Η δύναμη της αφαίρεσης

Του Γιώργου Τούλα 

Πριν λίγες μέρες σε μια παραλία της Ιθάκης άκουσα δίπλα μου μια συνηθισμένη ατάκα, μια καθημερινή φράση που λέχθηκε όμως με έναν τρόπο που τη σκέφτομαι μέρες. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κατέβηκε στην ακτή για να κολυμπήσει. Άπλωσαν προσεκτικά τις πετσέτες τους, η γυναίκα έβαλε μικρές πέτρες στις απολήξεις μην τυχόν σηκώσει κανένα αεράκι, ο άντρας άνοιξε μια βαθιά τρύπα για την ομπρέλα τους, τη στερέωσε με προσοχή, ξεντύθηκαν και δίπλωσαν οι δυο τους τα ρούχα τους καλύτερα και από τις πωλήτριες των καταστημάτων, βούτηξαν σχεδόν ευθύς αμέσως, κολύμπησαν μισή ώρα ακριβώς με το ρολόι, βγήκαν και κάθισαν στην άμμο.

Οι κουβέντες τους λιγοστές και καθημερινές. “Θέλεις να σου βάλω λίγο λάδι στην πλάτη;”, της είπε εκείνος με ένα τόνο αγάπης που σπάνια συναντάς. “Αν έχεις την καλοσύνη”, απάντησε η γυναίκα. Μετά σώπασαν για ώρα. Χτύπησε το τηλέφωνο του άνδρα, κάποιο λάθος πρέπει να έχετε κάνει τους είπε, η γυναίκα χαμογέλασε, ποιος να ήταν άλλωστε μεσημεριάτικα, του είπε;

Στην ησυχία του Αετού ακούγονταν όλα. “Έχουμε τίποτε για φαγητό;”, τη ρώτησε κάποια στιγμή. “Υπάρχει μια μερίδα γεμιστά από προχτές και αν θες να σου ζεστάνω και λίγο κοτόπουλο. Έλεγα να κάνουμε και μια ωραία σαλάτα”. “Μια χαρά θα είναι”, της είπε εκείνος. Το γεύμα εκείνο ακούστηκε από τα ωραιότερα που θα μπορούσε να φανταστεί άνθρωπος. Η γυναίκα σε κάθε της λέξη είχε τόση αφοσίωση, τόση έγνοια και αγάπη που θα χόρταινε και στο άκουσμα τους ένα ασκέρι πεινασμένων. Μια ωραία σαλάτα. Ο θησαυρός του κόσμου όλου.

Ο άνδρας αποτραβήχτηκε κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου, του μοναδικού της ακτής και αποκοιμήθηκε για λίγη ώρα. Εκείνη κοίταζε μια τη θάλασσα, μια γυρνούσε και τον κοιτούσε. Στο ενδιάμεσο ψευτοδιάβαζε ένα βιβλίο που κρατούσε στο χέρι.

Δεν σταμάτησα να τους παρατηρώ όση ώρα ήταν εκεί. Ακόμα και όταν σηκώθηκαν να φύγουν με τις ίδιες ιεροτελεστικές κινήσεις. Φορώντας τα ρούχα τους, διπλώνοντας τις πετσέτες τους, τινάζοντας την άμμο. Και απομακρυνόμενοι χέρι χέρι, για να μη γλιστρήσει κανείς άφησαν πίσω στην παραλία λίγη από την ευλογία μιας αιώνιας αγάπης, που η λιτότητά της εκείνο το μεσημέρι έμοιαζε με εξίσωση μαθηματικών. Ένα και ένα κάνουν μερικές φορές την απόλυτη τελειότητα. Και όλα τα υπόλοιπα να περισσεύουν.