Η φώτιση

Λέξεις: Παναγιώτης Μιχαλόπουλος

Βρίσκεσαι στην γεμάτη εκκλησία και ξαφνικά ακούς ήχο από κλήση viber. Στην αρχή κανένας δεν δίνει σημασία. Στη συνέχεια κάποιοι αρχίζουν να ενοχλούνται. Όλοι; Όχι βέβαια! Όλοι εκτός από τη γιαγιά της οποίας η τσάντα «βροντάει». Κάποια στιγμή, αυτός που καλεί, κουράζεται και το κλείνει και έτσι επανέρχεται η ηρεμία.

Είναι η στιγμή που έτερη γιαγιά επιλέγει να ανοίξει το δικό της το smart το phone και να αρχίσει να παίρνει πλάνα. Πρώτα τον παπά, ύστερα το στολισμένο τραπέζι με τον αγιασμό. Δεν της αρκεί όμως αυτό. Αποφασίζει να κάνει και βιντεοκλήση! Γιατί τι να την κάνεις την λειτουργία άμα δεν την μοιράζεσαι. Στο άλλο μισό της οθόνης εμφανίζεται η φίλη της η οποία μεγαλοφώνως, εις επήκοον όλων μας, σχολιάζει όσα βλέπει. Η δικιά μας κάνει μεγάλους σταυρούς, on camera, και ευτυχώς κάποια στιγμή χαμηλώνει τη φωνή και έτσι σταματάμε να ακούμε τη φίλη. Ο ιερέας ψύχραιμος δεν της έχει ρίξει τον σταυρό στο κεφάλι. Μόνο, όταν εκείνος, αρχίσει να ραίνει τους πιστούς με τον αγιασμό, κάνοντας κινήσεις ραβέρσας που θα ζήλευε και ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ στα νιάτα του, εκείνη σπεύδει να προφυλάξει το πολύτιμο smart phone, που προφανώς δεν είναι αδιάβροχο.

Στα άλλα νέα της ημέρας, ο νέος Δεσπότης της Θεσσαλονίκης, αποφάσισε να αλλάξει τον τόπο ρίψεις του Τιμίου Σταυρού. Η επιλογή σχολιάστηκε ευμενώς από το Χριστεπώνυμο πλήθος που πλέον παρακολουθεί την όμορφη τελετή με άνεση.

Φέτος τον Σταυρό έπιασε ένας νεαρός ο οποίος αφιέρωσε την επιτυχία του στην οικογένεια του και στην κοπέλα του που ονομάζεται Έλενα. Ευχήθηκε υγεία και ευτυχία στους παρευρισκόμενους και να πάρει ο ΠΑΟΚ το Conference League! Αυτός ο λαός, του ΠΑΟΚ, δεν θα σταματήσει ποτέ να με ξαφνιάζει. Έχει στις τάξεις του από δολοφόνους με δρεπάνια και θαυμαστές τους, μέχρι παιδιά σαν το σημερινό.

Εμένα δεν θα σταματήσει ποτέ να με εντυπωσιάζει και να κερδίζει το σεβασμό μου, η πίστη των ανθρώπων που τους κάνει να πηδήξουν μέσα σε παγωμένα και βρώμικα νερά για να πιάσουν τον Σταυρό. Ο καθένας από αυτούς έχει διαφορετικά κίνητρα. Πίστη, τάματα, προσωπικά εσωτερικά στοιχήματα ή και απλή τρέλα της ηλικίας. Όλα μαζί αλλά και χώρια, συνθέτουν την ουσία αυτής της γιορτής.

Σήμερα κόψαμε μια ακόμα βασιλόπιτα συνοδευόμενη από αχνιστό καφέ και τηλεφωνήματα με συγγενείς και φίλους. Είναι η τρίτη φετινή βασιλόπιτα την οποία κόβω και πλέον έχω αρχίσει να νιώθω σαν βουλευτής. Τους έχω πάρει τον αέρα και υπολογίζω με άνεση γωνίες κοπής, αριθμό κομματιών, τα πάντα! Ούτε σε αυτή μου έπεσε το φλουρί, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να την απολαύσω. Ξέρεις ο καθένας από εμάς έχει τις προσωπικές του συνήθειες και «έθιμα». Εγώ, ας πούμε, αρέσκομαι να απολαμβάνω την τριφτή βασιλόπιτα, μόνο για αυτή την ημέρα, συνοδεία ενός κομματιού φέτας. Σου φαίνεται περίεργο; Και σε εμένα αλλά χωρίς αυτόν τον συνδυασμό ο εορτασμός των Θεοφανίων είναι μισός…

Τέλος, όπως κάθε χρόνο, για να κρατήσουμε τις παραδόσεις, δεν μπορώ να μην θυμηθώ τα Θεοφάνια του σωτηρίου έτους 1991, όπου υπηρετώντας την θητεία μου στο Ελληνικό Στρατό καθάρισα ένα ολόκληρο σακί πατάτες για το μεσημεριανό, γιορτινό γεύμα, το οποίο συνοδευόταν από «κονιάκ Βότρις» και μελομακάρονα.

Και του χρόνου να είμαστε καλά να κρατήσουμε τις παραδόσεις, οι οποίες όσο περνούν τα χρόνια μου φαίνονται όλο και πιο σημαντικές.

*Ο Παναγιώτης Μιχαλόπουλος είναι συγγραφέας του βιβλίου “Ιστορίες 2Pana”