Η διαρκής αλαζονεία

Μοιάζει τόσο τραγικό και συνάμα τόσο τραγελαφικό.  Να επαληθεύεται διαρκώς η αίσθηση πουν έχουν κάποιοι άνθρωποι ότι ανήκουν στο χώρο του απυρόβλητου ενώ στο τέλος πέφτουν με κρότο. Στο σκαλί εκείνο που διαχωρίζει τους κοινούς θνητούς από αυτούς που γεννήθηκαν ξεχωριστοί. Που δεν φοβούνται ποτέ ότι κάτι μπορεί να τους αγγίξει. Να διεμβολίσει το φαινομενικά άθραυστο περίβλημα που τους περιβάλλει. Και όμως έρχεται μια μέραα σαν τη χθεσινή να αποδείξει ότι ακόμα και οι βασιλιάδες εν τέλει είναι γυμνοί. 

Πως όσες οι μάσκες εκσυγχρονισμού και αν φορεθούν, όσα αργύρια και αν έχουν ξοδευτεί για να χτίσουν προφίλ από πρόθυμους αυλικούς δεν θα καταστεί ποτέ στα αλήθεια εφικτό να κρυφτεί η ρωγμή στον καθρέφτη που αν σκύψεις πάνω της θα δεις το αληθινό πρόσωπο μιας εξουσίας που με κάθε τρόπο, θεμιτό ή αθέμιτο φυλά τα λάφυρα μιας ζωής. Γιατί τα χούγια δεν κόβονται. 

Η χθεσινή μέρα είναι μια μέρα που πήρε και σήκωσε βεβαιότητες και πλάνες. Το σύστημα δεν θα καθίσει ήσυχο να αποδεχτεί τους τριγμούς. Δική μας δουλειά, των δημοσιογράφων και της δικαιοσύνης, αυτής που δεν φοβάται είναι να γίνει η ρωγμή παράθυρο. Να φανεί όλο το κάδρο των σκοταδιών που επιδέξια μας κρύβουν.