέουδο για το οποίο έχυσε τόνους ιδρώτα και προσπάθειας να την κατακτήσεις από την πίσω πόρτα, έ ας πάει στα κομμάτια η Δημοκρατία. Για αυτή τη δόλια ας σκεφτούν άλλοι.

Με πρόσχημα τα εσωτερικά προβλήματα της ΕΡΤ, τις αδυναμίες και τις παθογένειες που δημιουργούσαν κυρίως οι στενές σχέσεις της κεντρικής εξουσίας με τους αγαπητικούς της εντός ΕΡΤ, θόλωσε σχετικά γρήγορα το τι σηματοδότησε ο αυταρχισμός και η μέθοδος που επιλέχθηκε να κλείσει η ΕΡΤ.

Θλιβεροί και ατάλαντοι ηθοποιοί όπως ο Κεδίκογλου, ο Καψής και όσοι τους ακολουθούν ακόμη στην ψυχρολογική τους παραφροσύνη (το έγκλημα έγινε ας πάμε παρακάτω),  δεν θα εξηγήσουν ποτέ, την αμηχανία που δημιούργησαν ακόμη και σε συντηρητικούς πολίτες που θα ήθελαν μερικές χιλιάδες εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα στο δρόμο, αλλά όχι ΜΑΥΡΟ στις 11 το βράδυ και όχι το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Και αν τώρα έμαθαν τι κουμάσι ήταν ο  Μπαλτάκος ως εμπνευστής και εισηγητής του ΜΑΥΡΟΥ, δεν απόμειώνεται  η πολιτική ευθύνη των Σαμαρά Βενιζέλου που επέμεναν σε ένα λάθος, πληγή στο σώμα της δημοκρατικής συνείδησης αυτής της χώρας.

Για όλα τα υπόλοιπα, την αξία των δημόσιων υποδομών, την ενημέρωση, τον Πολιτισμό, τα πρότυπα ενός δημόσιου Ραδιοτηλεοπτικού Φορέα σε αντιστοίχιση με την ευτέλεια της ιδιωτικής τηλεόρασης, τα ολιγοπώλια που δημιουργούνται, τις πελατειακές σχέσεις που αποθεώνονται καθημερινά στα μορφώματα που δημιουργήθηκαν και τις πληγές στον κορμό των εργαζομένων της ΕΡΤ, ο χρόνος ήδη λειτουργεί υπέρ του δικαίου και της λογικής. Είναι αναπόφευκτη εξέλιξη όπως και ο ιστορικός του μέλλοντος που θα κρίνει εν ψυχρώ το τι και γιατί συνέβη. Παρά το γεγονός ότι νοιώθω ακόμη οργισμένος για όσα συνέβησαν το απόγευμα της 11ης Ιουνίου 2013, έχω πειστεί με μπετοναρισμένη βεβαιότητα ότι σε μία μεγάλη παγίδα δεν πρέπει να πέσουμε. Στην παγίδα που στήνεται τα τελευταία χρόνια με δεξιοτεχνία και επαγγελματισμό. Από όλες τις συντηρητικές και σκοταδιστικές πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου. Να κυριαρχήσει το μίσος και ο φόβος, για να μπορούν να χειραγωγούν πολύ πιο εύκολα τις εξελίξεις. Σε αυτή την παγίδα δεν θέλω να πέσω. Τους λυπάμαι αλλά δεν τους μισώ ούτε τους φοβάμαι.

*Ο Χρήστος Γιαννούλης εργάστηκε στην ΕΡΤ3 ως δημοσιογράφος.