Οι γλίτσες

Του Γιώργου Τούλα 

Είναι το πιο ευδιάκριτο είδος. Τους καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα. Συνήθως διακρίνονται στο δημόσιο χώρο. Στα δημόσια πράγματα. Στην πολιτική, την τέχνη, τη δημοσιογραφία, τα αξιώματα. Είναι σχεδόν πάντα μέτριων ικανοτήτων και ταλέντου. Σε καμία περίπτωση ιδιοφυΐες. Επιβιώνουν με όλα τα καθεστώτα, με όλες τις συνθήκες. Βασικό τους πλεονέκτημα η προσαρμοστικότητα. Βασικά τους όπλα η υπομονή, η μαεστρία, η κολακεία, η προσκόλληση. Έμαθαν από μικροί να στρογγυλεύουν τα πράγματα, να μην είναι προκλητικοί, να μην παίρνουν ακραίες θέσεις, να προσέχουν όσα λένε, εκφέρουν ή γράφουν δημόσια. Να στέκονται πάντα ένα βήμα πίσω από όσους θα τους φανούν χρήσιμοι, δήθεν σε ένδειξη σεβασμού.
 Τα βιογραφικά τους είναι γεμάτα θέσεις ευθύνης. Οι περισσότεροι βέβαια την ευθύνη αυτή τη διαχειρίζονται για δικό τους όφελος. Καταφέρνουν να παραμένουν στον αφρό, ακόμα και όταν το πλοίο βουλιάζει. Πηδούν πρώτοι σαν τα ποντίκια από το κατάστρωμα, επικαλούμενοι κάτι απερίγραπτους λόγους ευθιξίας· στην πραγματικότητα έχουν ήδη εντοπίσει την επόμενη σχεδία και ετοιμάζονται να ανέβουν επάνω. 
Όταν αναγκάζονται να απαντήσουν σε ερωτήσεις, πολλές φορές μιλούν σε τρίτο ενικό για τον εαυτό τους, άλλες πάλι στάζουν αποφθέγματα ζωής, αλήθειες που θαμπώνουν το απαίδευτο κοινό, φιλοσοφίες του αέρα, έωλες και ανούσιες που απλά δίνουν τίτλους στις εφημερίδες. 
Φωτογραφίζονται ‘τυχαία’ πλάι σε πρόσωπα με θέσεις ευθύνης και το ίδιο ‘τυχαία’ οι φωτογραφίες ‘διαρρέουν’ εκεί που πρέπει. Μια-δυο βδομάδες πριν πάρουν το αξίωμα κάνουν μια δημόσια δήλωση αγάπης απέναντι στα πρόσωπα τα οποία θα τους επιλέξουν μετά. 
Οι γλίτσες είναι άτρωτοι. Έρπουν χαμηλά και έτσι δεν τους πιάνουν τα σκάγια. Μερικές φορές αν τους δεις να ξαποσταίνουν, να χάνονται για λίγο από το δημόσιο βίο, μην ανησυχήσεις. Ετοιμάζονται για τις επόμενες μοιρασιές…