Οι εκδρομές με τα περιαστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ

Λέξεις-εικόνα: Ελένη Βράκα

Την προηγούμενη βδομάδα πήγα για δουλειά στα Βασιλικά. Δεν έχω αυτοκίνητο, οπότε το λεωφορείο είναι ο μόνος τρόπος μετακίνησης εκτός πόλης. Πήρα 2 λεωφορεία στον πηγαιμό  και άλλα 2 στον γυρισμό  και πόρτα πόρτα έκανα κάτι περισσότερο από 4 ώρες για μια ώρα δουλειάς εκεί … Είχα βέβαια προετοιμαστεί για το μακρινό ταξίδι με μια εφημερίδα και το βιβλίο μου.  Ένα άρθρο πρόλαβα να διαβάσω και αμέσως  μετά ζαλίστηκα με τα ταρακουνήματα του λεωφορείου και έκλεισα τα μάτια μου για να συνέλθω. Τότε άκουσα δίπλα μου μια απαλή χαρούμενη φωνή να μου λέει, “είσαι καλά; έχασες λίγο το χρώμα σου.” Άνοιξα τα μάτια μου και είδα 2 γαλανά μάτια να με περιεργάζονται. Ο συμπαθής κύριος που καθόταν δίπλα μου έσπευσε να με συμβουλέψει να παίρνω και καμιά δραμαμίνη πριν  ανέβω στο λεωφορείο. Μετά από λίγο, που αισθάνθηκα καλύτερα, ανοίξαμε κανονική κουβέντα. Μοιράστηκα μαζί του τις σκέψεις μου για την διαδρομή. “Αν είχε ένα τρένο-προαστιακό να συνδέει τη Σαλονίκη με τα πέριξ προάστια και κοντινά χωριά, ανατολικά και δυτικά, γιατί όχι και με τη Χαλκιδική, δεν θα χάναμε τόσο χρόνο. Πόσο μάλλον που δεν κατάφερα ούτε να διαβάσω”.

Τότε ο κύριος Γιάννης με ξάφνιασε με την απάντηση του. “Α εμένα μ’ αρέσει το λεωφορείο, πάω τακτικά μέσα στην εβδομάδα εκδρομές με τα αστικά”.

Και έτσι ξεκίνησα να τον ρωτώ κι εκείνος να μου αφηγείται την ιστορία του. Ήταν 85 ετών -δεν τον έκανες με τίποτα πάνω από 75 καθώς ήταν ευθυτενής λεπτός και γελαστός-, συνταξιούχος ταχυδρομικός, παντρεμένος με 2 παιδιά, μια κόρη και ένα γιο, δικηγόρος και γιατρός που παντρεύτηκαν αντίστοιχα δικηγόρο και γιατρό -τακτοποιημένοι όλοι. Η γυναίκα του, καλός και ήρεμος  χαρακτήρας, ετοίμαζε το μεσημεριανό όταν εκείνος, τα πρωινά, έκανε τις μικρές ή μεγαλύτερες αποδράσεις του με τα αστικά.

Κάποτε, καθώς μένει ανατολικά, έκανε μεγάλες βόλτες στην παραλία. Τα τελευταία 2 χρόνια, όμως, λόγω σοβαρού προβλήματος στον αυχένα που επηρεάζει την κινητικότητα στα χέρια του και μειώνει γενικά την αντοχή του, κάνει μόνο μικρούς περιπάτους και προτιμά τις εκδρομές με τα αστικά. Τότε πρόσεξα τα χεριά του. Τα δάχτυλά του ήταν διπλωμένα προς τα μέσα και με πολλή δυσκολία τα άνοιγε. Μου εξήγησε πως δεν μπορεί πια να τα χρησιμοποιεί και πως η γυναίκα του πλέον τον βοηθά να ντυθεί καθώς και ό,τι άλλο χρειαστεί.

”Έτσι οι βόλτες μου τώρα γίνονται με τον τρόπο αυτό και περνώ ευχάριστα την ώρα μου. Και όταν το σκαλί του αστικού είναι από τα παλιά, τα πιο ψηλά, τότε με βοηθάει κάποιος συνεπιβάτης ν’ανέβω”.

Οι εξορμήσεις του φτάνουν μέχρι τα Μάλγαρα, δυτικά και μέχρι Μηχανιώνα, Περαία, Βασιλικά κλπ, ανατολικά. “Μ’ αρέσουν τα ωραία μεγάλα σπίτια που βλέπω στη διαδρομή και τα τοπία που διαδέχονται το ένα το άλλο ” μου είπε και πρόσθεσε “Μ’ αρέσει πολύ και η μουσική και πάντα παρακολουθώ τις ειδήσεις στα περισσότερα κανάλια”.

Λίγη ώρα και πολλή κουβέντα μετά, μου είπε λίγο πριν φτάσουμε,”..μου φαίνεται θα σε παρασύρω και σένα σε αποδράσεις με τα αστικά” και χαμογέλασε. Μου έφτιαξε την διάθεση με την ζωντάνια και την όρεξη του για ζωή. Που δεν το έβαζε κάτω και βρήκε τρόπο να βγαίνει από το σπίτι του και να “ταξιδεύει” μόνος του. Αν φτάσω τα χρόνια του θα ήθελα να έχω το κέφι του και την αστείρευτη διάθεσή του για ζωή.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.