Η Ελευθερία Παπαδαντωνάκη… Aυτή, η Φλέρυ …
H Φλέρυ … «που χάθηκε μες στα μονοπάτια του μυαλού της»…
Δεν έχω ακούσει τον πρώτο της δίσκο, σπάνιος, ανεύρετος λένε, πια: «Fleury: The isles of Greece». Γεννήθηκε στην Αθήνα ή στην Κρήτη; Κάποιοι θα ξέρουν, όμως τι σημασία έχει για τα πλάσματα αυτά που γεννιούνται μια φορά και υπάρχουν για όλους και παντού και πάντα…
Αμερική, Νέα Υόρκη, η νεαρή που αγαπάει τις τέχνες και την υποκριτική, η σπουδαγμένη ιστορία και φιλολογία τραγουδάει, παίζει στο θέατρο, ως και την Μελίνα αντικατέστησε μια βραδιά, στο «Ilya darling» του Ζυλ Ντασέν. Τραγουδάει από δημοτικά ως βραζιλιάνικα.
Εκεί την γνώρισε ο Χατζιδάκις, στη Νέα Υόρκη να τραγουδά στο πρόγραμμα «Jacques Brel is Alive and Well and Living in Paris», … αντικαθιστώντας (πάλι!!!) την ασθενή, κύρια τραγουδίστρια, εκεί, τόσο νέα ακόμη, τόσο ευτυχής και πολλά υποσχόμενη, ταυτόχρονα τόσο- μάλλον ακόμη εν αγνοία της- σημαδεμένη από την πληθωρική της ύπαρξη. Φοβερό, νομίζω να μη χωράς τον εαυτό σου, να ξεχειλίζει, να εκτινάσσεται ο εαυτός σου πέρα από όσο αντέχει ο άνθρωπος, πόσο μάλλον ο εαυτός σου…
Μεγάλος Ερωτικός και Λειτουργικά, Χωρίον Ο Πόθος, Γειτονιές του φεγγαριού, Καπετάν Μιχάλης, Κύκλος του CNS. Και λίγο με Τερμίτες. Και Νυχτερινή Δοκιμασία με τον Ηλία Λιούγκο. Και «12 Τραγούδια του Γιώργου Ποταμιάνου» Συμμετοχή και σε κάποιες ταινίες. Αυτά. Μετά έφυγε αλλού. Ή μάλλον δεν ξέφυγε ποτέ από τους δαίμονες που την βασάνιζαν από παιδί, αντίθετα παραδόθηκε απόλυτα σ’ αυτούς…
Η Γαλάνη την κρατούσε από το χέρι στην τελευταία της συναυλία, το 1985, φοβόταν, πήγε να βγει στη σκηνή, είδε τον κόσμο, τρόμαξε, το έβαλε στα πόδια, την πήραν στο κατόπι την ξανάφεραν στα φώτα μπροστά να τραγουδήσει, αυτή η μάγισσα, αυτή η τρελή του φεγγαριού, ήταν ανυπεράσπιστη στην κόντρα με το μεγαλείο του ταλέντου της.
Πέρασαν 15 χρόνια από το θάνατό της. Γιατί μας συγκινεί στο πέρασμα του χρόνου όλο και περισσότερο αυτή η γυναίκα; Γιατί πυκνώνουν αντί να σβήνουν οι αναφορές και τα αφιερώματα, οι συναυλίες, τα ντοκιμαντέρ, τα βιβλία, για το σύντομο δραματικό πέρασμα από τη ζωή μας αυτής της λίγο δισκογραφημένης κι ακόμη λιγότερο συναυλιακής τραγουδίστριας;
Υποθέτω πάντως, γιατί…
Φλέρυ λένε την απόλυτη Δοκιμασία, τη μονομαχία με τα στοιχειωμένα σου «μήπως, αν, θέλω, φοβάμαι», όπως λέμε Μοίρα, Δόξα, Μοναξιά, Θάνατος…
Φλέρυ… λένε την απόλυτη Ομορφιά, όπως λέμε κόκκινο κρασί, ή μαύρη σοκολάτα ή Πανσέληνος μες στην ανέφελη νύχτα, όπως λέμε Έρωτας, Αρμονία, Χάρισμα, Ζωή…
