Οι εργαζόμενοι του ΜΕΤΡΟ θυσιάζονται

Του Γιώργου Τούλα 

Στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας του το σταματημένο έργο του Μετρό της πόλης θυσιάζει από ότι φαίνεται τους εργαζόμενους καθώς από τα αρχαία χρόνια λίγο ανθρώπινο αίμα πάνω στα έργα που δεν προχωρούσαν εξιλέωναν τους θεούς, τους γλύκαιναν και τους έκαναν να δώσουν τη συγκατάθεση τους να φυσήξει ούριος άνεμος ώστε το έργο να προχωρήσει. O εργολάβος να πάρει αυτά που ζητά και να απλωθούν λαμαρίνες και όπου δεν απλώθηκαν, γιατί υπάρχουν σταθμοί που δεν ξεκίνησαν και περιοχές της πόλης που δεν υποφέρουν ακόμα από εγκατάλειψη πίσω από σταματημένα εργοτάξια. Η έννοια της τιμωρίας είναι άγνωστη στην Ελλάδα εξάλλου, ποιος θυμάται το Λαλιώτη, το Σουφλιά, το Μαγκριώτη και όποιον άλλο έχει υποσχεθεί ότι η πόλη θα είχε ΜΕΤΡΟ τελειωμένο και το καλύτερο μετρό στην Ευρώπη; Η μνήμη έχει θεόκοντα ποδάρια.

Σήμερα μαθαίνουμε ότι 349 εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ θα πάνε σπίτια τους, απολύονται λέει, κάποιος πρέπει να πληρώσει το παζάρι των χρημάτων, συνήθως ο πιο αδύναμος κρίκος, ο εργολάβος μοιάζει ανένδοτος στις διεκδικήσεις του, θα αποχωρήσει λέει, ενώ όλοι ξέρουμε πως δεν θα αποχωρήσει, αλλά θα πάρει τα εκατομμύρια που διεκδικεί, η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ αμέτοχη παρακολουθεί τα όσα γίνονται, η πόλη βουλιάζει μέρα με τη μέρα, χωρίς κάνεις να ξεσηκώνεται, οι υποψήφιοι βουλευτές της δεν ανοίγουν καμία συζήτηση περί του θέματος προεκλογικά, ποιος τρελός θα δεσμευόταν για κάτι που δεν πρόκειται να λυθεί;

Η μεγάλη μου απορία είναι μια: Σε οποιαδήποτε πόλη του κόσμου αν συνέβαινε τέτοιος εμπαιγμός, τέτοια καταστροφή μιας ολόκληρης πόλης, τέτοια σπατάλη δημοσίου χρήματος χωρίς τέλος θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν. Εδώ πως είμαστε τόσο cool; Τι μας βάζουν στο γάλα μας το πρωί και δεν αντιδρούμε;

Θα μου το θυμηθείτε ότι στο τέλος, όταν θα κλείσουν τα λαγούμια και το έργο θα ακυρωθεί ο εργολάβος θα πάρει και την αποζημίωση του κανονικά.