Η Ηλέκτρα στο Δάσος

της Λίας Καραμπατέα

Μαζί με αρκετό κόσμο ακόμη, περάσαμε το βράδυ της Δευτέρας μας στο θέατρο Δάσους, όπου παρακολουθήσαμε την Ηλέκτρα του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου και παραγωγή Μιχάλη Αδάμ.

Στην τραγωδία αυτή ο Ευριπίδης βάζει στο στόχαστρο τη μεταμέλεια και την απονομή δικαιοσύνης, μέσα από την ιστορία της Ηλέκτρας, της οποίας η μητέρα, Κλυταιμνήστρα, δολοφόνησε μαζί με τον εραστή της, Αίγισθο, τον άντρα της, βασιλιά Αγαμέμνονα. Αφού ο Αίγισθος στη συνέχεια καρπώθηκε την εξουσία του δολοφονημένου Αγαμέμνονα, εξόρισε τον γιο του Ορέστη και πάντρεψε με απόγονο Μυκηναίο την Ηλέκτρα, βάζοντάς την να ζήσει σε έναν φτωχικό γάμο, θεωρώντας πως θα αποφύγει με αυτόν τον τρόπο την εκδίκηση που επιθυμούσαν να πάρουν τα παιδιά για τον άδικο θάνατο του πατέρα τους. Μετά από χρόνια όμως, ο Ορέστης επιστρέφει. Συναντά την αδερφή του και με την καθοδήγηση του Παιδαγωγού, ενός σοφού γέροντα που είχε αναθρέψει τον Ορέστη μικρό, οργανώνουν το σχέδιο θανάτου της μητέρας τους και του εραστή της. Οι Διόσκουροι, προμηνύουν, πως παρά τη δίκαιη τιμωρία της Κλυταιμνήστρας, οι δρόμοι των δύο αδερφών θα ξαναχωρίσουν, με τα δεινά όμως να έχουν πια τελειώσει.

Στημένη σε πολύ λιτά σκηνικά, η παράσταση, είχε αρκετά από τα χαρακτηριστικά που έχουμε διδαχθεί όλοι για τις αρχαίες τραγωδίες. Η σκηνοθεσία αλλά και η μετάφραση – απόδοση των κειμένων (Κ.Χ. Μύρης), τήρησαν με ευλάβεια πολλούς από αυτούς τους κανόνες, κάνοντάς μας να παρατηρήσουμε στη ροή των διαλόγων φράσεις που προμήνυαν το τραγικό τέλος που θα έρθει, ενδιάμεσα μικρά κωμικά στοιχεία (όπως συνήθιζε ο Ευριπίδης στα έργα του), αλλά και υπαινιγμό από τους Διόσκουρους στο τέλος για τη Σικελική εκστρατεία, κάτι που συνάδει με τη χρονολογική τοποθέτηση του έργου αυτού.

Ξεχωριστή παρουσία στη συγκεκριμένη τραγωδία αποτέλεσε η ομάδα του Χορού, πλαισιώνοντας μουσικά και με τραγούδι την ροή της πλοκής (Μουσική: Γιάννης Αναστασόπουλος, Χορογραφία: Αντιγόνη Γύρα). Οι φωτισμοί σταθεροί με μικρές εναλλαγές (Λευτέρης Παυλόπουλος), ενώ στα απολύτως βασικά αρκέστηκε και ο σχεδιασμός των κοστουμιών (Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας).

Αφήσαμε τα ερμηνευτικά σχόλια στο τέλος, κρίνοντας πως υπήρξαν εντυπώσεις «δύο ταχυτήτων». Η Ηλέκτρα, Μαρίνα Ασλάνογλου, αποτέλεσε τον ορισμό της τραγικής φυσιογνωμίας, δίνοντας δύναμη στα λόγια του θρήνου της και επικοινωνώντας το δράμα της ιστορίας της στο κοινό. Ο γεωργός και σύζυγος της Ηλέκτρας, Γιώργος Ψυχογιός, υπηρέτησε με συμπάθεια τον ρόλο του ταπεινού Μυκηναίου. Εξίσου επιβλητική παρουσία υπήρξε η Κλυταιμνήστρα, Μαρίνα Ψάλτη, ενώ καθηλωτικός στην παραστατικότητά του ήταν και ο Αγγελιαφόρος, Θοδωρής Κατσαφάδος. Σαν Παιδαγωγό, στο πρόσωπο του Γιάννη Βόγλη, είδαμε πραγματικά τη φυσιογνωμία ενός σοφού και ταλαιπωρημένου γέροντα με ενάρετη ψυχή και φρόνηση στο νου. Κάπως πιο αδύναμα και επιφανειακά ήταν τα συναισθήματα που μετέδιδε ο Ορέστης, μέσω του Θανάση Κουρλαμπά, δίπλα στον οποίο, ο Πυλάδης, Νίκος Ιωαννίδης, ήταν απλώς μια συνοδευτική παρουσία. Οι Διόσκουροι, Θωμάς Γκαγκάς (Κάστορας) και Κωνσταντίνος Ελματζίογλου (Πολυδεύκης), έκλεισαν την παράσταση ελαφρύνοντας το τραγικό αποκορύφωμα μετά τη σφαγή της μάνας από τα ίδια της τα παιδιά.

Συνολικά, αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη η παράσταση αυτή, έχοντας να επικοινωνήσει μια πληθώρα προβληματισμών και σκέψεων που ξεφεύγουν από τα καθημερινά, ωστόσο μένουν πάντα διαχρονικές….!

Περισσότερα για την παράσταση εδώ