Η επανάσταση των αθώων

Τους τσάκισαν. Ξανά και ξανά και με κάθε τρόπο. Τους εξαπάτησαν. Με ελπίδες ψεύτικες. Τους εξουθένωσαν. Με το δίκιο τους, τους πνίξανε. Με το δίκιο τους που ήταν άδικο. Τους ληστέψανε. Την αναπνοή τους ληστέψανε. Τα παιδιά και τους γονείς. Τους διώξανε από τα σπίτια τους. Από τη χώρα, τους διώξανε. Τους κατηγόρησαν. Ότι αυτοί φταίνε. Ότι ήταν συνένοχοι. Τους τρομοκράτησαν. Σκοτώσανε το γείτονα. Τη γυναίκα. Μέρα μεσημέρι ενώ γύριζε σπίτι. Τους χτυπήσανε με όλη τους τη δύναμη. Τους στείλανε στις εντατικές. Τους διαιρέσανε. Τους βάλανε να βρίζονται. Ο ένας τον άλλο, με μίσος. Να το εννοούνε. Τους εξευτέλισαν. Με κόλπα. Με τους γυάλινους. Τους ψεύτικους. Τους εξαγορασμένους. Με τους ανθρώπους με τα γυάλινα μάτια. Μέσω της επανάληψης. Ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια. Τους πείσανε ότι εκείνοι ήταν υπεύθυνοι. Αυτοί που η κάθε μέρα ήταν πιο δύσκολη από την προηγούμενη. Που ο μισθός κι η σύνταξη έφτανε ίσα να ζήσεις. Και πιο πολύ έφτανε να πεθάνεις. Ότι έφταιγαν αυτοί. Που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Αυτοί. Που κάθε μέρα έμοιαζε με σταγόνα κινέζικη. Αυτοί , που τις αποφάσεις τις έπαιρναν πάντα οι άλλοι. Τους τσάκισαν. Ξανά και ξανά και με κάθε τρόπο.

Μέχρι που το ποτήρι ξεχείλισε. Κι είπανε ως εδώ. Είπανε Αγανακτήσαμε. Και γεμίσανε τις πλατείες. Αυτοί. Που θύμωσαν με το σκοτάδι. Μέσα κι έξω τους. Καθημερινοί άνθρωποι, σπουδαίοι. Που έκαναν το θυμό τους, αντίληψη. Κι αντί να σπάσουν, δημιουργούν. Έξυπνοι άνθρωποι. Τετραπέρατοι. Που λένε αλήθεια όταν λένε ότι ψάχνουν, μετά από καιρό, να βρουν τη φωνή τους. Να μάθουν να μιλάνε και να μάθουν να ακούνε. Σπουδαίοι άνθρωποι. Ευγενικοί. Που δεν καταδέχονται να πέσουν στο επίπεδο των άλλων, αυτών που από τα βάθη του συστήματος, από τις επίπεδες επιφάνειες (οι γυάλινοι, οι εξαγορασμένοι), από τα βάθη του μηδέν τους αναζητούν τρόπο να τους παρασύρουν. Στο τίποτα αλλά όχι. Αντιστέκονται. Γιατί ξέρουν ότι έχουν το φως με το μέρος τους. Ξέρουν ότι ο μόνος τρόπος να νικήσουν είναι να κάνουν το αντίθετο από τους άλλους. Να μην τσακίσουν, να μην εξαπατήσουν, να μην διαιρέσουν, να μη δολοφονήσουν, να μην εξουθενώσουν. Ξέρουν ότι πάλι (πάλι) πρέπει να αντέξουν. Τη χυδαιότητα αλλά αντέχουν. Αυτοί. Χρόνια τώρα, αρκούνται στα ελάχιστα. Και κάνουν υπομονή. Έχουν ποιότητα αυτοί οι άνθρωποι. Κι όσο και να προσπαθήσουν να τους λερώσουν οι άλλοι, δεν μπορούν. Τίποτα δεν θα καταφέρουν. Γιατί Αυτοί είναι αθώοι.